When Playboy Falls (#Wattys2017)

Chapter 31: Broken

Chapter 31: Broken

As I woke up, I immediately felt the pain between my thighs. I'm sore. And I don't know why but I regret everything that happened to us--between him and I. Oh, I can't even say his name. Ang tanga ko. Why did I gave him my everything?

Ang loser ko na nga ang tanga ko pa. Tanga!

Laking pasasalamat ko na lang at hindi ako sinumpong ng pagka-bipolar ko kahit pa nga ganoon ang nangyari.

I tried to sit but the pain is unbearable, kaya hindi na ako nagpumilit. Mamaya na lang ako babangon.

But I'm just wondering? Where is he? Ano 'to, fuck and run? Oh my.. What am I saying? I shouldn't cursed.

"Malamang nasa hospital," I answered my own question.

Hindi naman pwedeng forever na lang akong nakahiga sa kama kaya naman agad na akong bumangon. Bearable naman na 'yong sakit basta dapat lang ay hindi magdikit ang dalawa para hindi sya sumakit.

Nasira na ang mga damit ko kagabi, at nasa baba ang mga iyon. Alangan namang maglakad ako pababa ng nakahubad?

Naghanap ako ng malaking damit sa closet ni Dave. Nang makahanap ako ay agad ko iyong isinuot.

"I need to take a bath. Nanlalagkit ako," I said to myself. Ewan ko ba pero hobby ko na talaga ang pagka-usap sa sarili. Soliloquy ata ang tawag sa ganun. Hindi iyon sakit okay?

I prepared my clothes. I choose the cotton dress. Alangan namang mag-pantalon ako gayong masakit ang ano ko. Ang tanga-tanga ko kasi eh. Tanga!

An hour later, tapos na akong maligo. I feel refreshed and somehow the bath helps para magkaroon ako ng inner peace.

"Mama. Hi po. Nasaan man po kayo ngayon, gusto ko lang pong malaman ninyo na missed ko na kayo at mahal ko kayo. How I wish you're here with me. Siguro kung nandito ka pa po ay hindi mangyayari ang lahat ng ito." I whispered those words to the air, as if the air would transmit those words unto my mama. Silly. It's impossible, alright but can't I hope?

I looked at myself in the mirror. And I can't help but cry. Halo-halo ang nararamdaman ko. Inis, galit, panghihinayang, lungkot, pangungulila. Baka mamaya ay mag-bigti na ako nito? Puro negative thoughts ang naiisip ko eh.

I laughed at myself. Ridiculous right? Of course, I wouldn't do that to myself. Hindi ko sasayangin ang buhay ko dahil lang isang pagkakamali.

Maaaring nagkamali ako. Nagpaka-tanga, nadapa, nahulog. Pero pwede pa namang bumangon eh. Makaka-ahon pa naman ako.

Let's say, I'm not whole anymore. Everything have been taken away from me but I'm still alive. So, I'll just go on. God is still with me, he wouldn't let me suffer. Trials lang ang lahat ng ito.

I looked at my neck and I found few lovebites. I laughed. Is it really lovebites? Or lustbites?

Marami pang ganito sa may bandang dibdib ko. Para akong pinapak.

I looked away at my own reflection.

"Bakit ba ako nag-da-drama dito? Parang 'yon lang eh." I wiped my tears. And then I smiled.

I should be strong for myself. Kung hindi ako magiging malakas at matatag, mas lalo ko lang pinatunayan na isa akong walang kwentang tao. And I don't want that. I was born for a reason, I have a purpose.  I don't deserve all of this shits.

I went to the kitchen. Nagugutom na kasi talaga ako kanina pa. Kaya lang ay wala na palang stocks sa ref at wala ring pagkain na pwedeng kainan. I went to Dave's room, hoping that there's something there, iyong pwedeng kainin syempre.