Yap-boz misali birbirini tamamlayan iki kız.
Onlara bahşedilmiş kısa bir süre.
Duru bir hayatın aldığı, kesik kesik Nefesler..
Git gide ölümün melankolisine kapılan bir Tümör, depresif bir Siyah'ı çekip çıkaracak aydınlığa.
Siyah'ın bir daha kaybolm...
"Ahh, bu müthiş bir şey ya," dedim çatalımdaki çikolatalı pastayı ağzıma sokarken. "Bu zamana kadar yediğim en güzel pasta ilan ediyorum bunu."
Nefes kıkırdayıp içeceğinden bir yudum aldı.
"Beğenmene sevindim."
Gülümseyip ona baktım.
"Bana çikolatalı pasta ısmarlayacaksın derken şaka yapmıştım ama."
Hastane masraflarını ödediğimde kabul etmeyeceğini söylediği için böyle bir espri yapmıştım ama belli ki şaka olduğunu anlamamıştı. Yine de beni buraya getirmiş olmasından çok memnundum. Pasta gerçekten süperdi.
"Biliyorum ama sana da tattırmak istedim. Buraya sık sık gelirim."
"Neden geldiğini anlayabiliyorum," dediğimde ikimiz birden kahkaha attık.
"Yalnız, bence meyveli yiyerek büyük hata yapıyorsun. Çikolata dünyadaki en güzel şeydir!"
"Aynı fikirdeyim ama tek fark ben başladım mı duramıyorum. Bir süreden sonra çevremdekilerin de hayatı tehlikeye giriyor."
Bu söylediğine kahkaha atınca, ağzımdaki pasta boğazıma kaçtı. Öksüre öksüre canım çıkmıştı. Nefes karşımda oturuyordu ama yaşam mücadelesi verirken yanıma geldiğini fark etmemiştim.
Sırtımda bir el hissedince kafamı kaldırdım ve derin bir nefes alıp gözlerine baktım. Gözlerim dolmuştu ve boğazım acımıştı. Ellerini yüzümde hissetmemle, parmak uçlarıma kadar titremiştim. Baş parmaklarıyla yüzümü okşayıp kısık sesle konuşmaya başladı.
"Sebebi ne olursa olsun gözünden yaş akmasından hiç hoşlanmıyorum."
Ağzımı açtım ama tek kelime edemedim. Ensemde hissettiğim koluyla, kafamı göğsüne bastırdı ve fısıldadı.
"Gözlerine bakarken konuşmak gerçekten çok zor," dedi ve ardından ekledi. "Duyuyor musun... Senin için atan kalbimin sesini?"
•••
Beni bu kadar utandırmaktan ne zevk alıyordu bilmiyorum. Yine yanmaya başlamıştı işte vücudum. Benim üzerimdeki etkisinin eminim ki farkında değildi.
"Şey..." dedim. "Duyuyorum da.. Daha çok yaslandığım yerle ilgilendim şu anda."
Omuzlarımdan tutup beni dikleştirdi ve gülümseyen yüzüyle bana baktı.
Parmağının ucuyla alnıma vurup "Aptal," dedi. Ardından kahkaha atıp eski yerine geçecekken elinden tuttum ve tekrar yanıma oturmasını sağladım.
"Bekle."
Gözlerindeki parıltıyla tekrar yanıma oturdu.
"Biraz daha dinlemek isterim."
Elini bırakmadan gözlerine bakmaya devam ettim ve yeşil ormanlarımda bir süre gezintiye çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
