Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 33

Η ώρα είχε φτάσει τρεις τα ξημερώματα και ακόμα δεν είχε έρθει. Δεν αντέχω άλλο. Σηκώνομαι από τον καναπέ και περπατάω κυκλικά νευρικά.

"Κάτσε κάτω.."

"Μη μου ξανά πεις τι να κάνω." φωνάζω στον Εντουάρντο. Όλο υποσχέσεις είναι.

"Ηρέμησε λίγο." σηκώνεται και με πλησιάζει.

"Πώς να ηρεμήσω; Μου είπες ότι σε πήρε τηλέφωνο και σου είπε ότι θα έρθει. Πριν μου είπες ότι έρχεται. Πού είναι;" φωνάζω και μου ξεφεύγουν δάκρυα. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.

Χωρίς να πάρω είδηση, βρισκόμουν στην αγκαλιά του Εντουάρντο. Με κράταγε αρκετά σφιχτά και ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του απελευθερώνοντας τα δάκρυα μου.

"Ηρέμησε ρε γαμώτο." ψιθυρίζει κοντά στο αυτί μου.

Απότομα βγαίνω από την αγκαλιά το και τρέχω αγανακτισμένη προς την πόρτα. Πρέπει να τον ψάξω. Πρέπει! 

"Έλι όχι!" Φωνάζει πίσω μου αλλά τον αγνοώ.

Ανοίγω τη πόρτα και λίγο πιο μακριά από το σπίτι παρατηρώ μια αντρική φιγούρα να με κοιτάζει κατάματα με τα μελί του μάτια. Αναστενάζω ανακουφισμένη.

"Ματέο!" τρέχω προς εκείνο το μέρος και πάω να πέσω στην αγκαλιά του. Ξαφνικά χάνω την ισορροπία μου και πέφτω μπρούμυτα στο έδαφος, πάνω στο σκουρόχρωμο γρασίδι..

"Έλι!" Ακούω τη φωνή του Εντουάρντο ακριβώς πίσω μου και περνάει τα χέρια ανάμεσα στα δικά μου, σηκώνοντας με.

Μπαίνουμε στο σπίτι και κλειδώνει τη πόρτα. Τον παρατηρώ να χώνει το κλειδί στη τσέπη του παντελονιού του.

"Είσαι εντάξει;" Με κοιτάζει περίεργος ενώ καθόμουν στον καναπέ.

Γνέφω καταφατικά χωρίς να πω λέξη. Θέλω να με αφήσει μόνη αυτή τη στιγμή. Κοιτάζω θλιμμένη κάτω, το ξύλινο πάτωμα και καθαρίζω το πρόσωπο μου από τα δάκρυα μου.

Απομακρύνομαι προς το δωμάτιο μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι για χιλιοστή φορά σήμερα. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, ούτε καν να φάω. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Τι να πρώτο κάνω.

Αν δεν έχει έρθει μέχρι αύριο θα πάω στην αστυνομία. Δεν έχω άλλη επιλογή.

Μαζεύω όλη τη κουβέρτα μου ανάμεσα στα πόδια μου, σφίγγοντας την από το άγχος που με είχε κυριεύσει.

------------------