Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 5

Μετά από μία "επίσκεψη" στο γραφείο του αφεντικού, βρίσκομαι στο δωμάτιο μου.

Μαζί με άλλες τρεις κοπέλες, χορεύτριες. Η μία ειδικά μίλαγε συνέχεια και δεν το βούλωνε με τίποτα. Η άλλη είναι στο κόσμο της σαν κι εμένα περίπου, ενώ η τρίτη δεν ξέρει τι ακριβώς της γίνετε.

Είναι ακόμα αρκετά νωρίς. Φυσικά, το πρωί δεν έχουμε δουλειά, μόνο τα βράδια και απόψε χορεύω 2 φορές.

Ακούγεται κουραστικό μάλλον. Το έχω συνηθίσει, μπορώ να πω, τόσο καιρό που όσο και να είναι κουραστικό, πρέπει να το κάνω. Αφού εγώ το επέλεξα ούτως ή άλλως.

"Εσένα ποιος σε έφερε?" Με αποσυντονίζει μία από τις κοπέλες η οποία καθόταν στο πάτωμα κουλουριασμένη, κουνώντας πέρα δώθε το σώμα της σαν να ήταν στη κούνια ενός μωρού.  

Η πρώτη κοπέλα ήταν, αυτή που μίλαγε όλη την ώρα.

"Δεν με έφεραν" κοιτάζω βαριεστημένα το ξεφλουδισμένο ταβάνι από την υγρασία

"Σε έκλεψαν δηλαδή!" σηκώνεται ξαφνικά από το πάτωμα και με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια.

"Ούτε" 

"Άρα σε κλέψανε χωρίς τη θέλησή σου?!" Κάνει λες και το σκέφτεται.

"Το ίδιο είναι" λέω ξερά και τη κοιτάω στιγμιαία ξανά. 

Είναι όμορφη αλλά λίγο χαζούλα. Μόνο λίγο. Μαύρα μαλλιά με μαύρα μάτια. Ήταν μόνη που έμοιαζε λες και δεν την είχαν πειράξει. Η μόνη ήταν μεσ' την καλή χαρά σε σχέση με τις υπόλοιπες οι οποίες φαινόντουσαν να σιχαίνονται τη ζωή τους.

"Τότε?" Λέει ενδιαφερόμενη ενώ με πλησίαζε περιμένοντας ανυπόμονα την απάντηση μου.

"Έπρεπε να το κάνω!" τη ξανά κοιτάω

"Σου αρέσει δηλαδή?" γουρλώνει ξανά τα μάτια της

"Για να ζήσω, για τα λεφτά.." σχηματίζει ένα μικρό όμικρον στα χείλια της

"Εμένα με κλέψανε, μεγάλη ιστορία. Δούλευα αλλού, παρόμοιο με αυτό αρχικά και... καταλαβαίνεις." Διακόπτει
"Σωστά;" Κουνάει το κεφάλι της.

Της γνέφω καταφατικά ως απάντηση. Δεν είμαι καθόλου σε όρεξη να μιλάω πια για την ζωή μου και το παρελθόν μου γενικότερα.

Απομακρύνεται από εμένα και πάει να μιλήσει στην δεύτερη η οποία ήταν στο κόσμο της. Αναστενάζω. Θέλω να δω πόσο άλλο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση. Πόσο θα αντέξω μάλλον.