~Proszę, nie zostawiajcie mnie.. nigdy- mówiłam zaciskając jego marynarkę
~Nigdy cię nie zostawimy, jesteś dla nas zbyt ważna- jego pojedyncza łza spadła na moją szyję.
Robiło się coraz ciemniej przed oczami przez co więcej nie pamiętam.
~Moje pierw...
-Co pan tu robi?- moje oczy były wielkie jak monety, skąd on wiedział gdzie jestem? -Mogę wejść?- odsunęłam się, by mógł to zrobić po czym zamknęłam drzwi- jesteś pewna, że chcesz ich zostawić? -Nie chcę psuć im kariery- mruknęłam
-Zastanów się nad tym, dzięki tobie było lepiej niż zazwyczaj. No oprócz niektórych wydarzeń do których nie warto wracać. Przychodzili weseli do wytwórni, a jeszcze bardziej szczęśliwi gdy z nimi tam byłaś.
Puściłam moje ręce bezlitośnie w stronę ziemi. Nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć, może trzeba być szczerą? Nic innego mi nie pozostało.
-Nie zamierzam ich zostawiać, za bardzo ich kocham. Po prostu muszę chwilę odpocząć.. Ta cała Shin nie daje mi żyć pod ich dachem. Mam jej dość.- słone łzy zleciały po moich policzkach więc szybko je wytarłam i się uśmiechnęłam- niech się pan nie martwi i jak na razie.. proszę im nie mówić gdzie jestem, potrzebuję prywatności. -Cieszę się, że byłaś ze mną szczera. Odpoczywaj i czym prędzej do nich wracaj, potrzebują cię.- pożegnał się i wyszedł.
Padłam na łóżko i gapiłam się w sufit. Rzucałam każdą poduszką, która była pod moją ręką w stronę ścian. Szklanka, która stała na stole znalazła się na podłodze. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Przez to wszystko nawet nie jestem głodna. Szybkim krokiem zeszłam z łóżka, żeby odebrać zamówienie. Poczułam ból, szkło od zbitej szklanki wbiło mi się w gołe stopy. Dzwonek zadzwonił kolejny raz.
-Chwilka!- krzyknęłam po czym spojrzałam na stopy, były zakrwawione- to tylko chwila, odbiorę sushi i od razu zajmę się zranioną częścią ciała.- Aish- syczałam z bólu. Otworzyłam drzwi, wzięłam sushi i zapłaciłam. -Przepraszam?- zapytał zdziwiony dostawca- co ci się stało w stopy?
Spojrzałam na podłogę, wokół moich stóp było pełno krwi.
-To nic takiego, nie przejmuj się.- złapałam się nerwowo za nadgarstki, prawie upuszczając jedzenie -Trzeba to przemyć i zabandażować- zamartwiał się chłopak.
-Naprawdę nic mi nie jest, zaraz się tym zajmę- nerwowo stanęłam mocniej na prawej stopie- Aish- znowu syknęłam z bólu
Chłopak nie czekał długo, delikatnie wziął mnie na ręce i posadził na kanapie.
-Gdzie masz apteczkę?
-W łazience.. na korytarzu pierwsze drzwi na lewo- spojrzałam nerwowo na moje stopy, które robiły się sine -Zaraz wrócę, poczekaj- pobiegł, za parę sekund już był z powrotem- jejku, co ty zrobiłaś, masz pełno powbijanego szkła.. może warto zadzwonić po karetkę?
-Nie, nie trzeba.. naprawdę. Wystarczy je wyjąć, a potem tylko oczyścić i obwiązać bandażem.- było mi strasznie głupio, pomaga mi jakiś chłopak, którego nie znam. -Twoja prawa stopa jest w gorszym stanie, na lewej kilka ranek.- poczułam ból, zaczął delikatnie wyciągać szkło- niektóre elementy są za głęboko.. nie uda mi się ich wyciągnąć- warczał już poddenerwowany- twoja prawa stopa jest strasznie sina
Po tych słowach zaczęło mi się wszystko rozmazywać. Widziałam tylko rozmazaną twarz chłopaka. Machał mi ręką przed oczami. Ciemność.
Obudziłam się w jasnej sali. Znowu. Pod ścianą zobaczyłam chłopaka od sushi. Spojrzał na mnie i momentalnie uśmiechnął gdy zobaczył, że się obudziłam.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
