My HUSBAND is my TEACHER!?

Epilogue

Sofia's POV
"I'm sorry, Rence. Believe me, minahal kita." Naiiyak na ako. Di ko alam ang gagawin ko, naguguilty ako. 5 years ang sinayang niya ng dahil sakin tapos ganito ang isusukli ko? "Hey, why are you crying?" Sabay yakap niya sa'kin. Naiinis ako sa sarili ko, bakita kailangan niyang masaktan ng ganito? Napakabait ni Rence samin para saktan ko siya ng ganito.

"I'm really sorry Rence. Sorry because you waste your 5 years because of us. I'm sorry, naiintindihan ko kung magagalit ka sa'kin. But believe me, minahal kita." Iyak pa rin ako ng iyak habang yakap niya ako. "Stupid, alam kong minahal mo ako at mahal na mahal din kita. Alam mo yan, at dahil sa sobrang pagmamahal ko sayo handa akong magsakripisyo dahil ganun naman talaga kapag nagmamahal diba? Kayang gawin lahat para sa taong mahal niya."

Alam ko Rence, makakahanap ka ng taong mas deserving kaysa sa'kin. "I love you Rence, tandaan mo yan. Sana makahanap ka ng babaeng para sa'yo." Ngumiti siya sakin pero alam kong pilit iyon. Di ko naman siya masisisi kung bakit ganito ang nararamdaman niya ngayon. Nasaktan lang siya at kasalanan ko 'yon.

"I know, don't worry I will be fine. Not now but sooner. Take care always Sofia. I love you." Hinalikan niya ako sa noo at umalis na. Ganun lang ba akong kadaking pakawalan sa kanya? O siguro dati pa niya alam na si Kaizer pa rin talaga. Napakabuti mo Rence, makakahanap ka din ng babaeng para sayo, yung babaeng iibigin ka ng buo at hindi ka iiwan.

3 months later

"Mommy! Wake up!!!" Nagising ako ng marinig ko ang boses ng bunso ko. Napakaingay. "Trinah, careful. Baka madulas ka." Nagtatatalon kasi sa kama. "Hi sweetheart." Bati ni Kaizer sa anak namin. "Good morning papa! I want to eat cookies po." Sabay puppy eyes. Ginagamit nanaman niya. "Where's your kuya's?" I asked her. Tumayo na ako at pumunta sa CR pero hinayaan ko lang nakabukas ang Pinto. Mag totoothbrush lang kasi ako. "I don't know." Tulog pa siguro. Hiwalay kasi sila ng kwarto.

"Good Morning Hon." Bati ni Kaizer. Walangyang lalaki 'to. Kung kailan nasa CR ako dun lang ako binati. "Morning." Maikling sabi ko sabay buhat kay Trinah at labas ng kwarto. May pupuntahan kasi ako mamaya. Kaya nagmamadali ako. "Hey, where's my kiss?" Narinig kong sabi ni Kaizer. "Later Hon." Sabay kindat ko. "Naughty." Pumasok na siya ng kwarto at nag-ayos na siguro.

Lalabas kami ngayon ng mga bata, nagyaya kasi ang tatlo na pumunta sa isang beach so pinili namin ang boracay. Habang nasa kusina kami ay nag aaway ang dalawa. Travis and Trevor. "Hey, what's the problem?" I asked them. "Mom, I want cookies for breakfast!" Masiglang sabi ni Trevor. "Then?" Bumaling naman ako kay Travis na hawak hawak ang garapon ng cookies. "Mom, it's too early for cookies! Eat the pancakes instead!" Seryosong sabi ni Travis. I agree with him. It's too early. "Your kuya's right Trev. Eat the pancakes instead. Trinah, don't touch it." Sabay kuha ko ng tinidor kay Trinah.

"K.J." rinig kong sabi ni Trevor sa kuya niya. Hinayaan ko nalang sila at inayos ang mga gamit namin na nasa sala na. Actually, kagabi pa ako nag-ayos ng mga gamit namin at dadalhin, ayoko kasing mapagod sa umaga dahil nahihilo ako. Normal lang naman na mahilo ako every morning kaya nakasanayan ko na din.

Paalis na kami ng bahay, sumakay na yung tatlo sa sasakyan at nag-unahan pa talaga sila sa harap. "Careful." Sabi ni Kaizer sa tatlo at sumunod na sa kanila. Sumakay na din ako at tinignan yung tatlo na naglalaro. Si Travis ay may hawak na libro at si Trevor naman ay may bola na hawak and Trinah, eating cookies.

"Let's go." Kaizer said. Ngumiti ako at tumingin sa bintana. Hindi pa man namin nakakalahati ang biyahe ay inaantok na ako. "Sleep hon. I know that you want to sleep." Ngumiti nalang ako at natulog. I really need to sleep.

"Hon, wake up." Nagising ako dahil may kamay na tumatapik sa pisngi ko. Pagmulat ng mata ko ay nakita ko si Kaizer na naka ngiti. "Sleepyhead. Wake up." He said with a big smile on his face. "Where's the triplets?" Wala na kasi sila sa sasakyan. "Nasa room na natin sila. They are asleep. Binuhat ko pa sila isa-isa. Bubuhatin na sana kita pero napaisip akong di ko kaya dahil medyo dumagdag ang timbang mo." At dahil doon sa sinabi niya ay hinampas ko siya ng malakas sa braso.

"Aray! Nagbibiro lang naman ako Hon." Kunwari'y nagtatampo ang kanyang tono. "It's your fault!" Sigaw ko pero tama lang. "Why? Bakit ako? Anong ginawa ko?" Nagdududa siya. Dapat lang. "It's because I'm pregnant!" Bigla nalang niya akong niyakap at hinalikan sa labi. I know that he's beyond happy. "You're really a good shooter Mr. Villafuerte." I said with an amused tone.

"And you're really a good wife Mrs. Villafuerte." He said before kissing me.

"Do you think it's a boy?" He asked.

"No! I'm 100 percent that SHE is a girl."

"Fine fine. A girl, then."

9 months later

"Arghhhhhhhhhh! I swear! Last na 'to! Ayoko na Kaizer!" Sigaw ko habang nanganganak. Hawak hawak ni Kaizer ang kamay ko. "Hon, naman. Balak 'kong bumuo ng isang basketball team. Tsaka dapat may mga taga cheer diba?" Kahit na nanghihina ako ay nahampas ko parin ng malakas si Kaizer. "Aray ha? Di masakit Hon." Sarkastiko niyang sabi.

"It's a baby boy!" Masayang sabi ng doctor. Nagtataka siguro kayo kung bakit ngayon lang namin nalaman na lalaki ang anak namin. Noong 5months na ang tyan ko ay hindi namin pinatingin ang gender. Gusto kasi namin na surprise ang magiging gender ng baby namin and now. It's a boy.

"Carter Gene Villafuerte." Bulong ko.

"Great name. Gene." Sabi ni Kaizer.

"Isang lalaki nalang Hon and 4 girls. Titigil na ako." Dagdag pa niya.

Hinampas ko ng malakas si Kaizer dahil sa sinabi niya. Tumawa naman ang mga nurse na nasa loob ng room. Napaka talaga. "Kidding. Hindi kita pipilitin Hon. I love you Mrs. Villafuerte" He said sabay halik sa noo ko. "I love you too.. Mr. Villafuerte."

"Pero maganda din naman na may buong basketball team tayo diba Hon? What do you think? It's not a bad idea." Pilyong sabi niya.

"Kaizer Dale!"

"HAHAHAHA! I'M JUST KIDDING!" Napangiti nalang ako.

Minsan may mga bagay na taliwas sa gusto natin pero lahat ng nangyayari sa'tin ay may dahilan. Gaya ng kwento namin ng asawa ko. Hindi man ganun kaganda ang mga nangyari pero bandang huli, sulit naman.

May mga panahon na kailangan na natin sumuko pero bago tayo sumuko, isipin muna natin kung bakit tayo kumapit ng napakatagal na panahon.

Sa buhay maraming pagsubok pero kung gusto mong makamit ang isang bagay, syempre magsusumikap ka, kahit na gaano pa karami ang mga problemang dumating, kakayanin mo yan dahil may gusto kang makamit.

Ang pagmamahal, hindi minamadali yan, darating yan sa tamang panahon pero kung hindi man sa tamang panahon ibig sabihin hindi siya para sayo, at kung dumating man iyon, ipaglaban mo. Wag kang sumuko agad. Kapag nagmahal ka, masasaktan ka pero kung worth it naman. Why not diba? Eto lang ang masasabi ko. "Malalaman mo na siya na talaga kapag abnormal ang pagtibok ng puso mo." Hindi pa kayo naniniwala kasi di niyo pa nararamdaman pero maniwala kayo o sa hindi, totoo iyon.

Hindi naman masama diba? That 'My husband is my teacher.'

__________________________________________________________________________________

Sa wakas! Natapos na din! After so many months! I just want to say "Thank you" kasi kundi dahil sainyo di ko na matatapos itong story ko. Thank you ng marami kasi kahit na may mga maling grammar ay nagtitiis pa din kayong basahin ito hanggang sa huli! Thank you so much and sorry if sabaw 'tong epilogue.

Truth be told, ang tagal bago ko naisip ko pa'no to tatapusin. Totoo nga mahirap talagang gumawa ng epilogue.

So, again, thank you sa walang sawang pag vote and comment sa story ko. Lubus puso akong nagpapasalamat. So, tungkol sa mga story ko. Yung LIVING WITH THEM naman yung pagtutuunan ko ng pansin ngayon. So, suportahan niyo ulit ako. Thank you! Lovelots! :*

-Tine 🐰