The NGSB Casanova

Chapter 46

Friends...
             
           
           
           
           
           
           
            
            
           
          
RAMDAM KO ang pagnginig ng mga labi ko, ang mainit na mga luhang dumadalos sa pisngi ko at ang paninikip ng aking dibdib.   
       
     
I saw the guys nearing us. Mukhang nagmamadaling lapitan si Ivan. Si Ryan ang unang nakalapit sa amin.
        
     
   
"Dre, ano to? Bakit gano'n  'yong nakasulat do'n?" magkahalong gulat at galit ang nakikita ko sa kaniyang mukha.
   
   
Nakalapit na rin ang tatlo. Hinawakan ni Kevin si Ivan sa balikat at pilit na pinahaharap sa kaniya. 
       
        
   
"Dude, anong nangyari? Bakit... akala ko ba yayayain mo siyang..."

   
    
Mariing ipinikit ni Kevin ang mga mata. Tila hinahanap ang nawawalang pasensya. Tila hindi alam kung anong sasabihin o kung paano tatapusin iyon. Ivan just laughed at their worried expression. The guys looked pained as they gave me a glance.
       
     
What is this? Don't tell me... hindi nila alam na ganito? Pero bakit...
       
     
   
"Trish, I'm sorry..."

Nabaling ang atensyon ko kay Piol na tulad no'ng apat ay nakalapit na rin pala sa'kin.
        
        
"Anong ibig sabihin nito?" sa wakas ay nasabi ko.
      
      
      
She looked miserable. "Hindi ko rin alam. Hindi... hindi naman ito ang napag-usapan namin, e.... Hindi gan'to"
    
      
   
Ano? Napag-usapan nila? Ibig bang sabihin niyon ay...
     
    
  
"Kasama ka nilang nagplano nito?" I heard Hana's voice behind me. Piol looked at us apologetically. "Nakipagsabwatan ka sa mga iyon para saktan ang kaibigan natin?"
     
      

Napapikit ako nang mariin. Pilit na sinasarado ang tainga mula sa kung anong ingay na nagmula sa paligid. Ayoko ng makinig sa kanila. There are so many questions running in my head right now demanding an immediate answer. But I just couldn't find the courage to ask. Pakiramdam ko'y sasabog na lang ako bigla sa galit at sakit. 

"Trish, I'm sorry... I didn't know," Piol cried. I chose to gather myself together. I tried my best to compose myself.

    
  
No. Hindi pwedeng maiwan lang akong luhaan dito. Pinunasan ko ang natuyong luha sa aking mukha.  Alam ko na to, e. I saw this coming. Pero kinalimutan ko lang dahil akala ko totoo na. But Heck!
     
    
  
  
"What now, Perez? C'mon... magsalita ka naman." 

That was Ivan chuckling softly with his own words.
       
       
    
"Dude/Dre/Bro/Tol, tama na!" magkasabay na awat nga mga kaibigan niya.
 
 
    
What an ass. Napakagago ng siraulong 'to. Kita ng nagme-meditate pa ako rito, pagsasalitain pa ako. Buset!
     
     
   
When I opened my eyes, it's his eyes I see. Looking at me like I'm some kind of a funny show he's been dying to watch since day one. Yeah right. How could I forget about that. Apakatanga lang Trisha! How could you let yourself fall into this trap?

   
Huminga ako nang malalim at buong tapang siyang hinarap. Ramdam ko ang pagtutol nina Hana at Piol sa tabi ko pero hindi ko na iyon pinansin pa. Gusto kong ipamukha sa Dominguez na ito na hindi niya ako mapapaluhod sa kaniya. Iiyak ako, oo... pero hinding-hindi ko hahayaang magmukhang kawawa rito. Hinding-hindi ko hahayaang maging masaya siya habang nakikita akong naglulugmok rito sa mismong harap niya.
           
            
         
        
"Sabik ka yatang marinig ang sagot ko. E, wala namang tanong do'n sa tarpaulin mo." I hissed. "Akala ko ba nakikipag-break ka... e, bakit parang sa asta mo, gusto mo yatang sagutin kita?"
     
      
   
Pinangunutan niya ako ng noo. "Ano, 'yan na 'yon? Hindi ka man lang ba iiyak at magmamakaawa sa' kin?"
        
            
     
What a great ass he is. See? Trisha... gago 'yang kaharap mo. Kaya please lang wag ka ng magpapaloko. Last na 'to.