Κεφάλαιο 1

11.6K 628 88
                                    

Είμαι μόνη μου στο σπίτι. Ολομόναχη και όλα κλειστά. Δεν έχω ρεύμα, ούτε νερό. 

Απλά κάθομαι να περάσω το ελάχιστο χρόνο που έχω στο σπίτι μου.  Όλα άλλαξαν από τότε. Από τότε που έχασα τη μητέρα μου. Τα πάντα άλλαξαν. Εγώ άλλαξα! Δεν με αναγνωρίζω πια,  για όλα όσα έχω κάνει έως τώρα.

Προσπαθώ να χαλαρώσω στο καναπέ όπου καθόμουν και ακουμπάω πίσω στο κρύο τοίχο το κεφάλι μου κοιτάζοντας το ταβάνι με βουρκωμένα μάτια.

'Μόλις σχόλασα από το σχολείο. Ξεκίνησα εδώ και 1 μήνα και τελικά πέρασα! Ανοίγω τη πόρτα του σπιτιού μου και μπαίνω μέσα κλείνοντας την.

Παρατηρώ το σπίτι. Όλα κλειστά. Τι στο διάολο? Δεν δουλεύει η μητέρα μου πια αφού αν χρειαστούμε κάτι, μας δίνει λεφτά ο Μιχάλης.

Η κουζίνα ήταν χάλια πράγμα απίστευτο αφού πάντα είναι τακτοποιημένα τα πράγματα. Παρατηρώ να είναι όλα τα συρτάρια ανοιγμένα. Σαν να μπήκε κάποιος μανιακός και να έψαχνε κάτι. Παίρνω μια βαθιά ανάσα τρομοκρατημένη. 

"Μαμά?" Φωνάζω δίχως να παίρνω απάντηση. 

Ανεβαίνω τις σκάλες με τρεμάμενα πόδια και κοιτάω στο δωμάτιο μου. Κανείς. Ούτε στο μπάνιο. Ανοίγω βιαστικά τη πόρτα του δωματίου της. Κοιτάω μπροστά δίχως να πιστεύω σε αυτό που βλέπω. 

"Μα.. μαμά" πλησιάζω παραπατώντας με δάκρυα στα μάτια. Νιώθω λες και μου έχωσε κάποιος μια δυνατή μπουνιά στη κοιλιά, λες και θέλω να κάνω εμετό λες και..

"ΜΑΜΑΑ!" προσπαθώ να τη κατεβάσω αλλά μάταια. Τα χέρια μου έτρεμαν όπως όλο μου το σώμα.

Ήταν κρεμασμένη από το φωτιστικό. Με πεταμένα τα μάτια έξω. Τρέμω. Τρέμω ολόκληρη. Σαν ταινία θρίλερ και κάτι χειρότερο. Γονατίζω και κλαίω. Τραβάω τα μαλλιά μου βγάζοντας λυγμούς

"Γιατί μαμά? ΓΙΑΤΙ?" Λέω στο άψυχο σώμα της.

Κατεβαίνω κάτω γρήγορα και ανοίγω όλα τα συρτάρια πετώντας τα κάτω στο πάτωμα δημιουργώντας δυνατούς θορύβους από τα μαχαιροπίρουνα. Αρπάζω ένα μαχαίρι και ανεβαίνω πάνω βιαστικά.

Ανεβαίνω στο σκαμπό όπου ήταν παρατημένο δίπλα και κόβω το χοντρό σχοινί που ήταν τυλιγμένο γύρω από το λαιμό της.

Τη κρατάω με δύναμη και τη κατεβάζω ξαπλώνοντας την κάτω. 

"Μαμά γιατί? Γιατί με άφησες μόνη?" κλαίω τόσο πολύ που νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό μου που με κάνει να φωνάξω.

Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐁𝐨𝐨𝐤 •Where stories live. Discover now