Merdina

21 ~ Fallon

Sorry dat ik super lang niks heb gepost! Ik zal proberen om snel verder te schrijven, maar ik heb de laatste tijd niet meer zo een zin. Geniet maar alvast van dit kleine stukje :). Xx

POV FALLON
Als ik hebt verteld wat ik heb gedaan barst ik weer in huilen uit. Het is best vreemd, ik heb Stacey altijd dood willen hebben, ik heb haar nooit gemogen, maar nu ze dood is wil ik toch dat ze weer levend wordt.
'Mocht je haar?' Vraagt Lucy.
Ik schud langzaam mijn hoofd van nee.
'Waarom?'
Hoe kwam het eigenlijk dat ik Stacey niet mocht? Ze heeft me mijn hele leven als een minderwaardige laten voelen, maar waarom eigenlijk? Waarom heeft ze me zo laten voelen?
Ik kijk Lucy aan. 'Ze liet me altijd voelen als de geadopteerde, degene die minder waard is.'
'Dat was dan dom van haar.' Lucy glimlacht naar me. 'Ik zal het niet doorvertellen.'
'Dankje.'
'Zullen we nu dan maar iets wat minder deprimerend is doen?' Vraagt Nathalie.
'Praten over jou en die jongen bijvoorbeeld?' Vraag ik om Nathalie te plagen. Ze kijkt me kort geïrriteerd aan.
'Ik weet niet waar je het over hebt.'
'Ja ja...' Ik lach en begin me weer wat vrolijker te voelen.
'Hebben jullie zin om te gaan zwemmen?' Vraagt Lucy.
'Ja! Maar ik heb geen bikini.' Antwoord ik.
'Je mag mijn nieuwe wel, ik heb hem nog nooit gedragen. Ik hoop dat je hem past.' Lucy staat op en we lopen naar boven.
Gelukkig past de bikini mij en als we allemaal zijn omgekleed rennen we naar het zwembad en duiken erin. Ik zie de maan weerkaatsen in het water en raak weer soort van gehypnotiseerd. Ik sta stokstijf stil en geniet van de volle maan.
'Fal, gaat het?' Vraagt Nathalie.
'Waarom zou het niet gaan? Reageer ik kort af. Ik weet niet wat het is, maar niks boeit me meer, behalve de maan.
Ik ga uit het water en begin ergens naartoe te lopen, alsof ik de weg al weet.
'Fallon! Waar ga je naartoe?' Hoor ik Nathalie roepen, maar ik reageer niet. Ik blijf doorlopen totdat ik in het bos terecht kom. In het bos blijf ik even stilstaan en kijk om me heen. Het lijkt alsof iemand anders mijn lichaam heeft overgenomen, maar het boeit me niks. Alles gaat automatisch, ik hoef er niet bij na te denken. Ik ben alleen nog maar geconcentreerd op de maan.
Ik schrik als ik opeens 2 handen op mijn schouder voel.
'Kom terug naar huis Fallon, waar ben je mee bezig?' Ik weet niet wie het zegt, maar dat boeit me ook niet. Zonder te reageren loop ik verder naar de nog onbekende bestemming. Ik hoor nog vaag mijn naam, maar luister daar niet meer naar. Gewoon doorlopen.