His Passion(Billionaire Bachelor Series 1)

Passion 30

Amanda could feel the sweat that formed in her forehead because of the nervousness and excitement on seeing her family.

It has been what? Two or three years since she left home and she missed her family so much. She missed her mama. Even her Papa kahit na hindi sila nagkaintindihan nang lumayas siya.

She briskly walked towards the door and pressed the doorbell. Geez. She didn't expect to feel this nervous. Haisst. Parang ibang tao naman ang pupuntahan niya kung makaasta siya.

Pagkabukas ng pinto ay ang nanlalaking mata ng Yaya Yoleng niya ang nabungaran niya.

"Amanda, hija? Ikaw na ba iyan? Diyos ko!" Naiiyak na bulalas nito at bigla siyang niyakap ng mahigpit.

"Yaya Yoleng! Kamusta na po kayo?" Nakangiting saad niya at yumakap din dito pabalik.

"Lalong gumanda ang alaga ko. Na miss kita. Na miss ka namin." Anito at iginiya siya papasok.

"Na miss ko rin kayong lahat, yaya." Tuwang-tuwa na nagpaakay siya dito papasok habang nararamdaman na niyang bumabalik ang kaba sa kanyang dibdib dahil sa muling pagkakatapak sa kanilang mansyon.

"Sus hija..kung alam mo lang kung paano umiyak ang mama mo noong umalis ka." Sabi pa nito at iginiya siya papuntang dining room.

Napabuntong-hininga siya dahil sa guilt na kanyang nararamdaman. Ang sama niya at pinaiyak niya ang mama niya ngunit hindi siya nagsisisi na umalis siya dahil naging isang matatag na babae siya. At doon niya rin napatunayan kung hanggang saan siya kayang dalhin ng pagmamahal na nararamdaman niya.

"Nandito na ba sina Mama at Papa, yaya?

"Paparating na sila hija. Ipaghahanda muna kita ng pagkain."

"Huwag na 'Ya. Hihintayin ko nalang sila. Busog pa naman ako." Ngiti niya dito.

"Sigurado ka?" Tumango lang siya habang nakatitig parin dito. Her yaya looks older. Is three years that long huh? "Sa kusina lang ako hija at may tatapusin pa akong gawain doon."

Dahan-dahang ipinikit niya ang mga mata nang iwan siya pansamantala ng kaniyang yaya.

"Amanda."

Ang mahinang pagtawag sa pangalan niya ang nagpamulat ng mga mata niya.Napakurap siya nang masilayan ang naiiyak na mama niya. Napatayo siya bigla at naiiyak din na tumitig dito. Dahan-dahang nilapitan siya nito bago mahigpit na niyakap.

"Amanda, anak.. You're back! You're really back!" Napahagulgol na ito sa harapan niya habang hinahaplos ang luhaan na rin niyang mukha. She missed her mama so much. Parang ngayon lang talaga niya napagtanto kung gaano na katagal mula nang lumayas siya. Three years is three years.

Naiiyak na binalingan niya naman ang papa niya na nananatiling seryoso ang mukha ngunit kababakasan ng pangungulila ang mga mata.

"God! Where have you been, Princess? Are you okay, huh?" Hinawakan nito ang mukha niya at pinahid ng mga daliri nito ang mga luha niyang nananatiling umaalpas sa kanyang mga mata.

"I'm fine, ma. Perfectly fine I guess. But I missed you so much. You and papa of course." Nakangiting saad niya bago kumawala sa pagkakahawak nito at naglakad sa harap ng ama niya.

"How are you, Papa? You looked mighty fine. Parang hindi lang lumipas ang ilang taon dahil nananatili kayong bata." Aniya na ikinangiti ng ama niya.

"Is that what you learned when you ran away from home, Amanda?" Biro nito na ikinatawa niya. "Come on, princess. Give this old man a big hug."

Natatawang niyakap niya ang ama habang hinahaplos nito ang buhok niya. Oh God! This really felt home. Her family is her home. Talagang kahit anong gawin mo at saan ka man magpunta ay babalik at babalik ka talaga sa pamilya mo, sa pinanggalingan mo. Yun ang talagang napatunayan niya.

"I'm sorry, Papa. I'm so sorry." Maya-maya ay saad niya pagkatapos kumawala sa pagkakayakap nito.

"You don't have to say sorry, Princess. It was my fault anyway. Ni hindi ko man lang inisip ang narararamdaman mo. I should be the one saying sorry to you, Amanda." Kiming ngiti nito bago sila inayang umupo sa living room. Kinawayan niya lang ang Yaya Yoleng niya na naiiyak sa gilid habang tinatanaw sila.

"Tell me. Where did you stay this past years, Princess?" Anang Papa niya. Lines are already visible on his face. He looks older too. But still handsome.

"I'm staying in a small apartment somewhere in Quezon, Papa." Nakangiti niyang saad na ikinakunot ng noo nito samantalang natawa naman ang Mama niya nang sinabi niya iyon.

"You stayed in an apartment? Are you kidding me, Amanda?" Galit na sabi nito.

"Come on, Roberto. Don't be a mad man."Anito sa Papa niya bago siya nakangiting binalingan. "I'm so proud of you, Princess. You survived living on your own. But how? Did you worked? Where?" Sunod-sunod na tanong naman nito.

"I worked,Ma. But I won't tell you the details. Top secret." Kiming ngiti niya at pilit itinago ang paglungkot ng mukha niya. Ngunit sadyang mapagmasid talaga ang Papa niya at napansin pa nito iyon.

"What happened, Amanda? You don't have to hide the pain that you're feeling right now. We are your family. You can tell us, Princess."

Napahikbi siya bigla dahil sa sinabi ng Papa niya. Parang naging hudyat iyon para bumalik lahat ng sakit na naranasan niya nitong mga nakalipas na araw.

"Oh sweet. Who made you cry this much huh?" Malungkot na saad ng mama niya at tumabi sa kanya.

"I fell in love Ma, Pa and I got hurt. That simple." Aniya habang naiiyak pa rin.

"Who's the guy?" Three words from her father but enough to drive her nervous. She knew how vicious and devil her father especially when it was all about them but she doesn't want them to be involved with this. This is her fight. Alone.

"I can handle this, Papa. Please." Pakiusap niya. "I'm a grown up now. I can take care of myself." Mahinahon niyang paliwanag.

"But he hurt you!" Malakas ang boses na sabi nito na ikinapitlag niya.

Napangiti nalang siya ng mapait habang pilit na pinipigilan ang susunod na batch ata ng luha niya.

"Isn't that what falling in love means? You became happy then you got hurt." Mapait ang boses na sabi niya at napabuntong-hininga. "I'll go upstairs. I'll see you later for dinner." Paalam niya pagkatapos humalik sa mga pisngi ng mga ito.

Thank you for the happiness and heartaches, Jacob. Goodbye. She murmured through the wind hoping she could send the message to the guy who made her the woman she will be.