MARIGOLD • pjm ☑︎

28.

Medya: Dean Lewis- Waves

Birkaç günü kısaca özet geçmem gerekirse... Jungkook, Mingyu ve okul birincisi olan ultra kaptan alt yapı milli takım seçmelerine girdiler. Kaptanın performansı karın ağrısından dolayı düşerken seçilme şansını kaybetmişti. Onun için gerçekten üzülmüştüm. Çünkü başarılı biriydi.
Mingyu ve Jungkook 'ölümüne kankalık' esasına aykırı davranmayarak birlikte seçilmişlerdi. Akşamında dükkanda yaptığımız mükemmel bir parti ile bunu kutladık. Taehyung, Jimin, Mingyu ve Jungkook'un okuldan birkaç arkadaşı katılmıştı mini partimize. Jimin'in o öğretmen haliyle bunca çocuk arasında ne işi vardı bilmiyorum. Ama benden başka kimse garipsememiş gibiydi. Jungkook'un gece eve giderken söylediğine göre Jimin okulda da çok sıcakkanlı olduğu için onları şaşırtmamıştı bu durum.

Jungkook'un gece söylediği bir diğer şey de gelen arkadaşlarından birine karşı bazı kalpli durumlar beslediğiydi. Jungkook'un hep kibar, naif, zarif vs. buna benzer tüm tanımlamalara sahip birini seveceğini düşünürdüm. Ama bahsettiği kız Jungkook'un omzuna sertçe vurup "Jungkook, ünlü olunca bizi unutma haa!" diyen bir kızdı. Sadece birkaç saat aynı ortamda bulunduğum birine karşı kesin yargılarda bulunmamam gerekiyordu elbette.  Jungkook seviyorsa bir büyüsü vardır, diye düşünmüştüm. Nefret etmemeye ve kıza karşı nötr kalmaya çalıştım.

Bunun dışında, SoonRa dün gece gitmişti. Kookie'nin başarısını tebrik etmiş ve onu her zaman beklediğine dair bir şeyler zırvalayarak ayrılmıştı evden. Nasıl derin bir nefes verdiğimi tahmin bile edemezsiniz. Kapıdan çıkmadan önce bana attığı o iğrenç bakışlara gülerek karşılık verebileceğim kadar su serpilmişti içime. Kurtulmuştum ondan. Daha fazla yorulmadan ya da bu iş daha fazla uzamadan sakince kurtulmuştum. İnanılır gibi değildi belki de. Ancak hayatta imkansız olan şeyler arasına da girmiyordu bir şekilde. 

Bazen onunla çok büyük bir kavga edeceğimizi ve öylece hayatımdan çıkacağını hayal ediyordum. Ya da yıllar önce yaptığı gibi sessizce ortalardan kaybolacağını. Ama o bunlardan herhangi birini yapmamış, sadece nefret dolu gözleriyle başarısızlığa uğrayarak gitmişti. Benden neden böylesine nefret ettiğini, benim kalbim bile yumuşamaya başlamışken SoonRa'nın ne zaman düzeleceğini merak ediyordum. Hiçbir zaman öğrenmeyeceğimi düşünürken ondan son bir telefon daha aldım.

Topuklu ayakkabılarının kaldırıma vuran tıkırtıları arka fondaydı. Sinirli yürüyüşü nefes alış verişlerini ve o tıkırtıları hızlandırmıştı. Evden çıkmasının üzerinden pek bir zaman geçmediği için alt sokakta yürüdüğünü tahmin ediyordum. Muhtemelen caddeye çıkıp bir taksiye binecekti. Onu neden erkek arkadaşlarından birinin arabasıyla almadığını merak ettim. Soon Ra'nın her zaman en az bir, en fazla bilmem kaç tane erkek arkadaşı olurdu. Ve bu kişileri genelde arabası ve parası olan kişilerden seçerdi. Şimdiye kadar bu şekilde yaşadığını biliyordum. Japonya'da onu bekleyen birilerinin olduğunu ve hiçbir şey olmamış gibi hayatına kaldığı yerden devam edeceğini de biliyordum. Benim hayatımı mahvedip gitseydi bile böyle olacaktı.

SoonRa bencil, umursamaz ve açgözlüydü. Şimdiye kadar istediği her şeye sahip olmuştu. Fakat onu üst üste birkaç defa başarısızlığa uğratan da bendim. Benden daha çok nefret ediyor olmalıydı bu sefer. Eğer o benim yerime geçip bir Venüs yıldızı olsaydı, nefretinden kemiklerime kadar kavrulabilirdim, bana karşı olan kötü enerjisini hissediyordum.

"Senden nefret ediyorum Sae Ra!"

Uzun zamandır 'ucube' yerine ilk kez adımla hitap etmişti. Annemin sırf onun ismine uyumlu olması için koyduğu adımı kullanabilmişti sonunda.

"O her şeyi alt üst edebilen soğuk ellerinden nefret ediyorum. Sırf bu yüzden sürekli üzerine titredikleri çocukluğundan nefret ediyorum. Senden daha güzeldim. Daha sevimli ve daha cana yakındım. Neden hala..." ses tonu arada bir yükseliyordu, sessiz kalıp kinini akıtmasını beklemekten başka bir şey yapmadım. Yıllar boyunca içinde tuttuğu şeyleri atıyordu dışarı. Eğer daha iyi olacaksa katlanabilirdim biraz.