Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 36

Βρισκόμαστε και οι δυο γυμνοί, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι.

Ήμουν γυρισμένη μπρούμυτα με ακουμπισμένο το δεξί μου χέρι στο θώρακα του και το γόνατο μου να ακουμπάει προς τα κάτω, στη κοιλιά του.

Εκείνος ήταν ξαπλωμένος με το ένα του χέρι ακουμπισμένο στο μέτωπο του. Γυρίζει και με κοιτάζει ενώ εγώ παρατηρούσα μαγεμένη το σώμα του.

"Θα μπορούσα για ώρες να σε κοιτάω.." ακούω να λέει πάνω από το κεφάλι μου. Χαμογελαω.

"Σε δύο μέρες είναι Χριστούγεννα.." δηλώνει μετά από κάποια δευτερόλεπτα σιωπής.

"Αλήθεια;" ρωτάω ξαφνιασμένη και υψώνω το κεφάλι μου προς τα πάνω για να τον κοιτάξω κατάματα. Παρατηρούσε το ταβάνι χαμένος στις σκέψεις του.
Γνέφει καταφατικά.

 Η τελευταία φορά που είχα "γιορτάσει" τα Χριστούγεννα, θέλω εντελώς να τη ξεχάσω. Ήμουν στο μαγαζί και παραμονή Χριστουγέννων μας ενημέρωσε το αφεντικό ότι την επόμενη μέρα θα ερχόταν αρκετός κόσμος. Βέβαια καμία μας δεν είχε ιδέα ποιο έτος είχαμε. Τόσο απορροφημένες. 

Έπρεπε να δώσουμε εκείνη την ημέρα το 110% του εαυτού μας πάνω στη πίστα και τα τετραπλάσια χρήματα. Μας έδωσαν κάτι φτηνιάρικες στολές να φορέσουμε για τη πίστα.

"Να σε ρωτήσω κάτι;" διακόπτω ξαφνικά όλες αυτές τις σκέψεις μου.
Γνέφει καταφατικά συνεχίζοντας να παρακολουθεί το ταβάνι.

"Έχεις αδέρφια;" Μόλις τελειώνω την ερώτηση, σκύβει το κεφάλι του κοιτώντας με στενεύοντας τα φρύδια του.

"Γιατί ρωτάς;" αλλάζει τη στάση του σώματος του για να έχει καλύτερη οπτική επαφή.

"Θέλω καιρό τώρα να μάθω.." παίρνει μια βαθιά ανάσα.

"Ναι είχα" Λέει μόνο και συνεχίζει να κοιτάζει το ταβάνι μπερδεμένος.

"Αδερφό;" γουρλώνω τα μάτια μου και πλησιάζω περισσότερο το σώμα μου προς το δικό του ενδιαφερόμενη. 

"Μία αδερφή και έναν ετεροθαλή αδερφό" ζαρώνει το πρόσωπο του.

"Πόσο είναι η αδερφή σου;" Ανασηκώνομαι από το κρεβάτι και κάθομαι οκλαδόν καλύπτοντας το γυμνό μου σώμα με το σεντόνι. 

"Ήταν πέντε" ξαφνικά ρίχνω το βλέμμα προς τα κάτω όπου είχε δημιουργήσει τα χέρια του σε γερές γροθιές.  

"Πέντε;" Γουρλώνω τα μάτια μου θλιμμένη και γνέφει καταφατικά.

"Από τι;" ρίχνω το βλέμμα μου προς τα κάτω λυπημένη.