Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

THE END

"Άφησε μεε!" Φωνάζω.

"ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΣ? ΟΤΙ ΘΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΕΔΩ ΜΕΣΑΑ?" Φωνάζει αρκετά δυνατά και κουνάει το χέρι του μάζι με τα μαλλιά μου που κρατούσε.

Ο πίσω όπου με πλησίαζε ήταν ο Έλλιοτ ο οποίος απλά με κοίταγε ανέκφραστος αυτή τη στιγμή χωρίς να κάνει τίποτα

"Άσε με!" Βουρκώνω τα μάτια μου

"ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΑΠΟ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΖΩΝΤΑΝΗ!" με χαστουκίζει δυνατά όπου με κάνει να πέσω στο πάτωμα.

Κοιτάω τον Έλιοτ με μίσος. Καλύτερα να με είχε βρει αυτός παρά αυτός ο μαλάκας!

Ξεροβήχω και προσπαθώ να σηκωθώ.

"ΑΚΟΥ.."

"Σταμάτα ρε, ζωντανή την θέλουμε όχι νεκρή!" Τον σταματάει ένα άλλος πιο πίσω από το να με χαστουκίσει ξανά

Με κοιτάει με τόσο μίσος αυτός από πάνω μου, που δεν περιγράφεται.

Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά ξανά χάνω τη δύναμη μου.

"Βλέπεις τι κάνεις μαλακά?" Του φωνάζει ξανά εκείνος.

"Άντε γαμήσου κι 'συ!" Λέει και φεύγει κλείνοντας τη πόρτα με όλη του τη δύναμη.

Τον αγνοεί εντελώς και με πλησιάζει.

Με βοηθάει να σηκωθώ. Δεν τον γνωρίζω καθόλου αυτόν. Δεν τον έχω ξανά δει.

"Γαμώτο!" Λέει μόλις παρατηρεί το πόδι μου όπου είχε δημιουργήσει μια λίμνη με αίμα κάτω στο πάτωμα.

"Αυτή είναι χτυπημένη ρε!" Λέει ο Έλλιοτ μπροστά μου και τον κοιτάω με δολοφονικό βλέμμα

Τρέμουν τα χέρια μου από το μίσος και τα νεύρα. Θέλω τόσο..! Παίρνω βαθιά ανάσα και σφίγγω τα δόντια μου.

"Έλα σήκω τώρα!" Λέει ο Πεπίτο, ας τον ονομάσουμε έτσι και με τραβάει από το χέρι

Έστω να έχω με κάτι να χαίρομαι.. με τα τέλεια ονόματα που βάζω.

Στηρίζομαι στο ένα μου πόδι και ξαφνικά ακουμπάω τα χέρια μου στο θώρακα του κατά λάθος.

Τον κοιτάζω στα μάτια τρομοκρατημένη και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα με χτυπήσει.

"Άντε" λέει μόνο και προχωράει κρατώντας με από τα χέρια. Ξεροκαταπίνω.

Ανοίγει τη πόρτα και προχωράμε μαζί έξω στο χολ.

Μουγκρίζω με το κάθε μικρό βήμα που κάνω με το χτυπημένο μου πόδι.

"Έλα φτάνουμε" προσπαθεί να με καθησυχάσει ο Πεπίτο με ήρεμη φωνή αγνοώντας το βλέμμα που τον κοίταγα.