When Playboy Falls (#Wattys2017)

Chapter 30: Bliss (SPG)

Chapter 30: Bliss (SPG)

Warning: Rated SPG

________________________________

"Where am I?" I asked myself. Puro puti ang nakikita ko. I saw a golden light a meter away from me. I immediately went to that spot. I don't know but that lights seems inviting me.

Malapit na ako. Alam ko na malapit na ako sa gintong liwanag na iyon subalit bigla na lamang nagbago ang paligid. Ang kaninang maaliwalas at maputing paligid ay naging itim. Napakadilim ng buong paligid. Nakaramdam ako ng takot kaya ilang segundo rin akong nakapikit.

Nang dumilat ako ay maliwanag na ulit ang kapaligiran. What's happening?

"Bumalik ka na Elos. Kapag nagtagal ka pa ay hindi ka na makababalik." I don't know where that thought came from. Natakot ako kung kaya't napapikit akong muli.

Sa sunod na pagdilat ko ay ang liwanag ng araw ang agad na nagpagising sa'kin.

"Where am I?" Napahawak ako sa ulo ko na sumakit matapos kong bumagon kaagad. Masakit pa rin ang buong katawan ko.

"Ross, don't move yet." Agad kong nilingon ang pinanggalingan ng boses na iyon. I thought it's him but I'm wrong.

"Nate," I called him. 

"What are you doing here?" I asked after. Baka makita sya ni Dave.

"I'm sorry if I went inside. Pero tang-ina Ross, hindi ko naman pwedeng hayaan ka na lang na nakahandusay lang sa sahig."

"I-im sorry. And thank you." I said as I averted my gaze from him. I heard him sigh before he sat at the edge of my bed.

"Reel, what happened?" He asked me but I keep my mouth shut. I don't know how would I say it or even just start my speech.

"You don't need to say everything. Hindi ko papakialaman ang kung anumang away sa pagitan ninyo ni Dave but that doesn't mean na mawawalan na rin ako ng pakialam sa'yo. I'm worried Reel. Hindi ko alam ang gagawin ko kung sakaling makita ang putang-inang Montesalba na 'yon." I can see that he's really mad, he's beyond mad even.

"It's my fault," I admitted. Kasalanan ko naman talaga. Tinulak ko si Rian kaya nasa hospital ito ngayon at nanganganib din ang bata sa sinapupunan nito. Ang sama-sama ko.

"I pushed Rian because she's stopping me from leaving. It's  not my intention to.." I can't even finished my sentence. Ayokong magsalita. I feel like I'm traumatized.

"Ang sama-sama ko Nate."

"Paano kong malaglag ang bata? No, I shouldn't think that way." Para akong baliw. Alam ko na hindi naman naiintindihan ni Nate ang mga sinasabi ko.

"Anong malalaglag? Anong bata ang pinagsasabi mo?" He asked me frustratedly. I wanted to spill everything but fear is eating me. I'm so confuse right now.

Bakit ba naging ganito ang takbo ng kwento ng buhay ko? Parang dati simple lang naman ang lahat, ang pino-problema ko dati ay walang-wala sa mga problema ko ngayon. I feel so crestfallen, I'm very devastated. I'm messy as fuck. Oh my, I even know how to cuss now. Ang sama ko talaga.

I cried and I don't know why. I just feel like I needed to cry right now because if I won't, I might burst at any moment.

Mas lalo pa akong napa-iyak nang yakapin ako ni Nathan. He didn't utter any word, he just let me cry.

"Sure ka bang okay ka na talaga? If you're not feeling well, I can send you to the hospital if you want," he asked me as he help me arranged my things. Hindi ko pa rin nasasabi sa kanya ang mga nangyayari ngayon sa buhay ko. Hindi ko alam, sobrang bigat ng pakiramdam ko. Maybe I'm not yet ready to open-up everything.