Karanlığın Prensleri "Günahlar Evi"

BENiMSiN

Neredeydi şu kafe?

Duru taksiden indiğinden beri kafeyi arıyordu. Birisine sormanın daha iyi olacağına karar vermiş olacaktı ki yoldan çevirdiği biz kıza sordu.

"Afedersiniz bir şey sorabilir miyim?"

"Evet?"

"Acaba Saklı Kafe'nin nerede olduğunu biliyor musunuz?"

"Ah tabi. Bak buradan dümdüz git sonra sola dön. Üçüncü veya dördüncü sıradaki kafe olacaktı."

"Çok teşekkür ederim."

Kısa süren bir yürüyüşün ardından nihayet bulabilmişti. Kapıyı açıp içeriye girdi. Etrafa bakındıktan çalışan bir personelin yanına gidip sahibini sordu. Ardından beraberce ofis olduğunu düşündüğü odanın kapısında durdular.

"Poyraz Bey içeride."

"Tamamdır. Yardımın için sağol."

Çocuk gülümseyip giderken, Duru kapıyı çalıp karşıdan gelecek sesi bekledi.

"Evet?"

Sesi işiten Duru kapıyı aralayıp içeriye girdi. İçeride kırklı yaşlarda hafif kırlaşmaya başlamış saçlarıyla karizmatik bir adam duruyordu. Babacan bir tavırla Duru'ya gülümsedikten sonra koltuğa buyur etti.

"Gel kızım otur şöyle. Duru'ydu değil mi?"

"Evet efendim."

"Peki Durucum. Birincisi ben öyle çok resmiyeti seven bir adam değilim. Benimde senin yaşlarında bir oğlum var. Beni patron olarak değilde bir amca veya abi olarak düşünebilirsin."

"Çok naziksiniz Poyraz Bey. Eminim zamanla alışacağım bende."

"Öyle olsun bakalım."

Poyraz Bey masasının üzerinde duran telefona uzandı. Dahiliden bir numara çevirdikten sonra karşıdan gelen sese yanıt verdi.

"Kızım bana Meriç'i gönderir misin?"

Telefonu kapattıktan sonra Duru'ya döndü.

"Şimdi gelecek arkadaş sana yapman gerekenleri anlatacak. Yalnız söylemem gereken bir şey var ki gelece..."

Kapını  çalınmasıyla konuşması yarıda kalmıştı. İkisi de kapıdan girecek kişiye bakıyorlardı. Kapı yavaşça açıldı ve sanki herşey ağır çekimde oldu...

Duru, kapıdan gireni görünce kalbinin teklediğini hissetti. Bu o'ydu. Tanrım... Meriç Demir(!)

Meriç Demir, üniversitedeki kızların yüreğini hoplatan yakışıklı burjuva...

Ailesi oldukça varlıklı biri. Zengin olması dışında mükemmel fiziği ve tam bir kız tavlama sanatı uzmanı olan, ele avuca sığmayan, her gün gömlek değiştirir gibi kız değiştiren tabirindeki gömlek değişici... Ve tabi diğer birçok kıza olan gibi, Duru'nun kalbini çalan cool prens...

Meriç kendisinden bir sene önce mezun olmuştu ve o zamandan beri ondan haber almamıştı. Tanrım(!) Neden şimdi ve neden burada???

Poyraz Bey'den bakışını çeken Meriç, doğrudan Duru'nun gözlerinin içine bakıyordu şimdide. O bakışlar bir çok anlam ifade edebiliyor olabilirdi belki ama Duru anlamını çözemiyordu. Her zaman ki gibi gizemli diye geçirdi Duru içinden.

"Meriç, bu yeni arkadaşımız Duru. Bundan böyle bizimle çalışacak. Senden ricam ona biraz işten bahsedip gezdirebilir misin bölümleri. Duru kızım, sende Meriç'i takip et ve dikkatlice dinle olur mu?"

"Peki Poyraz bey."

Duru ayaklanmış Meriç'in hareketlenmesini bekliyordu. O ise Duru'yu baştan aşağı süzmüş ve kendisini sanki çıplak kalmış gibi derin bakışlarına maruz bırakmıştı.

"Beni takip et."

Sesi her zaman hatırladıği gibiydi. Sert ve soğuk... Ne güzel değil mi?

Ofisten dışarı çıktıklarında bir kaç adım atmışlardı ki Meriç, Duru'nun kolundan çekip duvara yapışmasını sağlamıştı. Sırtı duvarla bütünleşmiş bir halde neye uğradığını bile anlamayan Duru, şaşkınlık dolu ifadesiyle karşında duran erkeğe bakıyordu.

Meriç biraz daha yaklaşıp Duru'yla aralarında neredeyse mesafe kalmayacak şekilde durdu. Duru'nun kalbi heyecandan hızlı ve güçlü bir şekilde atmaya başlamıştı. Sonra Meriç sağ kolunu, kızın başının üzerinden gelecek şekilde duvara yasladı ve başını yüzüne doğru eğdi. Duru rüyada gibi hissediyordu. Ona bu kadar yakın olmak, uğruna ölünecek kadar muhteşem bir histi.

Meriç nefesini vererek konuşmaya başladı.

"Sevgilin var mı?"

"Ne...Ne anlamadım?"

Çarpık gülüşü büyüleyiciydi...

"Duydun işte."

"Hayır. Yani yok demek istedim. Hem bu seni neden ilgilendiriyor ki?"

"Güzel. Öyleyse bu günden sonra sen benimsin."

What?!??!??

Vote ve yorumlarınızı bırakmayı unutmayın :***