Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐒𝐞𝐜𝐨𝐧𝐝 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 22

"Να μη σε ενδιαφέρει!" Με κοιτάζει αγριεμένος
"Δεν φτάνει που έδωσα αίμα για τον φίλο σου" τρίζει τις τελευταίες του λέξεις

"Δεν σε ανάγκασε κανείς" γουρλώνει ξαφνικά τα μάτια του.

"Φταίω εγώ δηλαδή που ενδιαφέρθηκα"

"Θέλω να φύγεις!" Αλλάζω το βλέμμα μου

"Η νοσοκόμα μου πρότεινε να καθίσω εδώ μέχρι να ξυπνήσει ο φιλαραάκος σου!" λέει κοροϊδευτικά

"Δεν θέλω να σε βλέπω το καταλαβαίνεις;" Τον ξανά κοιτάζω αγριεμένη

"Και τι θα κάνεις κάτι γι αυτό;" Σηκώνει το ένα του φρύδια. Γαμώτο πόσο με νευριάζει αυτός ο άνθρωπος?!

"Παλιά με σιχαινόσουν. Δεν ήθελες καν να με βλέπεις!"

"Παλιά! Τώρα άλλαξαν τα πράγματα.." αρπάζει μία καρέκλα και τη φέρνει μπροστά του ενώ κάθεται από την ανάποδη πλευρά.

"Τι άλλαξε δηλαδή?" Κάθομαι καλύτερα στο κρεβάτι και τον κοιτάζω περίεργη

"Πολλά" προσπαθεί να έρθει κοντά μου αλλά από το βλέμμα μου, σταματάει.

"Μετανιώνω όμως όλες τις φορές που σου φέρθηκα καλά και σου έλεγα παραπάνω πράγματα από όσα θα έπρεπε." ανεβοκατεβάζει το πόδι του κάτω νευρικά.
"Κάθε φορά που σε σκεφτόμουνα, όλο και πιο πολύ σε ερωτευόμουν Έλι!" Κουνάει το κεφάλι του αρνητικά ενώ είχε ρίξει το βλέμμα του κάτω, στο πάτωμα.

"Και τι θα κάνεις γι αυτό;" τον κοιτάζω περίεργη.

Παει να σηκωθεί αλλά απότομα ανοίγει η πόρτα πίσω του.

"Σας χρειαζόμαστε για λίγο.." απευθύνεται μία νοσοκόμα στον Έλιοτ. Μου ρίχνει μία στιγμιαία μάτια, γεμάτο νόημα σαν να μου έλεγε "Εμείς δεν τελειώσαμε ακόμα" ενώ απομακρυνόταν μαζί με την νοσοκόμα μπροστά του.

Στο μυαλό μου είχα τον Ματέο κάθε στιγμή, κάθε ώρα, μέρα. Είναι καλά...

Πραγματικά αν πάθαινε το οτιδήποτε δεν μπορώ..δεν μπορώ καν να το φανταστώ. Τη ζωή μου χωρίς αυτόν.

Δεν μπορεί να το χωρέσει καν ο νους μου! Θέλω τόσο γαμημένα πολύ να τον δω!

------------------

Είναι πρωί. Κοιτάζω τριγύρω μου και δεξιά μου βρισκόταν ο Έλιοτ. Κοιμόταν όρθιος στη καρέκλα ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι μου.

Προσπαθώ να κουνήσω το πόδι μου και παρατηρώ στα αριστερά μου τις πατερίτσες.

Βγάζω το πόδι μου, το οποίο κρεμιόταν από ένα σχοινί από το ταβάνι και ανασηκώνομαι αργά. Πιάνω τις πατερίτσες, που ήταν απέναντι μου και σηκώνομαι στηρίζοντας το σώμα μου πάνω τους.