TÖRE -Küçük Hanımağa-

~Uyan~

Kimdim ben? Ne için vardım bu dünyada? Kimim vardı? Bir hiç miydim yoksa?

Ben kalabalığın içindeki yalnızlıktım. Ayakları üzerinde durmaya çalışan, kimsenin anlamadığı anlamaya bile çalışmadığı kişiydim. Etrafımdaki yüzlerden kaç tanesi gerçekti? Kaç kişi bana gerçekten değer veriyordu? Kimler sahteydi? Kimler gerçek?

Hayata tutunmaya çalıştıkça uçurumun kenarına yaklaşan birisiyim. Her şey güzel oldu derken dibe vurandım ben.

Ayağa kalkmaya çalıştıkça yere geri itilen, bir eşya gibi alıp satılan birisiydim. Oysa bana kimse fikrimi sormamıştı.

Sevdiklerimi, hayatımı kaybedendim ben. Kaderim buydu. Baştan böyle yazılmıştı hikayem. Yazarım böyle uygun görmüş, bende yaşamak zorunda kalmıştım.
Ne inkar edebildim ne de kaçabildim. Yapacak bir şeyim yoktu. Sustum her şeye ve herkese.

Çok şans verdim. Affettim. Affetmemem gereken her şeyi affettim. Başka bir şansım yoktu çünkü. Ben bu hayata mahkumdum.  Bir şans verilmemişti bana. Her şeye göz yumdum. İçime attım, susmayı öğrendim.

İçimdeki asi kız kendini bir odaya kapatmıştı. Güzel şeyler çoktan beni terk etmişti. Gözümün önünde, ellerimde kayıp etmiştim ben en değerlimi.

Son çıkış yolumu ise ölüm açtı. Bebeğimi de alıp uzaklara gitmem gerekiyordu.

Ne kadar doğru yaptım bilmiyorum. Yapmam gerekti yaptım. Belki benim için kurtuluştu. Her şey daha iyi olabilirdi. Belki de çok büyük bir hata.

Doğru ve yanlış kavramları anlamlarını yitirmişti.

Gözlerimi birbirine dikmiş gibiydiler. Ne kadar zorlasamda açamadım. Bilincim açıktı, sesleri duyuyordum. Karnımdaki acı bütün bedenimi esir almıştı. Üzgünüm bebeğim çok üzgünüm.

Arkadan duyduğum ses kulaklarımdan kalbime kadar ulaşmıştı. "Belinay! Bebeğim!" ses Emre'ye aitti.

Karanlık beni içine çekerken bağrış sesleri uğultuya dönüşmüştü.

×××YAZARDAN×××

Kaç saat olmuştu ancak hâlâ görmemişti karısını ve bebeğini. Zümrüt gözleri adeta çökmüştü. Ağzını açıp konuşacak hali bile yoktu.

Hastane koridorunda saatlerce boş boş duvarı izliyordu. Dışarıdan çok sert gibi görünse de içinde yaşıyordu her şeyi Emre Ağa.

Bugüne kadar Belinay'a neler çektirdiğinin farkındaydı. Pişmandı her şey için. Onu üzmek hiç istememişti.

Başlarda uzak durmak istediği bu kız onu kendisine hapis etmişti. Kahverengi gözlerinde tutsak kalmıştı. Çok sevmişti.