KARANLIĞIMDAKİ UMUT

Bölüm 1: Giriş

Ankara
Yine muhteşem bir gündü Ankara'da. Seğmenler Parkı'nda kulağımda kulaklık, yürüyor ve kendimce hayatı sorguluyordum. Bir yandan internette tanıştığım çocukla olabilecek bir geleceği hayal ediyor, neden bana hala mesaj atmadığını merak ediyordum. Çağlar'dı adı. Yaklaşık bir senedir konuşuyorduk ama asla yüzünü görememiştim. Kendini gizemli yapmasını anlamsız bulsam da içimden o çocukla geçen konuşma isteğini bir türlü durduramıyordum. İzmir'de olduğunu söylüyordu -ne kadar da orjinal bir fikir ama(!)- sürekli vapurdan çektiği muhteşem deniz manzarası fotoğraflarını paylaşıyordu ama nedense içimden hiç inanmak gelmiyordu. Sadece keşke gerçek olabilseydi diyordum, keşke yanımda olabilseydi.. 

İzmir
Arkadaşlarımı geride bıraktım. Kendime biraz zaman ayırmalıyım. Ben buradan gittiğimde kimse benimle olmayacak. Yani umarım olur ama gerçek bu. Babama anneme de haber vermesini tembihleyerek geç kalacağımı söyledim. Okulda çok fazla arkadaşım vardı, kızlar hatta erkekler bile dış görünüşüme göre benimle arkadaşlık kuruyordu. Bunu anlaması çok kolaydı, özellikle kızlar bu durumu çok belli ediyorlardı. Telefonu kapatmadan önce her seferinde yeniden aşık olduğum muazzam akşam güneşi ve Ege denizinin dansını fotoğrafını, telefonumun bir köşesinde yeniden hatırlamak üzere kaydettim. Sahra'nın bu saatlerde çevrim içi olduğunu biliyordum, içimde ona kendimi gösterme isteği olsa da bunu yapmayacaktım. Aylardır çok samimi olduğum kişiyi etrafımdaki palyaçolar gibi görmek istemiyordum. Fotoğrafın altına "Gerçek bazen yanıltıcı olabiliyor.." yazdıktan sonra paylaştım. İlk onun beğeneceğini biliyordum. Keşke tanışmalarının başka bir yolu olsaydı... 

Liselerinin başlarından birbirlerine sadık ama birbirlerini hiç görmeyen bu iki kişi, tüm bağlarını koparıp hatta birbirlerini tamamen unutup, bambaşka bir yerde bambaşka hikayelerle karşılaşsaydı ne olurdu diye merak edip dururken, aslında karşılaşacakları o gizemli güne geri sayım yapıyorlardı...