365 fleva days

27 Januari

Doordat het zonlicht in mijn ogen scheen ontwaakte ik langzaam. Volgens mij had ik echt lang geslapen. Ik was wel wat uitgeput van het bloedverlies dat ik geleden had en daardoor sliep ik nu wat langer uit. Best sneu voor Wolfs hebben we een dagje niks te doen lig ik de hele tijd te slapen. Ik voelde naast me wat bewegen en draaide mijn hoofd verbaasd naar links. 'Wolfs what the fack doe jij in mijn bed?' keek ik hem verbaasd aan. 'Ik kwam rond acht uur ontbijtje brengen maar was nogal moe en toen ik net het dienblad op je nachtkastje gezet had viel ik op je bed in slaap, sorry' verontschuldigde hij zichzelf. 'Maakt niet uit je' ging ik met mijn hand door zijn haar heen. 'Zullen we straks boodschappen gaan doen?' stelde ik voor. 'Heb ik daarstraks al gedaan, zo konden we vandaag lekker thuis blijven, ik heb zelfs al gestofzuigd hoef jij dat rotklusje ook niet meer te doen. Marion had nog wel geappt dat ze even langs wilde komen, ik heb gezegd dat dat goed was' keek hij me vragend aan of dat goed was. 'Jaa stuur je haar dan naar boven ik denk dat ik toch in mijn bed blijf.' Toen ik even opstond merkte ik dat alles begon te draaien. Al snel ging ik dan ook weer zitten op het matras zitten. 'Eef gaat het?' sprong Wolfs me gauw te hulp en hielp me terug het bed in. 'Jaa het gaat wel' liet ik me door hem onderstoppen. Net toen ik helemaal lag hoorde ik de bel gaan. 'Ik doe even open, dat is vast en zeker Marion' zei Wolfs en verdween uit de kamer. 'Let wel een beetje op haar ze viel net bijna flauw' hoorde ik Wolfs zeggen toen ze de trap op liepen. 'Hee Eva, gaat alles wel goed ik hoorde net van Wolfs dat je bijna flauw viel. Ga je zo erg achteruit toch niet?' Keek ze me een beetje angstig aan. Bang om te horen dat het heel slecht met me ging terwijl ze dat niet wist. 'Jawel maar ik ben vanaf gisteren een bloed donor geworden en heb al gelijk veel moeten doneren omdat ik bloedgroep AB heb en dat is dus speciaal schijnbaar. Er was dus een man die op sterven lag omdat hij geen donor had met dezelfde bloedgroep en ik was dat wel. Er was heel veel bloed nodig en daardoor ben ik dus heel moe nu' legde ik alles aan Marion uit. 'Maar kan dat wel met je kwade cellen?' Vroeg ze me voorzichtig. Met mij over m'n ziekte praten was nooit iets wat ze graag deed. Afgelopen maand probeerde ze er ook zo wei of mogelijk over te zeggen omdat ze me niet kan missen en dat ook niet wilt. 'De kwade cellen zitten voornamelijk in mijn longen, we hebben het bloed uit mijn arm gehaald. Bij donoren halen ze het uit de armen en benen en daar is het bloed bij mij gewoon schoon dus was ik een mogelijke donor.' 'Ik ben trots dat je dit gedaan hebt' knuffelde ze me. 'Ik ben trots in alles wat je doet, je bent toch m'n beste vriendin.' 'Jij ook de mijne Mar, en Wolfs mijn beste vriend tot nu toe nog.' Ze lachte en keek me met een grijns aan. 'Ik wil mijn gevoelens op gaan biechten. Straks heb ik spijt dat ik het niet gedaan heb.' 'Het komt allemaal goed Eva, en ik weet zeker dat hij jou ook heel leuk vind. Kijk wat hij allemaal voor je doet.' Die woorden lieten mij blozen. Het feit dat Wolfs echt om me zou geven. 'Waag die stap nou Eef voordat een ander het doet en dan heb je helemaal spijt. Ga ervoor jullie willen het allebei.' Zij snapte me en wist ook precies moed in te praten wanneer het nodig was.