Kırık

Affet

    •••

Kucağında küçük kız çocuğu ile koşarak hastanenin acil girişine gelince tüm hastanenin duvarlarını inletecek bir ses tonunda "Doktorr!! Yardım edin!" diye bağırdı.

Daha hiç tanışma fırsatı bulmasalar da bu küçük kız bir şekilde kalbini feth etmeyi başarmıştı.

Doktor ve hemşire koşarak gelip Arina'yı sedyeye yatırıp içeri alınca ikisi de odanın dışında kalmışlardı.

Derin bir nefes alıp perişan halde olan kadına döndü.

"İyi misiniz?"

Kadın yorgun bir şekilde duvara yaslanıp "Kızımın iyi olduğunu görene kadar olamam.." dedi.

Sesi ağlamaktan ve bağırmaktan kısılmıştı.
Küçük kız çocukları gibi burnunu çekiyor ve kimsenin duyup da anlamayacağı ses tonunda bir şeyler söylüyordu..

Can gözüne çarpan koltukları görünce yanına varıp tereddütle koluna dokundu.

Koluna başka elin temas etmesi ile şaşırmış bakışlarını Can'a çevirdi. İlk defa aynı anda asi ve ürkek bakışlarla karşılaşmıştı.

Aynı zamanda tanıdıktı. Sanki bir zamanlar o gözlerde kaybolmuştu.

Düşüncelerinin doğru olmadığını kendine hatırlatıp "Geçin," koltukların olduğu tarafı gösterip "oraya oturun, iyi gözükmüyorsunuz." dedi.

En azından evli birisini düşünecek kadar şeref yoksunu değildi.

Başını tamam anlamında salladıktan sonra yanından geçip gitmişti.

Can ise yerinden kıpırdamıyor odanın kapısının açılmasını ve o güzel gözlü meleğin iyi olduğunu duymak istiyordu.

Aklına gelen şeyle kaşları çatıldı.

Babası neredeydi? Neden burada değildi? İnsan kendi evladını nasıl bu halde yalnız bırakırdı.

Karşılaştıkları neredeyse 1 kaç saat olacaktı ama ne gelen vardı ne de kadının birisini aradığını görmüştü.

Sıkıntılı bir şekilde odanın önünde yürümeye başladı.

Zaman nasıl geçecekti ve doktor içerden çıkacaktı?!

Kararsızca kadının yanına gitti.

"İyi misiniz? Araya bileceğiniz birisi var mı?"

Cevap vermiyor hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.
Gördüğü bu manzara karşısında içi burkulmuştu.

Eğilip terlediğinden dolayı yüzüne yapışmış saçlarını kulağının arkasına itip yüzüne baktı.

"Kızım.. Kızıma yardım etmekte zorluk çektim.."

"Ama geçti. Bakın hastanedeyiz ve birazdan güzel haberler alacağız.."

Söylediklerini duyunca kadın buruk bir şekilde gülümseyip "Alacağız değil mi?" diye sordu. Gözlerinde öyle bir ifade öyle bir beklenti vardı ki, sanki Can ne dese ona inanacak ona tutunacaktı.

"Hem de en kısa zamanda. Ama ilk önce," deyip ayağa kalktı ve tutması için elini uzattı.

Kadın afallamış bir şekilde ona bakıyordu.

"Kızınızın sizi böyle görmesini istemeyiz değil mi? Yüzünüzü soğuk suyla yıkayalım ve sonra doktorla konuşalım."

Kadın ürkek bir şekilde sanki  dalından misafir olarak asılı kalmış narin bir gül gibi ince ve küçücük elini Can'ın kocaman avcuna bıraktı.