When Playboy Falls (#Wattys2017)

Chapter 42: Finally

Chapter 42: Finally

Day 404

Dear Nate,

Hi love! It's been one year and two  months since you left but I still miss you. Araw-araw pa rin kitang hinahanap. Araw-araw pa rin akong umaasa na babalik ka na. Na hindi mo ako matitiis. Kasi mahal mo ako, diba?

I stopped writing in my Diary for Nathan because my tears won't stop from flowing.

Miss ko na si Nathan...sobra.

Bakit ba kasi umalis ka? Bakit mo ba ako iniwan? Bakit hindi mo ako hinayaang magpaliwanag? Bakit hindi mo ako binigyan ng pagkakataon na masabi sa'yo na mahal kita. Na ikaw na talaga. Ngayon tuloy ay pareho tayong nahihirapan. At nasasaktan.

I stopped writing in my diary when my cellphone beeped. Deep within me I'm hoping that it's him--Nate. I texted him yesternight but he didn't respond.

Actually, gabi-gabi at araw-araw ko naman syang tinitext kaya lang ay hindi sya nagrereply. Hindi ko na rin sya ma-contact, hindi matawagan. And he deactivated all his accounts.

I don't know how would I approach him. Since he left, nawalan na rin kami ng komunikasyon. It's like, he secluded his self from other people or it's just me?

Sabi nya he would give me time to think and decide. Pero parang wala naman syang sinabi na kasama doon ang iwasan nya ako. Iwanan ako...

Tumulo ang unang patak ng luha ko sa aking Diary. Kahit na blurred at nahihirapan ay nagpatuloy ako sa pagsusulat.

Siguro nga hindi mo alam. Siguro nga kaduda-duda ang pagmamahal ko sa'yo. You have all the rights to think that you're just a rebound but I just wanted to make things clear out. You're not a rebound. It never happened because Nate, the moment that I decided to open my heart for you. Accept you as my other half. And let you in my life, I knew that I'm already in love with you. Maaaring hindi ko lang agad naipakita dahil takot ako. Takot pa ako.

I sighed frustratedly. Panay ang sulat ko sa Diary ko samantalang hindi ko naman ito maipapabasa sa kanya. Hindi ko nga alam kung may balak pa bang bumalik yun.

Please, bumalik ka na. Matagal na akong nakapili. At alam kong alam mo na agad kung sino yun.

Sinara ko ang Diary dahil nawalan na ako ng ganang magsulat. Iiyak na naman kasi ako, iniiwasan ko na ngang ma-depress eh.

"Nathan, nasan ka na ba? Mahigit isang taon na pero hindi ka pa rin bumabalik." I talked to his picture. Iyong huling selfie nya sa phone ko.

Ang walang'yang yun! May pasabi-sabi pa sya na hindi nya raw ako iiwan. Na babalik daw sya. Na binibigyan nya lang daw ako ng time para mag-isip. Utot! Naku, nakakainis.

Pinagsusuntok ko ang unan na nasa tabi ko.

"Sa susunod talaga na makita kita, sasapakin kita. Sasampalin, sisipain, babalian ng buto para magtanda ka at hindi na makaalis sa tabi ko. Tapos, itatali kita. At...yayakapin. Gosh, miss na kita ng sobra." I'm talking to my pillow, printed with Nathan's face. Ganun ako kabaliw sa walang'yang yun.

I looked at the clock and saw that it's already 7:00 in the morning.

I need to get up now. Kailangan ko pang mag-devotion.

Every 7:00 in the morning ay palagi akong naglalaan ng oras sa Panginoon. Isa sa mga way ko para magpasalamat. Mag-relax, at humingi ng panibagong strength kay Abba Father.

And with that, kaagad akong bumangon ng higaan at naghanda para makapagsimula na.

.....

"Come to me, all you who are weary ans burdened, and I will give you rest. Matthew 11:28" I closed my Quiet time notebook after I finished my personal devotion to God.