Crash (SC, #0.5; ARTL, #1)

Chapter 8

Chapter 8

Feel the same

"Merry Christmas!" I said happily infront of the screen. Ngiting-ngiti akong tumitingin dito habang nakikita ang pagtawa niya. He looks so simple and handsome. Mukhang lamig na lamig siya sa katayuan. He's wearing a brown wool scarf and a tailored dark blue wool coat. Panloob naman niya ang isang gray sweater. His sharp cheeks were slightly pink. Siguro sa lamig na rin. Nakapalumbaba siyang tumingin sa akin habang pinipigilan ang pagngiti. Napapalunok na lamang ako sa pagpipigil naman ng kilig. "How's your day?" tanong ko nang hindi ko na mapigilan ang paggala ng tingin sa kanyang mukha.

"Mom's preparing for dinner this early," he said with a freaking accent then licked his bottom lip.

Shit. I can't think of things that will never liked him.

I like all of him.

"You're not gonna help her?" ani ko at umayos ng upo. Sumilip ako sa screen upang makita ang mukha ko. Halos nakain ko na yata ang lip gloss na nilagay ko sa aking labi kakakagat dito. Sa mga nababasa kong blog about sa make-up and that thingy, bumili kaagad ako ng mga ito. I tried those things after. Maganda naman ang resulta. Siguro? "Come on! Alam kong gustong-gusto mong magluto," natatawa kong dagdag.

Harry chuckled. But his eyes fixated to me.

"I like talking to you than preparing for dinner. And it's mother's spotlight for tonight. She likes to take care of everything. I offered a help but she declined it." Nagkibit-balikat siya pagkatapos at umayos ng upo. "How 'bout you, Nats? How's your day? Oh—" Napatigil siya. "Are you wearing a make-up?" Lumapit ang mukha niya upang usisain ang mukha ko. Kumalabog ang dibdib ko sa kaba dahil baka hindi naman niya ito magustuhan. I did it for him. Unting-unting kumurba ang labi niya. "You still look beautiful no matter what."

"You like...it?" I stammered.

Tumango si Harry. "I like you with or without it." He smiled genuinely. "Kahit ano man ang gustuhin mong gawin."

My lungs collapsed at his words. I was aching for air, blinking rapidly, and thoughts flooding my mind. Hindi ko alam kung pa'no dudugtungan ang sinabi niyang mga salita. Hindi makuhang bumuka ng bibig ko para makapagsalita. Nabablangko ako ng tuluyan. Mabuti na lamang na-distract kaming parehas nang tumalon si Harrison at nanatili sa lap ni Harry. He meowed and licked his paws.

Napatawa ako.

"He's comfortable with you, ha?"

Harry patted Harrison's head. The Siberian cat looks so, so, so cute habang nanlalambing kay Harry sa pamamagitan ng paghagod niya ng ulo. Para tuloy kinurot ang puso ko na sana nandito siya sa bahay instead sa malayong lugar. He's a gift but I can't have him here. Pero panatag na rin akong na kay Harry siya. I know he's taking care of him.

"Medyo," sagot ni Harry. "He loves Mom more than me."

"Really?" mabilis kong ani.

"Really," tawa niyang sagot.

"I can wait to hold him..."

Napaiwas at napanguso si Harry bago magsalita. "Siya lang?"

Hindi pa rin siya tumitingin at nagpipigil ng ngiti. Napakunot ako ng noo at napatawa. "Of course, you...too. I guess. Ikaw ba?"

Please, don't blush, Nathalie.

"Of course. Very much," aniya sa seryosong boses.

I gulped.

Don't be awkward, Nats! Ask him more! More!

"Thank you for taking care of him," ani ko ng pormal.