Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 44

Νιώθω τον καυτό ήλιο να "ακουμπάει" τα μάτια μου. Τα ανοίγω διστακτικά.

Ξεμπερδεύω και απομακρύνω τα μαλλιά μου από το πρόσωπο μου. Παρατηρώ μπροστά μου τον Ματέο να μη βρίσκεται στο κρεβάτι μαζί μου. Γουρλώνω τα μάτια μου και σηκώνομαι απότομα. 

Παρατηρώ γύρω το δωμάτιο και δεν βρισκόταν πουθενά εδώ μέσα. Ανοίγω τη πόρτα του δωματίου και βιαστικά κατεβαίνω τις σκάλες.

"Ματέο;"  κατεβαίνω το τελευταίο σκαλοπάτι.

Ήταν ένας άντρας με μαύρα ρούχα, φορούσε ακριβώς τα ίδια ρούχα με τον Ματέο. Τον πλησιάζω διστακτικά.

"Ματέο;" Τον τραβάω αργά από τον ώμο προς τα πίσω.

"Σου έλειψα;" ακούω μια άγρια, βαριά φωνή. Γυρίζει προς το μέρος μου και γουρλώνω τα μάτια παρατηρώντας το σατανικό του χαμόγελο στο πρόσωπο του.

"Που είναι ο Ματέο;" ρωτάω σοκαρισμένη τον πατέρα μου καθώς έπαιρνα βαθιές ανάσες.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;" Φωνάζω και απομακρύνομαι οπισθοχωρώντας.

"Δεν θα τον ξαναδείς!" Λέει μέσα από τα δόντια του και με πλησιάζει με αργά βήματα.

Νομίζω η καρδιά μου πάει να σπάσει.

"Τι είπες;" στενεύω ξαφνικά τα φρύδια μου και κάνω μεγαλύτερα, πιο βιαστικά βήματα προς τα πίσω κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά, ταυτόχρονα.

"ΔΕ ΘΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΔΕΙΣ ΕΙΠΑ! ΕΦΥΓΕ! ΣΕ ΠΑΡΑΤΗΣΕ ΗΛΙΘΙΑ!" μου φωνάζει με οργή και μίσος ενώ τρέχει προς το μέρος μου.

"Φύγε! ΦΥΓΕΕ!" Φωνάζω με όλη μου τη δύναμη.

Ανοίγω τα μάτια μου πανικοβλημένη και προσπαθώ να βρω την αναπνοή μου, βήχοντας.

Ακουμπάω με το χέρι μου το μέτωπό μου το οποίο έσταζε από ιδρώτα. Κλείνω τα μάτια μου σοκαρισμένη και σηκώνομαι παραπατώντας.

"Θεέ μου." Λέω και παίρνω μία βαθιά ανάσα.

Μόλις ανοίγω τα μάτια μου, αντικρίζω ακόμα αναίσθητο τον Ματέο στο κρεβάτι. Αναστενάζω από μια μικρή ανακούφιση.

Ανοίγω τη πόρτα του δωματίου και κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Με παρατηρώ μέσα από τον θολό καθρέφτη. Τα μάτια μου ήταν κόκκινα από τα δάκρυα και το άγχος, κόλλαγα από ιδρώτα. 

Γονατίζω και φέρνω τις παλάμες μου στο πρόσωπο ενώ έκλαιγα περισσότερο. 

"Ήταν ένα όνειρο Έλι"  προσπαθώ να καθησυχάσω τον εαυτό μου.