Kırık

Final

Herkesin hikayesi farklı başlar ve farklı sonla sonlanırdı.

Arabaya binince gülümsemeye çalıştı.
Şoför koltuğunda oturan adam endişeli olduğunu göstermemeye çalışıp soğuk bir ses tonuyla "iyi misin?" diye sordu.

"İyi gibi işte. Anneme gitmek istiyorum."

"Tamam gidelim.."

Araba mezarlığa götüren yola girerken telefondan bir videoyu açtı. Camdan geride bıraktıkları yolları ve insanları izledikten sonra yeniden telefonunun ekranına baktı.

Ekranda annesi belirmişti. Dünyaları aydınlatan gülümsemesi, içinde kopan fırtınalara rağmen güçlü duruşu ve duru güzelliği.

"Annem çok güzel kadındı." dedi hayranlıkla ve içinde dolup taşan özlem ve sevgiyle. "Güçlü bir kadındı, çok güzel anne ve harika arkadaş.."

Videoyu annesi onun için çekmişti. Belli ki hastalığını öğrendiği zamanlarda ona bıraktığı anılar gibi bu videoda bir anıydı. Belki de karanlık yollarda küçük kızının kaybolmaması için bir ışık..

"Bebeğim.. güzel kızım. Canımın en güzel en değerli parçası..Üzülme tamam mı? Sakın ağlama. Ben bu hayatta her şeye göğüs gere bilirim. Ama bir tek senin üzülmen benim nefesimi kese bilir. Eğer bu videoyu izliyorsan gitmişim demektir. İçinde büyük bir özlem oluşturduğum için çok üzgünüm. Ama bazen önüne geçemeyeceğimiz olayların içinde bula biliyoruz kendimizi. Büyüdüğünü genç kız olduğunu ne kadar çok görmek istediğimi tahmin edemezsin. Kızma bana bebeğim. Kimseye kızma. Kızgınlık, öfke, nefret öyle zehirli duygular ki insanın hayatını ele geçirir. Bırak gökyüzün hep mavi bulutlarla, güneşle güzelleşsin. Benim yapamadıklarımı sen yap. Asla ve asla benim yokluğumu içinde yaşama. Ağla içindeki tüm üzüntünü göz yaşlarınla akıt. Kim bilir belki de hep yanı başında olacağım. Belki bir gün elindeki balonu rüzgar alıp götürürken aslında bana getirecektir senden küçük hediye diye. Belki de sen balonun için üzülürken asık suratın o kadar şirin bir hal alacak ki dayanamayıp uzaklardan bile olsa gülümseyeceğim.. Aşık olacaksın belki bir gün. İçinden anne keşke yanımda olsaydın deme. Doya doya yaşa. Tüm duyguları yaşarken büyü. Sakın bebeğim üzülme. Benim yaşayamadıklarım için kimseyi sorumlu tutma. Benim yaşayamadıklarımı sen yaşa. Ben bu hayatta seninle hem çocuk oldum hem anne. Seninle güldüğümde tüm gülüşlerim gerçekti, mutluluklarım içten. İçimde sana dair tek keşkem var. Tek merakım. Büyüdüğünde nasıl biri olacağın. Bana mı benziyorsun?Yine tüm gülüşün odaları aşıp etrafı neşelendiriyor mu? Masum bebeğim benim..Ben seni çok seviyorum. Hep seveceğim. Sana yıldızlardan bakıyor olacağım. Annen.."

Videoyu izlerken yüzündeki buruk tebessüm eşliğinde ağlıyordu. Burnunu çekip ekrana baktı. Video bitmişti.

"Geldik." dediğinde başını kaldırıp sessizce etrafa baktı.

"İstersen burada bekle ya da git. Ben kendim dönerim. Beni getirdiğin için teşekkür ederim."

Arabadan inip kucağındaki beyaz gülleri sımsıkı tuttu. Annesine götüren yola girerken aklına çocukluğu geldi. Ne kadar çok ağlamıştı ilk defa geldiğinde. Küçük yaşına rağmen omuzlarına annesinin yokluğu çökmüştü.

Yıllar sonra yine aynı yolda yürüyordu. Annesini karşısında capacanlı görmek umuduyla koşan küçük kız büyümüştü ve korkak adımlarla yürüyordu. Çünkü yine karşısında kollarını ona koşup kucağına atlaması için bekleyen annesi olmayacaktı karşısında.