Merdina

19 ~ Fallon

Sorry voor super lang niks te uploaden, veel plezier met lezen x.

Mijn moeder laat mijn oor los als we bij Nathalie en Lucy weg zijn gelopen.

‘Waar heb jij zo lang uitgehangen?’ ze klinkt woedend. Ik durf wel iets te zeggen maar ik weet niet wat. Ik ga niet zeggen dat ik net was ontvoerd omdat ik een vampier ben.

‘Geef antwoord!’ ze pakt mijn arm vast en draait me naar haar toe.

‘Waarom wil je dat weten?’

‘Het huis is een bende! Een hele week is er helemaal niks schoongemaakt!’

‘En natuurlijk is dat het enige waar jij weer aan denkt!’ er staan tranen in mijn ogen. ‘Een normale moeder zou me nu troosten, zeggen dat ze bezorgd was, maar jij…’ ik ben zo boos dat ik haar letterlijk kan vermoorden! ‘jij denk alleen maar aan jezelf.’ Ik worstel me uit haar greep en loop snel verder.

‘Waar ga je nu weer heen!’ mijn moeder komt achter me aangelopen. Dat is een goede vraag, waar ga ik heen? Waar kan ik heen?

‘Weet ik veel.’ zeg ik zacht.

‘Jij komt gewoon met mij mee naar huis.’ ik kijk haar kant op.

‘Denk maar niet dat ik nog lang thuisblijf.’

Thuis slaat mijn moeder de deur met een klap dicht. Ik ga op de bank zitten, wachtend op een ruzie met mijn moeder.

‘Ga naar je kamer Fallon.’ zegt ze. ‘Je hebt huisarrest voor de rest van je leven!’ Ik stap op van de bang en ga zonder ook maar een woord te zeggen naar mijn kamer toe. Daar plof ik op mijn bed neer. Ik weet dat ik me niet meer lang kan inhouden, als mijn moeder zo blijft doen is ze binnenkort dood. Ik kan er niet veel aan doen, mijn emoties zijn veel intenser. Ik wil net mijn mobiel pakken om Amber te bellen als Stacey mijn kamer binnenkomt gelopen.

‘Welkom thuis zus.’ zegt ze gemeen.

‘Geniet ervan, ik ben snel weer weg.’ ik kijk haar fel aan.

‘Veel plezier met je zogenaamde vriendjes. We weten allebei dat je er geen hebt. We weten allebei dat je zielig en ongelukkig dood gaat. We weten allebei dat niemand ook maar iets om jou geeft. Je bent niks Fallon, je bent niks waard! Het was beter zonder jou.’ Ik bal mijn vuisten en sta met een ruk op. Ik voel gif in mijn mond stromen en laat mijn tanden zien. Ik zie Stacey achteruit deinzen.

‘Rennen heeft geen zin.’ Zeg ik. Ze loop achteruit mijn kamer uit totdat ze in de gang tegen een muur aan bots. Net als ze wil gillen doet ze haar hand voor haar mond. Er staan tranen in haar ogen. Ik ben zo boos dat ik niet meer weet wat ik doe. Ik bijt haar in haar nek en begin te drinken, totdat Stacey op de grond valt. Ik laat haar nek los en schrik als ik zie wat ik heb gedaan. Ik sla een hand voor mijn mond en begin te huilen.

‘Stacey?’ vraag ik. Ik luister goed of ik haar hart nog hoor kloppen, maar ik hoor niks. ‘Stacey?’ zeg ik door het snikken heen.

‘Is er iets?’ hoor ik mijn moeder roepen.

‘Nee.’ Is het enigste wat ik kan zeggen. Ik heb geen idee wat ik moet doen, ik heb net een mens vermoord, ik kan het maar niet beseffen. Ik heb net een mens vermoord…