Crash (SC, #0.5; ARTL, #1)

Chapter 26

Chapter 26

Nandito

Nag-alok na si Harry na sumabay sa kanya sasakyan ngunit tinanggihan ko. Parehas lang naman kaming sa Pasay ang daan dahil parehas kami ng parororon, sa Shell Residence. Ngunit sa kahit anong kumbinsi ang inayawan ko. Pati sina Ches at Joss ay nangumbisi ngunit inayawan ko pa rin. Nagtatampo ako ng kaunti dahil wala man lang ako alam tungkol sa pagkakilala or I mean, pa'no sila naging ganitong close.

Ngayon, nanggagalaiti naman ako sa traffic. Dalawang oras na 'kong bumabyahe wala pa rin ako sa residence! Halos magsilabasan na ang ugat ko sa noo sa inis habang pinagmamasdan ang traffic at ang pagsama ng taxi na 'to dito. The only thing that makes my mood better are the pictures I have in phone. Mayroon akong mga larawan ng bawat trip na mayroon kami pati na rin videos ng mga adventures na ginawa ko. I will never forget this. I am inlove with travelling. It felt like I am wedded to this kind of quest. I could feel it in my heart.

Also, I am so excited about our trip to Visayas. Iloilo ang pinakainaabangan ko sa lahat dahil sa Islas de Gigantes. Of course, I am excited of Biliran and Siquijor, and many more, Cebu, Bohol, Samar, Capiz, Antique! Tuwang-tuwa akong na-approve ni head boss ang minungkahi ko! My bags are already packed with the extreme feelings I have. No circumstances will ever stop us. But of course, storm could hinder us. I am praying for a good weather. Sometimes, calamity is the villain of a traveler.

Nakakonsumo ng tatlong oras ang byahe ko mula Quezon City hanggang Pasay. Hindi na 'ko nagreklamo sa pamasahe sa tagal. It is energy consuming if I'd talk about it. Pagod na rin ako gusto ko ng mahiga. Besides, Diyanah is not doing fine. I should take care of this lady first of all. Wala pa naman siyang kasama sa unit. All of the team member including head boss is damn partying. Kami lang ni Diyanah ang hindi nakasama.

Pagkapasok ko ng Residence ay dumiretso kaagad akong papuntang elevator. Naghintay lamang ako ng sandali hanggang sa nakasakay sa loob. I winced when I remember Harry. Ugh, my thoughts are so stupid. I shouldn't be thinking of him! He made fun of me. Seriously, and that's never funny.

Umiling ako at lumabas na ng elevator nang ito'y bumukas.

I gasped when I hopped out and saw who's waiting. I mean, I don't know if he's really waiting or what. Nakasandal ang likod niya habang nakatingin sa kanyang sapatos. Umangat ang tingin niya sa aking mukha. My lips parted and didn't know what to say. Napalunok na lamang ako. I bossed my system immediately to get move quickly.

"Sana sumabay ka na lang sa akin," ika niya, si Harry.

Hindi ko siya sinagot bagkus ay naglakad na lamang. My boots clicked on the floor so was his footsteps faltered. I rolled my eyes.

"Hindi ka sana gagabihin ng ganito..." sunod niya.

"Uhm...I'm fine," mutawi ko.

Patuloy ang aking lakad na hindi siya pinapansin. Ngunit napatigil lamang ako nang may kamay na nagpapigil sa akin at humawak sa aking siko. My eyes narrowed when I looked at him over my shoulder.

"Nathalie..." hinang-hina niyang wika at hindi makatingin sa akin. Napaharap ako sa kanya at hinintay ang kanyang boses ngunit ang distansya lamang ang nagawa niya. He moved closer that I smell his scent and still the same as ever. Hindi ko maiwasang mapalunok na lamang sa aming sitwasyon. Inalis ko ang hawak niya sa akin at hinintay ang kanyang sasabihin.

Ilang minuto ang lumipas wala siyang nasabi.

"Harry, you are wasting my time. If you want to talk about what happened, it shouldn't be now. I told you, bibigyan kita ng araw doon. Hindi ngayon. There are more important things than with that nonsense," I spitted out and suddenly felt guilty. Huminga ako ng malalim. "Okay. I should go. You should, too. Good night..." Tatalikod na sana ako nang hawakan niya ang aking kamay. "Harry Jimenez, stop wasting my precious time." Sumama ang tingin ko sa kanyang matang hindi makatingin sa akin.