Kill Or Be Killed - Hazel ✔️

Hoofdstuk 26

"Nieuwelingen!" Riep ik. "Welkom bij je nieuwe team. Ik snap dat het lastig is om je vrienden dood te zien. Daarom stel ik voor dat we een begrafenis organiseren. Met zijn allen. Daarna vertellen wij wat over onszelf en jullie wat over jullie en wat jullie hebben meegemaakt.
Ik zou zeggen laten we beginnen!" Riep Ian.
Zo gebeurde het: Maartje zorgde voor de begrafenis. Niet in haar eentje maar met een meisje genaamd Rosa uit het andere team. Ze konden het goed met elkaar vinden. De koks zorgden gezamenlijk voor het eten. Doordat de koks uit het andere team veel wisten over het voedsel in de savanne, hadden we eindelijk een goede maaltijd. Na het eten begon ik te spreken.
"Vrienden, het is lastig geweest. We moeten samen verder. Ik ben Hazel, de leider van het team. Dit hier is Ian." "De andere leider" zei Ian. "We willen graag wat over onszelf vertellen." Ik vertelde een beetje de basis. "Mocht je je iets afvragen, kan je altijd naar mij of naar Ian komen. Je kan natuurlijk ook aan je teamgenoten dingen vragen. We hebben geen geheimen voor elkaar. We zijn per slot van rekening een team. Zou er iemand uit de savanne wat meer over jullie avonturen willen vertellen?" "Ja hoor" zei een jongen. Hij begon te vertellen. Ik kwam erachter dat dit team het heel zwaar heeft gehad. Er waren zo een 100 mensen geweest. Net zoals bij ons. Er waren zo een 50 man overleden. 10 waren nog ergens in de savanne en hun team bestond uit 40 man 15 waren er dood door het gevecht met ons. Er waren dus 25 nieuwe vrienden bijgekomen. De mensen hier waren getroffen door erg droge periodes. Af en toe een regenbui die zorgde voor veel modder en insecten. Zij hadden net zoals wij hadden gedaan de brieven verzameld. Ze vertelden de belangrijkste dingen over de savanne zoals over het water, voedsel en dieren.
"Dankjewel!" Zei ik. "Ik denk dat we genoeg hebben gepraat over onze avonturen, ik geef het woord aan Rosa en Maartje. Rosa begon: "wij hebben allemaal veel vrienden verloren. Die willen we op een waardevolle manier begraven." "Pak allemaal een stokje, steek hem aan en zing mee." Zei Maartje. Iedereen deed wat er werd gezegd. Toen de stokjes aan stonden, begonnen Maartjes en Rosa te zingen. Hun stemmen klonken prachtig samen. Algauw zette iedereen in. Het was  adembenemend. Tot slot kon iedereen afscheid nemen. Wij waren 3 mensen verloren. De nieuwelingen maar liefst 15. Er werd gehuild totdat alle tranen op waren. We besloten te slapen. Dit keer hadden geen bewaking. De tegenstanders uit dit gebied waren verslagen en we hadden een vuur gemaakt dat de wilde dieren op afstand hield. Ik kroop tegen Ian aan. Het was een lange en vermoeiende dag geweest. Ik kon het beste gaan slapen.

Ik werd wakker van een heerlijke geur. Mijnmaag knorde. Haha nu al weer honger dacht ik bij mezelf. Ik kroop onder Ian zijn arm uit en liep naar de heerlijke geur. De zon kwam net op. "Goedemorgen!" Zei ik vrolijk tegen de koks. Het waren er nu meer. "Ik zie dat jullie lekker hebben gekookt." "Kan je dat zien?" Vroeg een van de koks grappend. "Haha ik ruik dat het heerlijk is" riep ik. "En als iets lekker ruikt is het vaak lekker eten!" "Ahha" zei de kok. "Maak iedereen maar wakker. Het eten is klaar dus we kunnen nu gaan eten."

Iedereen zat te eten. Ik kan je verzekeren het smaakte heerlijk.
"Laten we verder gaan!" Riep Ian. "Wat is het plan?" Vroeg iemand. "We kunnen naar het woud gaan." Stelde ik voor. "Er is daar meer voedsel, meer bescherming en het merendeel van het team weet er veel vanaf." "Ik vind het goed" zei Jesse. "Nou laten we dan maar gaan. Is iedereen het eens met dit plan?" Vroeg ik. Veel mensen knikten. "Oké let's go" riep Ian.

We waren al de hele dag onderweg. "Daar! Bomen!" Riep Anna. "We zijn er!" Riep Caden. Het was donker geworden. "Laten we gaan slapen." Zei ik. "Klim allemaal in een boom." Zei Ian. Iedereen deed wat er gezegd werd. Ik klom samen met Ian in een boom. Hij legde zijn arm om mij heen.
"Word wakker!" Fluisterde Ian. "Hazel, snel! De vijand is in de buurt!" Ik schoot overeind. Mijn ogen wijd open. Ik was klaar wakker. Ian wees met zijn vinger in de richting waar het geluid vandaan kwam. "Ze moeten hier echt ergens zijn!" Klonk het zachtjes, maar toch hoorbaar. "Grrr"klonk het. Onze wolven. "Grauw" klonk het. Dat waren duidelijk de dieren van de vijand. Ik wist nu zeker dat het de vijand was. "Wek de andere!" Fluisterde tegen Ian. "Laat ze niet schrikken. Laat ze wachten op mijn teken. Let op mijn lintje." Fluisterde ik. Ian knikte, drukte een kus op mijn wang en sprong naar een boom in de buurt. Ik hield de kant waar het geluid vandaan kwam nauwlettend in de gaten. Ik zag een aantal personen lopen. Niet veel. Mmhhh misschien was het een klein team.... "Hebben we al die tijd lopen zoeken naar het team: woud zijn ze er niet!" Fluisterde er iemand kwaad. "Sttt" zei er iemand. "Ik hoor wat." Plots was het doodstil. "Ik hoor niks!" Riep er iemand anders. "Waarschijnlijk klotst er al dat water in je hoofd hahaha" riep er iemand. Ze waren dus van team water, maar ik wist zeker dat daar vier leiders waren. Water was dus opgesplitst in twee teams. Dit was het ene team. "Kunnen de anderen niet opschieten?" Vroeg er een jongensstem. "De rest komt zo" zei een meisjesstem. Mmh dacht ik er zijn er dus meer. Ik bond mijn lintje om mijn bovenarm. Met mijn vingers telde ik af: 3, 2, 1.
-------------------------------------------------
HEHEY,
Oh ja dit hoofdstukje is een klein beetje aan de late kant gepubliceerd, maar wat maakt het uit? Beter laat dan nooit!
Don't forget to follow, vote and comment!
Xx Lara
Ps nu precies 1000 woorden!