Merdina

18 ~ Nathalie

Heey, aan het begin van het boek staat dat Nathalie 12 is en dat ze in de brugklas zit enzo, maar dat vind ik stom dus heb/ga het veranderen. Ik doe dat ze 15 is en dus in de 4e zit. Fallon is ook 15 (Fallon is die met die gemene moeder) net als Lucy (die tovenaar (nee, ze is niet de kamergenoot van Nathalie, dat is Kathy, die is 17)). Alle andere personen zijn ook rond die leeftijd.

Ik kijk Lucy vreemd aan. Fallon wordt meegenomen door haar moeder.

‘Ik zie jullie wel weer!’ Zegt ze nog.

‘Doei!’ Zeggen ik en Lucy tegelijk.

‘Zullen we naar het strand gaan?’ Vraagt Lucy.

‘Ja leuk!’ Antwoord ik.

We pakken thuis snel onze spullen en gaan naar het strand.

‘Zullen we het water in?’ Vraag ik als we onze spullen ergens hebben neergezet.

‘Ja, ik heb het bloedheet.’ We rennen het water in. Als we in het water zitten vraagt Lucy opeens ‘Hoe gaat het met Daisy? Heb je haar al gevonden?’

Ik ben even stil. Ik denk voordurend aan Daisy, bang dat ze niet meer leeft ofzo. Misschien werkte daarom de spreuk niet.

‘Ik weet het niet,’ Zeg ik ‘de spreuk werkte niet.’ Ik sta stil in het water.

‘Zullen we straks de spreuk nog een keer proberen?’ Vraagt Lucy behulpzaam.

‘Het gaat toch niet lukken, ik heb nog helemaal niet geoefend op school en er staan ook geen tutorials op internet.’

‘Ze komt wel weer terecht.’ Lucy glimlacht naar me.

‘Dat hoop ik ook.’

Er valt een bal naast ons neer en Lucy pakt hem op.

‘Kan je die bal terug gooien?’ Roept een jongen. We kijken zijn kant op. Ik glimlach naar Lucy. Die jongen is super knap!

‘Kom maar halen!’ Roept Lucy terug. De jongen komt naar ons toe gelopen. Hij heeft mooie blauwe ogen en bruin haar.

‘Heey, mag ik mijn bal?’ Ik heb het gevoel dat ik super erg naar hem staar. ‘Jullie mogen meedoen als jullie willen.’

Ik kijk Lucy een seconde aan en zeg dan ‘Ja, dat lijkt ons wel leuk. Ik ben Nathalie en dat is Lucy.’

‘Ik ben Bram.’ Zegt de jongen. We lopen met hem mee naar de groep jongens waar hij net mee was.

‘Dit zijn Luuk, Maarten en Bob.’ Hij wijst naar de drie jongens.

‘Ik ben Lucy en dat is Nathalie.’ Zegt Lucy deze keer. Lucy gooit de bal naar Luuk.

‘Waar waren jullie mee bezig?’ Vraagt ze.

Na een tijdje gaan we uit het water. De zon gaat over ongeveer een uur onder. We lopen naar een snackbar op het strand. Als we eten hebben bestelt gaan we naar de zonsondergang kijken.

‘Dit is de eerste keer dat ik een zonsondergang meemaak.’ Zeg ik om de stilte te verbreken.

‘Hoe dan?’ Vraagt Luuk.

‘Ik woon best ver van het strand en mijn moeder laat me niet alleen naar het strand gaan.’

‘Waar woon je dan?’ Vraagt Luuk weer.

‘In Nederland, dicht bij Maastricht.’

’10… 9…’ begint Bram na een tijdje.

‘6…’ gaan we met zijn alle verder. ‘3… 2… 1…’ de zon is precies op dat moment onder. Ik kijk naar boven en zie dat het volle maan is.

‘Shit.’ hoor ik Bram fluisteren.

‘Wat is er?’ Vraag ik. Ik kijk hem aan en zie zijn ogen geel bruinig worden.

‘Niks, ik moet gaan.’ Hij staat op.

‘Bram wacht!’ Roep ik. Hij loopt door en ik ga hem achterna.

‘Bram! Wat is er? Waarom doe je opeens zo vreemd!’

‘Nathalie ga gewoon weg!’ Hij gromt een beetje. Ik kan er niks aan doen dat ik altijd nieuwsgierig word, vooral als mensen zo geheimzinnig doen.

‘Draai je gewoon om Bram.’

‘Rot op Nathalie!’ Op dit soort momenten heb ik een hekel aan mijn nieuwsgierigheid.

‘Sorry, ik ben gewoon nieuwsgierig.’ Ik ga naast hem lopen. Hij begint sneller te lopen. Na een tijdje begint hij zelfs te rennen.

‘Laat ook maar!’ Roep ik als we op de straat aankomen. Ik kan hem niet goed bijhouden, omdat hij ongelooflijk snel is. Ik laat nog snel een steen op de weg naar boven komen, waardoor hij struikelt en ik loop weer terug naar het strand.

‘Is hij weg?’ Vraagt Lucy als ik naast haar neerplof.

‘Ja, weet je hoe snel hij rent! Niet normaal!’ Maarten en Bob lachen.

‘Hij is af en toe een beetje vreemd.’ Zegt Luuk.

‘Dat merkte ik.’ Luuk komt naast me zitten. ‘Ik ben niet vreemd.’ Fluistert hij in mijn oor.