Bir Sevda Hikayesi(Tamamlandı)

Acı

Sabah kalkınca sanırız ki her şey dünün aynısı oysa her sabah farklı bir acıya tanık oluyoruz ülkemizde artık.Kimimiz bizim yaptığımız gibi hayatlarına devam ediyor.Kimilerinin ise hayatı kaldığı yerden devam edemiyor.Her olayda yakınımıza,sevdiklerimize,ailemize bir şey oldu mu? diye telaşlanıp,Allah'a şükür bizden birine bir şey olmamış diyerek geçiyoruz.Peki bu ne kadar doğru?Her gün bizlerden birileri ölüyor aslında.Belki bizim yakınımız,sevdiğimiz değil ama onlarda birilerinin yakını,sevdiği.Empati kurması bile kötü değil mi?Televizyonu bir açıyorsunuz sabah haberlerde "şu yerde bomba patladı şu kadar sayıda ölü,şu kadar sayıda yaralı"
Ondan sonra bekle ki gün güzel geçşin.Her sabah böyle haberlerle uyanan çocuklara,çocuklarımıza,hatta o patlamada babasını,annesini kaybeden çocuklarımıza hayat çok güzel ,korkma güvendesin desek de onlar buna inanır mı artık?Ya da biz ne kadar güven verebiliriz ki o çocuklara?Ben bir öğretmen olarak bunları söylemek zorundayım.Duygularımı nasıl,ne şekilde dile getireceğimi bile bilmiyorum bu tür konularda.Sadece koca bir acı oturuyor içime.Sonra sevdiğim insanlara bakıyorum eşime,kızıma,yanımda olmayanların seslerini duymaya çalışıyorum annemin,babamın.Sonra haberlerde duyduğum eşi için ağlayan kadının acısı iliklerime kadar işliyor ya da annesini babasını kaybeden çocukların acısı,ağlayışları canımı yakıyor.Ve biliyorum ki benim canım bu kadar yanıyorsa onların acısını anlatmaya kelimeler yetmez.Şuanda benim kahramanım yani eşim kızımla,annem ve babamla birlikte beni bu konuşmayı yaparken dinliyorlar,yani karşımdalar.Ama bir iki saniye sonra onları kaybetmek ne kadar acı olur değil mi benim için.İşte o haberlerde gördüğümüz insanlarda benim gibi insanlardı ama sonra sevdiklerini bir anda kaybettiler.Ne kadar yas tutuldu ki yaşanılan kötü,insanlık dışı olaylar karşısında?Ne kadar güvendeyiz ya da hala güvenli kelimesi ülkemiz için geçerli mi?Evden çıkarken,işlerimize giderken,çarşıda,alışveriş merkezlerinde dolaşırken acaba eve dönebilecek miyiz? korkusunu taşımayan var mıdır?Ben bir öğretmen olarak bunları söylemek zorundayım.Gözlerimdeki yaşları tutup,gerçekleri ,doğruları anlatmak zorundayım.Aslında çok şey anlatmak isterdim,güzel şeyler,iyi şeyler emin olun buna en çok benim ihtiyacım var bir kanser hastası olarak.Ailemde depoladığım morali sabah açtığım televizyonla kaybediyorum.Televizyonun karşısında gerek normal zamanlarımda gerekse tedavimden sonra ağrılarımla,sızılarımla ağlıyorum.Sonra eşim geliyor yanıma destek oluyor yeri geliyor o da benimle birlikte ağlıyor.Diyorum eşini kaybetmiş kadın.Şimdi o da benim gibi ağlasa bir yerlerde kim destek olacak ona,kim gözyaşlarını silebilecek o anda..Çok zor bazı şeyler,bunları anlatmak bile zor!
diyerek ayrıldım kürsüden.Gözyaşlarımla,içimdekileri söyleme,insanlara anlatma gururuyla eşime sarıldım.Duygulanmış hepsi.Babam ellerimden tutup kendine çekti ağlayan sesiyle "Gurur duyuyorum kızım seninle" diyerek alnımdan öptü,annem deseniz gözyaşlarını silmekle meşguldü.Sonra müdür bey geldi yanımıza bu konuşma için doğru insanı seçtiğini söyledi.Teşekkür edip lavobaya gittim.Elimi yüzümü yıkadım.Kendimi iyi hissetmiyordum.Eşimin yanına döndükten 5 dakika sonrasını hatırlamıyorum.Bayılmışım.Gözlerimi açtığımda eşim yanı başımdaydı.Önemli bir şeyin yok meleğim bu gece burada durup yarın sabah yuvamıza gidebileceğiz korkma yanındayım dedi kahramanım.Sevda annem ve babamın yanındaydı.Bu biraz olsun rahatlattı beni.Kahramanıma sarılıp hastane köşelerinde bir gün daha sona erdi bizim için.Sabah kalktığımızda acıyla tüm günümüzü geçirmeyeceğimiz,canlarımızın yanmadığı bir güne uyanmak dileğiyle.