Rosa Ela

Kocamla İş Günü

Medya; Rosa Ela işe giderken giydiği kıyafetler.

Okuduktan sonra oylarsanız sevinirim :)

Güvendeydim. Huzur içindeydim. 16 yaşındaydım en son böyle hissederken. Sadece yan odamda bana huzur veren bir babam varken böyleydim. Bu güven o kadar mükemmeldi ki... Büyüsüne kapılmıştım. Nefes almayı unutmuş gibiydim. Yüzümü onun geniş göğsüne yaslarken bulduğum huzur 7 yıldır kimse bana vermemişti. Gözlerimi kapattım beni bu huzurdan uyandırmamasını diledim.  !6 yaşında gibi hissettim. Bırakmak istemiyordum.

"Ne oldu bana anlat?" dediğinde kendimi toparlamaya çalıştı. Hafifçe geri çekilmem ile elleri belimden çözüldü. Onu bırakıp gözlerine baktım. Kalbim hala deli gibi çarpıyordu. Nefes almak zordu şuan. O gözlerinde kaybolmadan konuşmak istedim. "Ela?" diye tekrar konuşunca derin bir nefes aldım.

"Ben" dedim boğazımdaki düğümden kurtulmak ister gibi hafifçe öksürdüm "Ben orada yaşananlar için üzgünüm" dedim. Akan yaşlar durunca yüzümü temizlemek ister gibi sildim.

"Ne olduğunu sordum sana?" diye kükreyince titreyip geri gittim bir adım.

"Senin hatan" dedim bir adım daha geri gidip "Beni orada tanıtmamalıydın. Sadece kağıt üzeri bir şey. Sen istediğini alınca bitecek bir oyun ve sen yaptın. Beni tanıtmamalıydın. Ben kötü bir kadın değilim... Çirkin miyim ben? Çirkinim değil mi? Çirkinim tabi. Siyah giymem kötü mü? Öz güvenim yokmuş. Vardır. Var değil mi? Kenan ile konuşmama kızın değil mi ? Ben onu tanımıyorum. Bilmiyorum cidden. O benimle konuşuyor. Ben kötü kadın değilim. Öyle bir şey yapmam! Cem ben yapmam! Git söyle ben yapmıyorum. Anladın mı beni? Aslında kızlar haklı değil mi? Sana göre öyle mi? Beni tanımıyorsun çünkü! Tanımıyorsu-" Cem'in ellerini omzuna koyup beni hafifçe sarsmasıyla kendime geldim. Gözlerimi kırpıştırdım.

"Ela sakin ol! Saçmalamayı bırak!" dedi ve ellerini omzumdan çekti. "İyi misin ? Nefes al" demesi ile derin bir nefes alıp az önce söylediklerimi tarttım.

"Saçmaladım mı ben ? Sence saçmaladım mı ?"  bıkkınca nefes aldı.

"Kızlar kim?" yüzümü buruşturdum.

"Tanımıyorum" Bana cevap vermedi. Sadece benim gibi oda olduğu gibi beklemeye başladı. Düşünüyor gibiydi. Düşünmeliyide . Bana ne yaptığını düşünmeliydi.En azında özür dilemeliydi. Benim için endişelenmişti ama bu oradaki düşünceleri değiştirmiyordu.

Kaşları çatıldı. "Tanımıyorsun öyle mi?Sana ne dediklerini bilmiyorum ama tanımadığın insanı neden takarsın? Bunu bir düşün" dedi ve beni orada bıraktı.Merdivenlere ilerleyip hızla yukarı çıktı.

Tanımadığım insanı neden mi takarım? Çünkü o dış bakıştır. Dıştan görür seni. Tanımaz ama çözmek için saniyelik bir zaman dilimini tadar. Yorum yapar. Herkes yapmaz mı? Yapmam dese de yapar. İçinden olsa da bir yorum yapar. Ve sen onunla nasıl tanışırsan tanış o yorum onun içinde kalır. Ben bunu isteyen bir insan değilim. Benim çevrem yok. Ben yaşadıklarımın üzerine yeni bir hayat kurmaya çalışıyorum ve bu hayatı tanımadıklarımın ilk tanısıyla kirletmek istemiyorum. Kim ister?

Sabah 07.00

Gözlerimi heyecanla açtım. İçim kıpır kıpırdı. Dün olan olaylardan dolayı burukluğum gece yatarken düşüncelerimle toz duman olmuştu. Heyecandan ölmek üzereydim. Cem'e kahvaltı hazırlayacaktım. Her zaman 8'de giderdi.Bende erken kalkmak için uğraşmıştım. Kalktımda. Bugün ona kahvaltı hazırlayacaktım ve onunla işe gidecektim. Ne derse desin gidecektim. Evde böyleyken onu işte görmek istiyordum. Onu daha fazla tanımak istiyordum çünkü bu denli güvende hissettiğim birini tanımak iyi olurdu.