Blackphantom {WATTYS 2017}

CHAPTER 34

CLAIRE'S POV

Nakabalik na kami sa ospital. Nandito pa rin si daddy at mukhang mahinahon na sa ngayon si ate.

"Hello po, kamusta ka po ate Cass?"-tanong ni Angelika kay ate. Si Theo tahimik lang na nakikinig.

"Maayos na ang pakiramdam ko. Sabi ng foktor pwede na daw ako lumabas maya-maya at do'n na ako magpapahinga sa bahay."- sagot nito sa kanya.

"Ay mabuti na lang ate at pwede ka ng umuwi."- nginitian lang siya ni ate.

"Ah pwede bang, kausapin ko muna ang kapatid ko ng kaming dalawa lang?"- paki-usap ni ate sa mga kasamahan ko.

"Sige po."- lumabas na sila ng silid at naiwan na kaming dalawa ni ate. Umupo ako malapit sa kanya.

"Claire, may sasabihin ako sayo. Tungkol sa ina natin.."- aniya.

"Ano po yon ate? Makikinig ako."

"Naalala ko na kasi no'ng pagkamatay ni mommy at nasabi ko na rin 'to kay dad. Sabi niya rin sa'kin na he's still our father even though hes really not."

"Naiintindihan ko ate."

"Mabuti at naiintindihan mo Claire. Ito ang nangyari noong pagkawala ni mommy sa buhay na'tin."- Tumango lang ako at handang makinig sa mga e'kekwento niya. "We are in our house. Masaya akong nakikipag laro sayo, your just a baby back then. Then mom cook for us for our lunch. Di dad no'n umalis kasi may aasikasuhin sa opisina about business matters. Pagkatapos... may narinig akong sumabog sa kitchen. When I got in the kitchen, I found out that. Mom... she's not in her self. At alam mo ba kung ano ang ikapareha ninyong dalawa? You are like her noong nawala ka sa iyong sarili. No'ng nakapatay ka na hindi mo namamalayan."

"Same eyes... parang wala kayo sa sarili. Hindi kayo nakikinig. I shout and I shout loud no'ng nakikita ko nang nasusunog ang boung katawan ni mommy dahil nasusunog na rin ang boung kusina dahil sa malakas na pagsabog na ginawa niya. I'm thankful that I'm still alive and you too Claire..."

"Sabi ni dad. May lumigtas daw sa'tin, ang ama ni Angelika. Sakto kasing bumisita siya sa bahay natin. Pagkagising ko na noon wala na akong maalala sa nangyari."-pagtatapos ng kwento niya.

"Ate, I'm scared. Sa sinabi mo tungkol sa nangyari kay mommy. Na pareho kami nung sakit na sinasabi ninyo. Magiging ganon rin ba ang katapusan ko ate?"

"Don't be scared. Remember, Your tough and strong. Kakayanin mo ang lahat-lahat ng mga pagsubok. Hindi ka lalaking phantom kung hindi ka sanay sa takot. We are always be here at your side, Ok? We love you."

Napayakap ako ng mabilis sa kanya.

"Thank you ate. I love you too.." - makalipas ang ilang sandali ay humiwalay na ako sa pagkakayakap sa kanya.

"Ate, I need to tell you something at sana maniwala ka."- sabi ko.

"Ano yon?"

"About our real dad."

"Shoot."

Tapos nag kwento na ako sa kanya. Lahat ng sinabi nung pinsan ko raw sakin ay sinabi ko rin kay ate.

"What? Si Christian Smith ba na tinutukoy mo ay yong pinakamayaman? At totoo ba talagang may sakit siya?"

"Opo ate."

"Kapag nakalabas na ako dito at ok na ulit ako, sabay tayong puntahan siya para mabisita."

"Talaga ate? Pumapayag ka?"

"Oo naman." -ngiting sambit niya.

"Yes! Thank you so much ate!"

TOK! TOK! TOK!