Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 53

Ανοίγω τα μάτια μου διστακτικά και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω που ακριβώς βρίσκομαι.

Προσπαθώ να κουνήσω ελάχιστα το κεφάλι μου για να δω καλύτερα από την άλλη μεριά.

Βρίσκομαι κάτω σωριασμένη σε ένα εντελώς βρώμικο, γκρίζο δωμάτιο δίχως κάποιο παράθυρο.

Απέναντι μου παρατηρώ τον Εντουάρντο να κάθεται σε μία καρέκλα και να κοιτάει κάτω σκεπτικός.

Πώς και δεν είναι μαζί τους? Είναι κι αυτός "αιχμάλωτος" μαζί μου?

Δεν κουνιέμαι και ούτε μιλάω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αναπνέω και να να ανοιγοκλείνω αργά τα μάτια μου.

Μου έρχονται διάφορες σκέψεις στο μυαλό. Κυρίως κακές. Γι αυτό και προσπαθώ να τις διώξω με κάθε τρόπο.

Ρίχνει το βλέμμα του πάνω μου, ο Εντουάρντο, χωρίς κι αυτός να μιλήσει.

Απλά κοιτιόμαστε αμίλητοι, ανέκφραστοι και ακίνητοι.

Ούτως ή άλλως δεν μπορείς να κουνηθείς και πολύ εδώ μέσα. Ο χώρος είναι αρκετά μικρός και σκοτεινός παράλληλα.

Μόνο μία λάμπα υπάρχει για να βλέπουμε το άγχος, τη απογοήτευση, το θυμό, τη στεναχώρια και άλλα σχετικά συναισθήματα στο πρόσωπο του καθενός.

Μπορείς άνετα να μυρίσεις τη σκόνη και τη βρώμα που υπήρχε εδώ μέσα.

Αναστενάζω στεναχωρημένη. Αναστενάζω γι' αυτό που μάλλον με περιμένει.

Για το παιδί. Για το παιδί μου που μάλλον δεν θα έχει πατέρα αν όντως είναι αλήθεια.

Και για εμένα. Για εμένα που ίσως έχασα έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου.

Σφίγγω τα χείλη μου ώστε να μην κλάψω. Αλλά είναι δύσκολο με όλα όσα σκέφτομαι αυτή τη στιγμή.

Για μία στιγμή ξέχασα ότι είχα ένα μωρό στη κοιλιά μου. Ελπίζω να είναι καλά μετά από όλα αυτά.

Προσπαθώ και μετακινώ το χέρι μου στη κοιλιά μου.

Μου ξεφεύγει ένα δάκρυ. Το νιώθω να κατρακυλάει στο μάγουλο μου και να καταλήγει στο βρώμικο πάτωμα όπου υπήρχε ακριβώς κάτω από το κεφάλι μου.

"Πες μου ότι δεν είναι αλήθεια!" Καταφέρνω να μιλήσω. Τον κοιτάω γεμάτο πίστη.

"Για ποιο πράγμα?" Σηκώνει το κεφάλι του για να με κοιτάξει

"Ότι δεν με παράτησε.." δεν ξέρω αν ακούγονται καθαρά οι λέξεις που βγάζω από το στόμα μου.