Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 21

Δεν ξέρω πόσο καιρό κοιμόμουνα. Μπορεί μέρες, ίσως και εβδομάδες. 

Αυτή τι στιγμή δεν με νοιάζει τίποτε άλλο, εκτός το να είναι καλά ο Ματέο. Μακάρι να μην έπαθε τίποτα! Δεν θα το αντέξω.

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει μια από τις νοσοκόμες μέσα στο δωμάτιο.

"Είσαι καλά;" Με πλησιάζει και γνέφω καταφατικά

"Λοιπόν.." παίρνει ένα σοβαρό ύφος
"Ο φίλος σου έχασε αρκετό αίμα σε σημείο που χρειαζόμαστε αιμοδότη."
"Δηλαδή μηδέν αρνητικό."

"Έχω Α θετικό.." πιάνω το μέτωπό μου με μια ανησυχία. 

"Υπάρχει κάποιος γνωστός σας, με την ίδια ομάδα αίματος;" αναστενάζω σκεπτική.

Το κινητό του Ματέο! Ίσως το βρήκαν και το κράτησαν!

"Όταν έγινε το ατύχημα, υπήρχε ένα κινητό που ήταν του ξάδερφου μου.." της κοιτάζω με μια ελπίδα στα μάτια.

"Ναι σωστά! Πιστεύω θα το έχουμε στο γραφείο του νοσοκομείου.." γυρνάει και βιαστικά πλησιάζει τη πόρτα του δωματίου.

"Έρχομαι σε μισό λεπτό!" τραβάει ελάχιστα τη πόρτα η οποία παραμένει μισόκλειστη.  

Ίσως βρω κάποιον στις επαφές του. Ελπίζω να μην έχουν εξαφανίσει όλη τη μνήμη. Παρατηρώ τα χέρια που έτρεμαν από το άγχος.

Ανοίγει ξανά η πόρτα και πλησιάζει η νοσοκόμα κρατώντας το κινητό του σε μια διαφανή σακούλα.

"Ελπίζω να λειτουργεί.." μου το δίνει στα χέρια μου. 

Αμέσως την ανοίγω με αγωνία. Γαμώτο!

"Δεν λειτουργεί.." μένω να κοιτάζω λυπημένη τη μαύρη οθόνη του κινητού. 

"Λυπάμαι.." ρίχνει το βλέμμα της κάτω στο πάτωμα.

"Δεν μπορούμε να το αφήσουμε έτσι όμως.." την κοιτάζω 

Ξαφνικά ακούμε ήχους έξω από τη πόρτα.  

"Έρχεσαι λίγο;" ξεπροβάλλει μόνο το κεφάλι μιας νοσοκόμας που απευθυνόταν στη γυναίκα δίπλα μου. 

Περίεργη πλησιάζει τη πόρτα και βγαίνει έξω. 

Συζήταγαν αλλά δεν μπορούσα να ακούσω τι ακριβώς έλεγαν. Υπήρχε τόσο θόρυβο έξω στο διάδρομο του νοσοκομείου για κάποιο άγνωστο λόγο.

"Ωραία θα την ενημερώσω αμέσως." λέει η μια νοσοκόμα στην άλλη πριν προλάβει να ανοίξει εντελώς τη πόρτα. Την περίμενα με ανυπομονησία.

"Σου έχω πολύ καλά νέα." διακόπτει και κοιτάζει στιγμιαία τα χαρτιά που κράταγε στα χέρια της.
"Αύριο μπορείς σου έδωσε την άδεια ο γιατρός να περπατάς με βοηθητικά." με κοιτάζει στα μάτια και παραμένω ήσυχη για το επόμενο "νέο".

"Βρήκαμε αιμοδότη γρηγορότερα από όσο πιστεύαμε" ρίχνει ξανά μια γρήγορη ματιά στα χαρτιά της. 

"Μας ενημέρωσε ότι σας γνωρίζει" την κοιτάω ξαφνιασμένη.

"Εμένα;" γουρλώνω τα μάτια μου.

"Ναι θα έρθει να σας επισκεφθεί." λέει και γυρίζει τη πλάτη της.

"Μισό λεπτό!" Τη διακόπτω ανασηκώνοντας τη πλάτη μου.
"Ο Ματέο; Πού βρίσκεται;" την κοιτάζω λυπημένη.

"Είναι ακόμα σε χειρουργείο. Σε λίγο θα πάρουμε αίμα." λέει βιαστικά και βγαίνει έξω από το δωμάτιο.
Αναστενάζω. 

Λίγα λεπτά αργότερα ξανά μπαίνει μέσα η νοσοκόμα και πίσω της παρατηρώ τον Έλιοτ να την ακολουθεί. Τον κοιτάζω στενεύοντας τα φρύδια.

"Ο αιμοδότης του ξαδέρφου σου. Σας αφήνω μόνους." λέει νοσοκόμα και κλείνει τη πόρτα ελαφρά, πίσω της.

Είχε ένα ηλίθιο χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο του. Κοιτάζοντας με, με ένα βλέμμα ερχόταν κοντά μου/

"Μείνε εκεί που είσαι!" λέω οργισμένη
"Τι κάνεις εσύ εδώ;"

"Χαίρομαι που είσαι καλά." κουνάει αμήχανα το κεφάλι του.

"Σε ρώτησα κάτι!"

"Σου έχω κάνει κάτι και μου φέρεσαι έτσι;" Στενεύει τα μάτια του

"Απάντησε μου" 

"Μου είπαν τι έγινε και ήρθα να δω αν είσαι καλά." πάει να με ακουμπήσει στον ώμο με το ένα του χέρι αλλά αποφεύγω το άγγιγμα του.

"Ποιοι σου το είπαν;"
⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫

😮😮