Kar Tanelerinden Aşka

2. bölüm

❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄

Ellerinin arasından süzülüp düşen başını hızla tekrar kaldırdı ve kapanmış olan gözlerini irice açarak cama baktı.

"Ayh başım düştü."

Dışarda tık yoktu. Kar'a dair hiç bir iz yoktu. Hafif rüzgar esiyordu sadece.

Defne ise uyumamak için savaş veriyordu. Hava durumu akşam yağmaya başlayacağını söylemişti. Er ya da geç yağması lazımdı.

Somurtarak baktı ve odada gözlerini gezdirdi.Miray küçük televizyonun karşısına geçmiş üstündeki kablolarla oynuyordu. Defneye bi bakış attığında gözlerinin açık olduğunu görüp konuştu."Uyumuştun."

"Yok, içim geçmiş."

"Oha Defne, gerçekten mi ya!?"

"Tamam haklısın. Bi an bende kendimi ananem gibi hissettim, olmadı bu."

"E yani." Diyerek bıraktı elindeki kabloları umutsuzca ve şöminenin önündeki koltuğa oturdu."Git yat hadi gözlerini bile zor açıp kapıyosun."

"Ama ka-"

"Eğer yağarsa..sende bembeyaz bi manzara görürsün uyandığında. Hep bunun çok güzel bir şey olduğunu söylüyordun ya."

Haklıydı,kar görmeği ne kadar istiyorsa, bembeyaz bi güne uyanmayı da o kadar istiyordu.Yerinden kalkıp merdivenlere yöneldi.

"Sen de çok şaapma, uyu yani sonra ben uğraşıyorum kaldırmak için."

"Tamam."

Başı defalarca düşüp kalkarken zorla attı kendini buz gibi olan yatağa.Ayaklarını karnına kadar çekti ve başını örtünün altına gömdü.Isınmak için en iyi yöntemdi bu.Ya da bi çok şey için.Mesela; düşünmek için..her şeyi ve her anı.Her hatayı ve her doğruyu.Her yaşanmışı ve yaşanamamışı. Tamamlananları ve yarım kalanları...

❄❄❄

Anlını soğuk pencereye bi kaç kez daha vurup tırnakalarıyla ritim tuttu.Nasıl işti bu.Evde boş boş oturuyorlardı.Güneş tepeye çoktan çıkmış geri alçalıyordu ama karşısındaki görüntü, hava durumunu yalanlarcasınaydı.Ne bi kar yağıyordu, ne de önceden yağmışlığı vardı.Dün gece neyse şimdi de oydu. Biran asla göremeyeceğini düşünüp daha da somurttu. Hiç böyle hayal etmemişti.Doya doya kar seyretmek istemişti tüm günlerde. Ama ilk günü çoktan eriyip gidiyordu.

Camdan ayrılıp odadan çıktı ve somurtarak aşağı indi. Yine soğumuştu ev. Üstündeki ceketin fermuarını sonuna kadar çekip oturma odasında girdi. Sönmüş ateşin karşısında büzüşmüş, örtülerin içinde kitap okuyan arkadaşı ile karşılaştı. Kitap okumaya bayılırdı Miray. Önüne büssürü kitap koyup karışmasalar hepsi bitene kadar başını kaldırmadan okurdu. Burdaki sessizliği ve sakinliği de bu yüzden istemişti.Ama yeri geldiğinde de fazla coşkulu ve hareketli oluyordu.Farklıydı diğerlerinden.Defne'nin hayata geri dönmesinde de bu yönü etkili olmuştu zaten.Ne zaman nasıl davranması gerektiğini çok iyi biliyordu.Aradaki ince çizgiyi hiç aşmıyordu. Çünkü müthiş bi empati yeteneği vardı.Kitapları sağolsun.

Gine olduğu yerde binbir türlü düşünceye dalmışken aklına gelen asıl konuyla konuştu."Miray odun toplamaya gitmeliyiz."

Başını örtülerden dolayı zorla çevirip Defne'ye baktı ve omuz silkti."Olmaz, ben asla kalkmam burdan, çok üşüyorum?"

"Ya gidip toplayalım ki ısınalım Miray."

"Asla çıkmam ben burdan!Hiç boşuna uğraşma!"