Merdina

15 ~ Nathalie (part 2)

‘Leuk voor jou.’ Kan ik net aan uitbrengen.

‘Dit is nog niet over Nathalie, ik ga je helemaal kapot maken. Morgen vechten we uit wie de sterkste is. 2 uur bij de sportzaal. Als je wil kan ik mijn zus bellen. Mijn tweelingzus, je weet zelf ook wie dat is.'

Nee! Dit kan niet, ben ik ook nog eens haar tweelingzus? Wat denk dat mens wel niet? En waarom heeft ze het over haar tweelingzus bellen. Als ik haar zus ben, weet zij niet dat ik haar zus ben, dus kan ze me ook niet bellen'

‘Is goed, ik ben benieuwd hoe goed die zus van jou dan wel niet is. Succes met het verslaan van mij.’ Vanbinnen lach ik, omdat Lara geen idee heeft tegen wie het heeft.

Ik loop samen met Daisy terug naar de bankjes om nog even te kletsen met onze andere vriendinnen.

‘Ik leg het nog wel uit.’ Zeg ik tegen Daisy.

Als de school uit is ga ik met Daisy mee en vertel haar over het Mother Nature ding. Daisy is gelukkig niet boos dat ik het nu pas zeg en ze vind het best cool. Vooral omdat Lara dreigt met haar tweelingzus die ze eigenlijk nog helemaal niet kent.

Om zes uur ga ik weer naar huis om te eten.

‘Was het leuk op school?’ Vraagt mijn moeder.

‘Ja! Het was super om al mijn vriendinnen weer te zien.’ Ik pak een pizza punt en neem er een hap van. Mijn moeder vond dat ik lekker eten verdien, omdat ik zo lang niet thuis ben geweest. Ik denk aan mijn echte moeder en realiseer me dan dat ik nog moet zeggen dat ik weet dat ik ben geadopteerd. Ik verzamel al mijn moed bij elkaar, maar net als ik het wil zeggen bedenk ik  dat Sara hier ook zit. Ik besluit om te wachten totdat Sara in bed ligt.

Als Sara eindelijk na veel gedoe in bed ligt, gaan mijn moeder en ik nog even tv kijken.

‘Mama,’ begin ik ‘Wat is er nou eigenlijk gebeurd met mijn vader?’ Mijn moeder wil nooit over mijn vader praten, ze zegt dat hij een vreselijke man is, maar volgens mij weet ze gewoon geen smoes.

‘Geloof me Sara, over je vader hoef je geen dingen te weten. Hij was een vreselijke man.’

Ik wist het! Altijd zegt ze hetzelfde! Ik denk aan de manier hoe ik moet vragen dat ik ben geadopteerd. Zal ik zeggen, wie is mijn echte moeder? Ik denk goed na en uiteindelijk zeg ik ‘Ben ik geadopteerd.’ Ik zit bank op de bank omdat ik niet weet hoe mijn moeder gaat reageren. Word ze boos, of gaat ze het ontkennen?

‘Hoe ben je erachter gekomen?’ Vraagt ze.

Nu moet ik weer iets bedenken waardoor ik niet verklap dat ik een elementoor ben. ‘We moesten een paar testjes voor de ziektes doen en ook een DNA test.’

‘Ik heb het eigenlijk nooit willen vertellen Nat.’ Begint mijn moeder ‘De man waarmee ik toen was getrouwd wou iets goed doen dus een kind adopteren. Later wou hij ook zelf een kindje, maar hij moest perse een kind adopteren. Ik vond dit niet erg dus uiteindelijk hebben we jou geadopteerd. Er werd gezegd dat je ook nog een zus had, maar die was al door een andere familie geadopteerd. Er worden namelijk bijna nooit 2 kinderen geadopteerd. Er werd ook gezegd dat je echte vader onbekend was en je echte moeder dood. Na de geboorte van jij en je zus was ze gestorven.’

Ik krijg kippenvel en hou met moeite mijn tranen in. Ik weet niet precies waarom ik moet huilen, want deze familie is ook gewoon altijd heel lief geweest. Het zou vast zijn omdat mijn moeder het nooit heeft verteld. Ze heeft al mijn hele leven dit geheim bewaard!

‘Nathalie zeg wat, alsjeblief.’ Mijn moeder klinkt wanhopig. Ik heb werkelijk geen idee wat ik moet zeggen. Ik denk aan alle mogelijke antwoorden maar geen een is goed. Er is gewoon geen gepast antwoord in dit soort situaties. Ik wil wel iets zeggen maar wat? Serieus, ik moet nu echt iets gaan zeggen! Steeds komt er bijna een woord uit mijn mond, maar ik slik hem snel weer in. Ik wil niet bot tegenover mijn moeder doen, zij wilde gewoon dat we gelukkig waren.

‘Ik…’ begin ik. Hoe moet ik nu verder? Wat is er logisch na het woord ik? Wat probeerde ik hier mee te bereiken? ‘Het maakt niet uit.’ Zeg ik in een adem. ‘Ik ben niet boos mam, maar ik wil even alleen zijn.’ Tot nu was het niet goed tot me doorgedrongen. Ik ben geadopteerd en heb eigenlijk geen echte familie. Sara voelt wel nog gewoon als mijn zusje, mijn moeder als mijn moeder, alles voelt hetzelfde, maar het is anders. Ik ben niet echt familie, ik ben de geadopteerde.

Dankje voor het lezen, votes en comments altijd welkom xo. Ben bezig met volgende part.