Cassiopeia : University of Mafias

Chapter 26

Faith's POV

"Kirk, para sayo." inabot ko sa kanya ang kape na binili ko. Pagkatapos ng practice namin ay agad akong nagpaalam sa kanya para pumunta sa cafeteria. Syempre bago ako bumalik dito ay nagsulat muna ako ng note.

I love you.

Yun ang nilagay ko.

"Hindi ka ba nagsasawa sa pinagaggawa mo?Hindi ka talaga sumusuko?" iritable ang boses niya. Hindi na ako masyadong naapektuhan dahil sanay na naman ako sa approach niya saken. I smiled to him bitterly. Umupo ako katabi niya sa floor.

"I won't give up on you, I know it's hard to wait but regret is harder." hindi ako yung tipo ng tao na sumusuko agad, nakaukit na nga sa pangaan ko ang faith eh. I have faith in everything. I have gone so far in this, ngayon pa ba ako susuko?

"It's painful to wait especially from the things that will never happen." his voice was as cold as his personality. Ganun ba talaga ang tingin ni Kirk? Yeah, it's painful to wait pero kung mahal mo talaga ang isang tao hindi mo na naman maiisip yun eh.

" Waiting needs hard work, waiting needs dedication, waiting needs a sacrifice, waiting needs faith , yes, but because you love that person it's all worth it." tumingin ako sa kabuuan ng mukha niya. Nakita kong nagbago ang expression niya pero hindi ko alam kung bakit. Bakit ko nga ba nagustuhan ang lalaking toh? hindi ko alam, basta gumising nalang ako isang umaga na mahal ko na pala siya.

"Why do you love me?" he asked.

"I don't know. Kailangan ba may rason?"

"Yes, everything has a reason."

"Then I love you because that's what my heart is saying."

"Tss! that fucking heart is not constant, it changes."

"But love is constant, it makes us change but it never changes." bakit ba napunta sa ganito ang usapan namin? first time tong mangyari, pero at least ngayon naiintindihan ko na ang side niya. Siguro labis lang siyang nasaktan kaya hindi pa siya handa na buksan ang puso niya ulit.

Tumayo ako, para kasing hindi ko na kaya ang tensyon sa pagitan namin. Seryuso pa rin ang mukha niya, bakit ba ang hirap pangitiin ng lalaking toh?

"Kirk, labas tayo? Please? Kahit ngayon lang." Yaya ko sa kanya. Hindi naman masama na humingi ako ng pabor sa kanya. Hndi siya kumibo at tsaka tumayo, ano magwawalk out na naman toh?

"I'll go with you, just this one." nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Kirk, oo niyaya ko siya pero wala namang kasiguraduhan na sasama siya saken eh, umaasa lang ako nun.

"Talaga?"

"Tss! Bilisan na nga natin bago pa magbago ang isip ko!" kahit kailan talaga tong si Kirk ang sungit, tingnan ko lang kung di siya tumanda ng maaga.

Dali dali kong hinawakan ang kamay niya at hinila siya palabas.

"Were are we going anyway?" tanong niya na nakasunod pang saken. Nakalabas na kami ng gate, hindi naman kasi ganun kalayo ang pupuntahan namin kaya maglalakad nalang kami.

"Basta, for sure magugustuhan mo dun." Buti nalang at naka rubber shoes kaming dalawa, hindi masakit sa paglalakad.

-------

"Eto na Kirk! Welcome sa Faith's Dance Park!!!" para akong tour guide na nagpapakilala sa kanya sa lugar. This the dance park of my late mother, mahilig rin siyang sumayaw gaya ko, nagmana nga talaga ako sa kanya.

Ang park ay ordinaryo lang gaya ng usual mong nakikita, ang pinagkaiba lang walang play ground, nasa gilid ang benches, at maraming malalaking speakers sa paligid, may fountain rin sa gitna para mas lalong maging romantic ang dating pagsumasayaw.