MARIGOLD • pjm ☑︎

7.

Nefret...
Daha çok nefret...

Bir insan nasıl bu kadar çok nefretle dolabilir? Bilimsel bir açıklaması var mı, bilmiyorum ama ortalama bir kalbin hacmi ne kadardır? Kalbimin tüm odacıklarını bu duyguyla doldurmuşum da üzerine kapıyı çekip çıkmışım gibi hissediyorum çoğu zaman.
Ben gibi olmak zor, bu şekilde yaşamak çok zor. Gün geçtikçe öyle bir nefretle doluyorsunuz ki bir zaman sonra önünüzü göremiyorsunuz. Bir dağ gibi yığılıyor gözünüze perde perde... sanki hayat kararıyor ve her şey nefret süzgecinden geçerek ulaşıyor aklınıza. Adeleleriniz paslanıyor,  yaptığınız işleri nefretle yapıyorsunuz. Zaman geçiyor... hiçbir şeyden zevk almamaya başlıyorsunuz. En sevdiğiniz kitap, şarkı, mekan, meşguliyet size tamamen yabancılaşıyor. Hareketli bir disko müziği sizi duygulandırabiliyor ama nefretinizden ağlayamıyorsunuz. Siz de farkettiniz mi? Hissizleşiyorsunuz. Nefret, duygularınızın üzerini katman katman örtüyor.

Gündüzleriniz ne kadar nefret ağına yapıştıysa, geceleriniz aynı derecede vicdanda boğuluyor. Yapılan her şey beraberinde pişmanlığı getiriyor. Hevesiniz kalmıyor yaşamaya. Güneş vaktinde olabilecek en boş zamanları geçirip, ay vaktinde bunları aklınızda yeniden oynatarak kendinize olan nefretinizi tazeliyorsunuz.
En sonunda nefret bir virüs gibi tüm damarlarınızda kol gezerken teslim oluyorsunuz, belki de hiç çabalamadığınızı farketmeden. İşte o zaman hangi duyguya özlem duyduğunuzun bir önemi kalmıyor. Nefret tüm hislere bürünerek daima yanınızda oluyor.

Sevgi kelimesi daima satır aralarına kaçıyordu benim his kitabımda. Sadece birkaç kişiyi tam olarak sevdiğimi söyleyebilirdim. Sevmenin nasıl hissettirdiğini bu sayede unutmamıştım hala. Sevmek, nefret etmekten daha güzeldi. Belki biraz daha zordu. Ancak hayatın zevkine ulaşmak için sevmek gerekiyordu.

Bay Chang'ın teklifini en sonunda kabul edip mutfak bölümüne geçmiştim. Pizza ustamıza çıraklık yapıyordum artık. Onu sevdiğim söylenemezdi. Çok, çok fazla konuşuyordu. Yıllardır bu mutfağa tıkılı kaldığı için aklını kaçırdığını düşünüyordum. Benim onu dinlemediğimi farkettiğinde zeytinlere beni şikayet ediyordu. Hayır yani, bir zeytinin bana ne gibi bir etkisi olabilir ki? Her neyse, tam bir çatlaktı ve sevmiyordum.

Fakat Taehyung onunla fazlasıyla iyi anlaşıyordu. Sürekli gülüp birbirlerine şaka yapıyorlardı. Pizza ustası 40 yaşında evde kalmış bir adamdı, yine mutfaktan çıkmamasına bağlıyordum ben bunu. Çok az kadın görüyordu ve bu yüzden evlenmek için kimseyi bulamamış olmalıydı. Taehyung ise 20 yaşında bir gençti. Ayrı bir dünyaydı. Fazlasıyla sakar, sürekli kahkaha atan bir yapısı vardı. İyi niyetli olduğuna inanıyordum ama sevebileceğim tarzda birisi değildi. Ayrıca insanlara temas etmeyi seviyordu ve böylece ondan uzak durmak için yeterince sebebe sahiptim.

Birkaç gün boyunca Jimin'i görmemiştim. Bir öğretmen olarak meşgul olacağını tahmin ediyordum. Ondan kurtulduğumu düşünürken hala merak etmemin nedeni ise bana bıraktığı kelimelerdi. Saatten bahsetmiyorum. Çünkü bana pili bitmek üzere olan bir saati hediye etmesi onun suçuydu. Hah! Park Jimin'den beklenildiği gibi... Saati salondaki kitap raflarının yanına atmıştım ve umrumda değildi.

" Bir keresinde hoca beni dersten atmaya çalıştı... " dedi Taehyung. Müşteri az olduğu için mutfakta bize saçma şeylerden bahsediyordu. Dinliyormuş gibi yapmaya bile gerek duymadan umursamaz bir tavırla tezgahı siliyordum. " Ve sebebi söz hakkı için elimi bile kaldırmadığım soruya yanıt vermeyi reddetmemdi. İnanabiliyor musunuz? "

Gözlerini kocaman açmıştı, anlatırken yaşayan bir insandı. " Ben de dedimki.." Burada göğsünü kabarttı. " ... bir öğrenciyi dersinizden atacak kadar önemsiz şeyler mi anlatıyorsunuz? Sorduğunuz basit soruya kimse cevap veremediği için kimse konuyu anlayamamış oluyor. Bu durumda kötü bir ders anlatımından kim sorumlu? "
Kürsüde önemli bir konuşma yapıyormuş gibi hiç teklemeden söylediğinde düşündüğüm tek şey şuydu; bu olayı o kadar çok anlatmış olmalıydı ki tekrar ederken hiç takılmıyordu.