Fejesa

39. Me zemer

E kishin sistemuar Aleksen ne shtratin e saj ndersa daja ishte larguar per ne shtepine e tij. Ketij te fundit nuk i kishte pelqyer pamja qe ju servir prej Alekses, por fundja nuk ishin punet e tij. Ai e kishte kryer detyren si daje dhe kishte ikur ne familjen e tij.
A nuk ndodh gjithmone keshtu? Secili mblidhet ne mbremje ne shtepine e tij me familjen e tij. Pavarsisht se mund ti ofrosh ndihme dikujt qe eshte i rendesishem per ty, ne fund familja eshte zgjedhja e pare per çdo person.

-Ah, mor bir.-psheretiu, Erisa, ndersa shtrinte cepin e fundit te jorganit, me te cilin kishte mbuluar Aleksen.

Syte e saj ishin kristalizuar nga lotet dhe kjo pamje nuk i shpetoj Krisit, i cili qendronte ne kembe prane saj. U ndje keq. Ajo femer po vuante shume dhe ishte teper e forte. Mendoi per nenen e tij qe merzitej per nje ngjyre apo model flokesh dhe kuptoj se ajo ishte shume here me e dobet se kjo grua qe qendronte perballe tij. Ajo nuk do te perballonte kurre kaq shume gjera.

-Ruaj qetesine, çdo gje do te rregullohet.-ngushelloi, teksa e perqafonte forte, Erisen.

-Ah mor bir, ah sikur te rregullohej çdo gje.-psheretiu serish, ajo.-Me mire te kisha vdekur une ne vend te tim shoqi. Tani s'do shikoja gjithe keto gjera qe po me hane shpirtin.-perfundoi fjalen,por jo lotet.

-Çdo gje rregullohet, mos u merzit.-Ai e perqafoi serish.

-Mam...-u degjua zeri i Kleas.

-Klea, shko tek vendi yt. Mos u ço nga divani.-E urdheroi e ema.

Ajo mbylli deren menjehere dhe u largua. Nga ana tjeter, Kris u be kureshtar per gjithe kete perkujdesje qe e ema i kushtonte Kleas dhe per faktin se kjo e fundit ishte shume e zbehte. Ajo qe i kishte treguar Aleksa nuk dukej aq e besueshme.

Perse do te humbte ndjenjat nga nje zenke? Perse do ta mbanin per 4 dite ne spital dhe perse ishte aq e zbehte?
Kishte diçka qe nuk shkonte ne gjithe kete.

-Po Klea... çfare ka?-guxoi te pyeste.

Dukej se kjo pyetje e kapi ne befasi tjetren. Ajo po mundohej ti shmangej duke palosur disa rroba qe gjendeshin prej kushedi sa ditesh mbi krevatin e Kleas teksa mermeriste nje "grip" nen dhembe.

-Pse eshte e zbehte?-anashkaloi pergjigjen kontradiktore te saj me ato qe i kish rrefyer Aleksa.

-Eshte me grip.-perforcoi, Erisa.

-Me grip dhe ka ndenjur 4 dite ne spital?-pyeti.-Aleksa me tha tjeter gje...-u mundua te luante lojen e te diturit.

Kjo ishte nje menyre per te marre informacion, por Erisa shpertheu ne lote. I shkoi prane dhe u mundua serish ta zberthente.

-Po nese ka thjesht grip perse daja tha qe te qendroja une ketu?-pyeti teksa e mbante nga duart.

-Kris...-degjoj zerin e mekur te Erises.-Ma shpeto vajzen...-ajo shpertheu serish ne lote, ndersa ai kishte ngelur i shtangur.

Per nje çast edhe zemra i kishte ndaluar. "Ma shpeto vajzen" , ishin fjalet me vrastare qe kishte degjuar ndonjehere. Ta shpetonte nga çfare? Çfare kishte Klea qe e ema qante dhe lutej ne ate menyre? Çfare?

-Eshte me zemer...ashtu si i ati. Kris ma shpeto time bije dhe te betohem per shpirt te tim shoqi qe nuk do vdes pa ti kthyer ato leke.-rrefeu, tjetra mes lotesh.

Me zemer? Vogelushja e tij ishte me zemer. Leke? Asaj i nevojiteshin leke per te shpetuar, por si, per çfare? Zot, ishte kaq i pershtjelluar.

Mori fryme thelle ndersa shtrengonte fytyren forte me duar si per tu zgjuar nga nje enderr e keqe. Por jo, keto qe sapo kishte degjuar nuk ishin pjese e nje enderre. Ishte realiteti i hidhur qe po e godiste forte pa meshire.

-Erisa, me trego me me imtesi.-ju lute.

-Klea ka probleme me dy valvula te zemres. Zemra nuk i qarkullon mire gjakun. Ka te njejtin problem qe ka pasur im shoq.-shpjegoi, ajo dhe vazhdoi.-Pasi humbi ndjenjat nje nate, ne e derguam ne spital. Ata na thane se eshte shume vone sepse eshte difekt i lindur dhe duhej zbuluar ne kohe. Megjithate ajo mund te shpetoj vetem nese operohet dhe i zevendeson valvulat me ato metalike, por kushtojne shume. Ne nuk kemi mundesi te paguajm dhe ata e nxorren Klean sot nga spitali. Nuk dua te me vdesi edhe ajo.-Perfundoi perpara se te qante serish.

Kris ishte tronditur. Rrefimi i Erises e kishte tmerruar. Jo, nje tjeter vdekje. Nuk mund ta kapercente kete ashtu siç beri me Anxhin. Jo, Klea ishte shume me shume seç kish qene Anxhi per te.

Ishte ulur ne tapetin e vogel katror dhe mbeshtetur ne cepin e krevatit te saj. Kishte mbuluar fytyren me duar dhe lotet ashtu si disa ore me pare, i rridhnin neper fytyre. Por ndryshe nga disa ore me pare, tashme nuk qante se po e humbte Klean ne krahet e nje tjetri. Tani qante sepse po e humbte pergjithmone. Nuk donte... do falte gjithçka qe ajo te behej mire. Nuk donte ta humbiste, pavarsisht nese ishte e tij apo jo fizikisht. Ajo do te ishte e tij ne zemer. Pergjithmone aty, pavarsisht se kujt i perkiste fizikisht. Duhej ta shpetonte. Te pakten te ishte gjalle. Te kishte mundesine ta shikonte nga larg teksa buzeqeshte, vraponte apo jetonte.

Fshiu lotet, ndersa i burgoste te tjeret ne burimin e pashtershem brenda qepallave te tij. Ngriti koken drejte Erises, e cila qendronte ulur mbi krevat e perlotur dhe i kapi doren.  E puthi butesisht aty dhe i premtoi qe do ta shpetonte te bijen edhe sikur te ishte gjeja e fundit qe bente ne kete bote.

-Ajo do te jetoj, te betohem. Do te jetoj edhe sikur te me duhet te shkul zemren time per t'ja dhuruar asaj.-ju betua teksa çohej per tu larguar.

Mori fryme thelle me hunde dhe e nxori me goje ne menyre qe te qetesohej. Nuk mund te dilte perpara saj, te ndeshej me syte e bukur jeshil dhe te tregohej i dobet. Jo, ai ishte i forte sa per te dy dhe do t' ja dilte ta shpetonte. Do ta shpetonte edhe sikur ajo mos t'ja dinte kurre kete te mire.

-Mos i thuaj gje asaj.-peshperiti perpara se te hapte deren.

Hyri ne dhomen e ndenjes dhe veshtroi teksa ajo flinte e qete, si nje engjell. Njeren dore e kishte vene poshte mbajteses se divanit, ndersa tjetren rreth barkut. Ne doren qe mbante rreth barkur vuri re byrzylykun e tij. Ajo e mbante ende ne dore dhe kushedi gjate ketyre dy muajve, ndoshta nuk e kishte hequr.

Zot, sa shume e emocionoi ky xhest. Por jo me shume se fytyra e saj e brishte dhe engjellore. Menyra se si merrte fryme paqesisht edhe pse dallohej qe kishte veshtiresi ne uljet dhe ngritjet e kraharorit. Mesa dukej nuk mbushej dot me fryme.

Zbehtesia ne fytyre, rrathet poshte syve, buzet e mavijosura dhe disa kilet nen peshe, i krijonin nje ndjesi te keqe. Ajo po vuante per pak oksigjen ndersa ai rrinte aty i qete pa bere asgje.

Nuk mundi ti rezistonte ndersa e kishte aq prane. E preku lehte ne floket e bute. E rreshkiti doren drejt faqes se saj te imet dhe ndjeu ftohtesin e lekures se saj te depertonte ne doren e tij te ngrohte. U ule qetesisht duke e prekur lehte me buze ne nofullen e saj, aty ku bashkohej qafa me fytyren. I ndjeu aromen jeteshtuese te saj teksa i mbushte mushkerite me jete dhe u largua duke mbyllur deren me kujdes.

Do te kthehej serish, por kete here jo duarbosh. Kete here do te kthehej per ta marre me vete ne nje nga klinikat private me te mira. Do ta shpetonte, edhe sikur ti duhej te shiste zemren e tij. Do ta shpetonte ate, e cila i falte jete. Pa te nuk kishte kuptim asgje.
Pa te nuk kishte se per çfare i duhej jeta e tij boshe...
__________________________________
Ps:Rasti i semundjes se Kleas eshte bazuar ne ate te nje te afermes time. Shpresoj te mos jem e gabuar, por gjithçka eshte shkruar bazuar ne ecurine e saj. Edhe operacioni me komplikimet e tij qe do te jete pas disa pjesesh. AngieRun si doktoresha e Wattpadit, mund te me kritikosh per ndonje informacion te gabuar qe kam perfshire 😆😆.