Rosa Ela

Seninle Aile Olmaya Varım

Medya; Cem Ulusan

Oy vermeyi unutmayın :)

Keyifli okumalar ^^

Gözlerimi yavaşça araladığımda gözümün kamaşmasıyla geri kapatıp burnuma dolan kokuyla nefesimin kesildiğini hissedip öksürmeye başladım. Bir anda elimin üzerinde ağrılık hissedip adımı duymamla gözlerimi açmaya zorladım. Zorda olsa açtığım gözlerimi kırpıştırarak ortama uyum sağlamaya çalıştım.

"Ela?" diye bir ses duymamla kafamı sesin geldiği yere çevirdim. Endişeyle bana bakan Cem'i görmemle içimi tekrar bir huzursuzluk kapladı. "İyi misin?" dediğinde cevap vermeden ona öyle bakaya devam ettim. Elimi tuttuğunu fark edip elimi ondan çektim. Şaşırdığı belli olan bir şekilde bana baktı. Yerimde doğrulmaya çalışınca kolumda bir sızı hissedince kolumda serumu gördüm. O anda hastane de olduğumu tamamen kavradım.

"Neden buradayım?" dedim ona dönerek.

"Koşarken birden yere düştün. Bayıldın" Yatağa tekrar yaslanıp ona baktım. Ne kadar da masum duruyordu? Ne kadar canımı yakmıştı halbuki. Belki gerçek değildi evliliğimiz ama benim ona olan hislerim gerçekti. Hissettiğim acılar gerçekti. Kalp kırıklığım gerçekti... 'Neden?' diye sormadan alamıyordum kendimi. 'Neden ben?' içimde cevapsız kalıyordu hep bu soru. Acılarımı dindirdiğine inandığım adam bana neden en büyük acıyı yaşatmıştı. "Ağlama." dediğinde kendime geldim. Gözlerimden akan yaşları fark ettim. Hızla o yaşları silip kafamı diğer tarafa çevirdim. Tam ağzını açıp bir şey diyecekti kapı açıldı. İçeri hemşire girdi. Gülümseyerek bize yaklaşıp seruma baktı sonra kolumdan çıkarıp bir bant taktı.

"Serumda bitmiş. Çıkış işlemini yapalım" dediğinde Cem kafa sallayıp "Ben hallederim" diyerek odadan çıktı. Hemşire bana gülümseyerek başını salladı "Eşiniz gelince çıkabilirsiniz" dediğinde gülümsedim zoraki. Yataktan inip hemşirenin peşinden çıktım. Etrafa bakındım Cem'i görmeyince gitmeye karar verdim. Onu beklemek, ona olan güvenimi her yıkmasında tekrar onarmak olurdu. Ona umut beslemeyeceğim. Çıkış kapısından direk çıkıp karşıdaki taksilerden birine bindim. Amcamların adresini verip sessizce oraya kadar bekledim yarım saatlik bir yoldan sonra amcamların evini görünce arabadan inip cebimde kalan 20 Tl'yi verdim. Hızlı adımlarla kapıya ilerleyip çaldım. kapı açılınca Ecrin'i görmemle kollarımı ona doladım. Aynı anda ağlamaya başladım. Şaşkınlıkla ne olduğunu sorarken cevap verecek durumda değildim. Yengemin de kapıya gelmesiyle kendimi toparlayıp içeri girdim.

○○○○

Elimdeki elbiseye göz gezdirip omuz silktim. "Keyfin bilir Ecrin" dedim ve geri çalışana uzattım. Sinirlenip pembe saçlarını savurup derin bir nefes aldı.

"Kendime bakmıyorum Ela. Seç bir tane" dediğinde gözlerimi tekrar elbiselere çevirdim. Siyah dar ve kısa elbiseyi elimi uzatıp "Bu olabilir" dediğimde Ecrin ani bir heyecanla çalışana dönerek. "İkisini de alıyoruz" dedi ve elindeki su mavisi kabarık mini elbiseyi uzattı.

"Ecrin sen al ben dışarı çıkacağım biraz" cevap vermesini beklemeden dışarı çıktım. Caddenin kenarındaki mini butiğin önünde durup gelen geçen arabalara baktım. Ama beynim kalbime uyup odaklarını kesti. İki hafta, toplam 2 hafta 3 gün Cem'i hastanede bırakıp Amcamlara gelmem toplam 17 gün oldu... Bekledim içimde bir umut, küçük bir umut gelir en azından beni merak eder. Hayır gelmedi. Amcamdan bile haber yollamadı. Her akşam amcamı heyecan ile bekler, belki Cem seni sordu der sandım. Ama yoktu. Haber yoktu... Annemi de görmedim. O bile beni umursamamıştı, yine. Dönüp dolaşıp yine aynı yere gelmiştim. Yine yalnız, yine acılar içinde bir başıma kaldım. Düşündüm hep benim hatam burada nerede? Fazla güven miydi beni bu kadar yıkan.