Havada savrulan kar tanelerini, onlar gibi savrularak takip ederken aslında seni aşkına doğru götürdüklerini bilebilir misin?
Sadece hayallerini süsleyen kar tanelerinin, bi zaman sonra hayallerinde yer açtığın aşka götürebilir mi?
Peki o masum tane...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❄❄❄❄❄❄❄❄❄
Yorulmak, etten kemikten geçipte ruhuna ulaşırsa, kaybederdin. Ya da çaresizliğe derman dilenir gibi, mucize beklerdin..
Ruhsa, bir ipeğe benzerdi. Kırılganlığın şahı olabilecek kadar ince, ancak kudretin ismini olabilecek kadar da dayanıklıydı. Yani tüm gücüne rağmen aslında kırılgan bir yaratılıştı, insana vaad edilen.
Bense, daha çok kırılıyordum. Çünkü içimdeki kudret, ruhumun duvarlarına duman gibi sinip gözden kaybolmuştu.
Ne gelirdi ki elimden, benden saklanan bir kudreti bulmak için?.. Ancak o duvarların yıkılması, hapsettiği gücü özgürlüğün kollarına azad etmesi gerekirdi.
Oysa yaşadıklarım o duvarın bir sünger misali daha çok içine çekerek kaybetmemi sağlıyordu benim içimdeki güç kıvılcımlarının.
Yani ben bir nevi, sağlam vücudumun içinde sakat kalmış hir ruhu taşıyordum..
Birkaç gün önce yağmurun altında geçip gittiğim yola tekrar girdiğimde ilk başta huzursuzca etrafa, sonra da odak noktam olmuş binaya baktım.
Camları hızlı hızlı tarayıp ister istemez düşündüğüm bedeni ararken heran karşıma çıkabilecek olma ihtimali bile kalbimin kaburgalarımda yankı yapmasına neden oluyordu. Bu histen kaçmak için aynı zamanda gözlerimi de kaçırdığımda dikkatimi çeken arabamla oraya döndüm. Kaç gündür orda öylece duruyordu. En son Ömer kullanmış, birkaç saat önce de bir bakıma anahtarını eline tıkıştırmıştı.
Masadan kalkıp gittiği an ardında bıraktığı benim meçhullüğüm birkez daha aklıma gelirken elimin sırt kısmıyla gıdıklanan burnumun ucunu kaşıyarak arabamın yanına gitmeye başladım. Bir türlü geçmeyen baş ağrıma eşlik eden savruk adımlarımla yanına ulaştığımda cebimdeki anahtarı çıkardım.
Düğmeye basarak açılmasını sağlarken elimi hala nemli olan kulpa uzattım ki, ıslanan elimle birlikte araladığım kapının aklıma getirdiği şey haraketlerimi duraksattı. Elimi anahtarla birlikte geri cebime sokarken başımı oynatmadan gözlerimi tam karşımdaki binaya dikip asıl dairenin camlarını buldum.
"Pandufların da yatağımın yanında kalmış. Belki bir ara gelir alırsın."
Cebimin içinden arabayı geri kilitlerken aralık kalan kapıyı diğer elimle itekleyerek kapattım.
Gözlerimi boş camlarda gezdirirken evde olup olmama ihtimallerini değerlindermeye başlamıştım bile. Aslında ne var ki, böyle bir durumda asıl Defne ne yapar diye sorsanız muhtemelen cevabım, umursamaz ve o panduklarının o eve ait olmasına izin verir olurdu.
