Crash (SC, #0.5; ARTL, #1)

Chapter 18

Chapter 18

Darkness

Bago pa man sumikat ang araw ay nagigising ako upang manatili na lamang sa banyo upang sumuka. It felt like I was pulling out everything inside my body. Nakakapanghina pagkatapos dahil nawalan ka na ng lakas. Kapag bumabalik ako sa kama'y, gusto kaagad ng bituka ko na may ilabas muli. Google told me it is morning sickness. Sa internet na lang talaga ako umaasa ng tungkol sa aking kalagayan because I am still afraid. I am terrified about the unborn child inside my body. Takot din ako kapag nalaman nina Mommy at Daddy ang tungkol sa pagbubuntis ko. This is another disappointment. This is another ache for them. Wala na 'kong ginawang maaayos. I am adding another work load to them again. It hurts. It's fucking hurt right now. I can never be good again...

My chest pains again. Ilang beses na 'kong umiyak sa mga nagdaang araw. Wala akong masabihan ng sitwasyon ko ngayon. Takot na takot ako sa mga naiisip ko. Even the one person that I hope will help me, rejected and crashed me into pieces. Harry casted me off again and thought I was talking nonsense. Na pinaglalaruan at niloloko ko muli siya. It hurts to know that he won't believe me anymore.

I touched my stomach and closed my eyes.

We'll be okay, right?

Kahit na hindi pa halata ang nasa tyan ko ay nagde-dress na 'ko. I've never been this afraid in my whole life. I've never value other's opinion, but right now, it startled me. It is making my system terrified about their judgment. I know it's fucked up, but it is making me nervous. This is nine months and I don't know how to hide this whole scenario...Pa'no?

Pagkasuklay ko ng buhok ay lumabas na 'ko ng kwarto. I am praying that they all went to their work and left me alone. Ilang beses kong sinabi ng paulit-ulit ang mga salitang iyon na hindi sila maabutan ngayon. Dahil hindi ko kayang tumingin sa mga mata nila. I am keeping a secret to them again. How can I look straight at those trustful eyes? How can they look at my deceitful eyes?

Nakahinga ako ng maluwag nang si Ate Barbara lamang ang nasa hapag-kainan.

"Natty, tara kumain ka na!" masaya nitong bati.

Ngumiti lang ako ng maliit pagkatapos ay nagtuloy si Ate sa kusina upang ipaghain ako ng agahan. Sandali lamang iyon at nakabalik na siya dala-dala ang pagkain.

"Ito oh..." Hinain ako ni Ate Barbara ng Champorado saka tuyong isda. My stomach suddenly grumbled. Pakiramdam ko nagwala ang tiyan ko nang maamoy ang inalok ni Ate. I was trying to fight not to vomit. No, no, no! Sa abot ng aking makakaya ay pinigilan ko ang lahat hanggang sa umalis na si Ate. Kaagaran akong lumabas ng bahay, ng bakuran, lumabas pa ng gate at sa gilid sumuka. Hindi ko alam kung ano pang ilalabas ng katawan ko sa lahat ng suka na nangyari sa aking kaninang umaga.

Oh, my God. Please tell me what to do. Because I don't really know how to move alone.

Bumalik ako ng bahay upang kunin na lamang ang gamit ko. Pagkatapos ay hindi na 'ko nagpahatid papuntang Diliman dahil kahit sino sa bahay, hindi ako makatingin ng diretso sa mata. All I am doing is to keep a secret that I know they will be disappointed of me. Wala na 'kong ginawang hindi mabuti.

Pilit na naman gustong tumulo ng luha ko ngunit kinagat ko ang labi ko para pigilan ito. I tried to turn off all the thoughts ruining my head. Pinilit kong umidlip-idlip sa byahe papuntang unibersidad sa loob ng taxi. Mababaw lang naman ang aking tulog. Pero kahit ganoon, hindi pa rin nagpaawat ang lahat ng nasa isipan.

Sa unibersidad, naabutan ko si Lyne sa hall. Sumabay ako sa kanya sa paglalakad.

"Nagawa mo na 'yong activity?" tanong ni Lyne, habang kumakain ng singkamas. Napalunok ako nang humalimuyak ang amoy nito sa aking ilong. Naglaway kaagad ako at minata ito. I licked my bottom lip. "Uy, Nathalie? Gusto mo ba oh!" Kaagad niya abot. Tila umabot sa aking tainga ang aking ngiti nang makamtam ko ang singkamas. "Para ka namang naglilihi niyan!" dagdag nito na nagpalunok sa akin ng kinakain ko. Dumagundong ang puso ko at namawis ang noo ko sa salitang sinabi niya. Hindi ako makasabat. Mabuti na lang ay nakarating na kami sa room.