Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 9

Έφτασε το βράδυ. Όλη την ημέρα ήμουν στο δωμάτιο και χάζευα έξω στο παράθυρο. Δεν είχα ούτως ή άλλως κάτι καλύτερο να κάνω.

"Έλα έξω σε 5" ανοίγει ελάχιστα τη πόρτα, ίσα-ίσα να ακούσω τη φωνή του περισσότερο. 

Αναστενάζω απογοητευμένη. 

Βάζω ξανά το βρώμικο, πια φόρεμα μου. Δεν έχω κάτι άλλο να φορέσω φυσικά. Δεν περιμένω να μου πάρει καινούρια ρούχα. Το μόνο σίγουρο.

Ανοίγω διστακτικά τη πόρτα και κοιτάω προσεκτικά γύρω μου. Αναστενάζω ξανά.

Βγαίνω από το σπίτι και βρισκόταν μέσα στο αμάξι περιμένοντας με. 

Φύγε, τρέξε να σωθείς τώρα!

Πλησιάζω το αμάξι με αργό βήμα. 

Τρέξε!!

Μπαίνω στη μπροστινή θέση, δίπλα του, αμίλητη.

"Μόνο αυτό έχεις να βάλεις?" Βάζει μπρος αμέσως και κοιτάζει μόνο μπροστά στο δρόμο. Τον αγριοκοιτάζω.

Μου ρίχνει μια στιγμιαία ματιά, παρατηρώντας το βλέμμα μου. Γυρίζει ξανά το κεφάλι μπροστά χωρίς να πει κάτι.

Ότι και να του πω θα πάει κόντρα. Ούτως ή άλλως δεν με υπολογίζει καν. Δεν θα δώσει σημασία ότι και να πω. Δεν γίνεται όμως να παρατηθώ ακόμα. 

Σταματάει το αυτοκίνητο έξω από ένα κλαμπ. Βγαίνει πρώτος και μετά εγώ. Με πλησιάζει και με πιάνει από τη μέση. 

Τον κοιτάζω με ένα βλέμμα αηδίας, στενεύοντας τα φρύδια μου. Ξέρω ακριβώς τι πάει να κάνει.  

Για να έχουν όλοι την εντύπωση ότι είμαστε ζευγάρι. 

Όχι κάποια που την έχει κλεισμένη σε ένα δωμάτιο για έναν ανεξήγητο λόγο και την έχει σαν σκλάβα του.

Εκνευρισμένη σφίγγω το χέρι του με το δικό μου και προσπαθώ να το βγάλω.

"Κάτσε καλά!" τρίζει μέσα από τα δόντια του σφίγγοντας την μέση μου. Βγάζω ένα μούγκρισμα που το καταπίνω μαζί με τον εκνευρισμό μου. 

Πριν μπούμε μέσα, υπήρχε φυσικά ένας μεγαλόσωμος άντρας με μαύρα που στον οποίο έδωσε ένα μπλε χαρτάκι που δεν κατάφερα να διακρίνω καλά τι ακριβώς έλεγε.

Εκείνος ο άντρας με κοίταξε προσεχτικά ενώ έκανε μια "βόλτα" γύρω μας. 

Του κλείνει το μάτι και κουνάει το κεφάλι του με νόημα ότι μπορούμε να μπούμε.