365 fleva days

17 Februari

Vandaag is het zo ver. Ik ga de marathon van Maastricht rennen! Al vroeg stond ik klaar op het vrijthof waar we met alle deelnemers moesten wachten. Mijn gedachte dwalen af naar de zoen van gisteren. Nadat Wolfs weg was gegaan hebben we het er niet meer over gehad. Ik kreeg een nummer om op te plakken terwijl ik naar Wolfs toe liep. 'Zou jij hem op kunnen plakken?' geef ik hem met een vragende blik het plakkertje. 'Jaa tuurlijk.' Terwijl hij bezig is met het plakkertje van het blaadje af te halen trek ik mijn shirt strak naar beneden zodat Wolfs het op kan plakken. Zodra hij het los heeft plakt hij het op en drukt het zacht nog aan. Er werd omgeroepen dat we klaar moesten gaan staan. 'Je kan het Eef succes!' moedigt Wolfs me nog even aan terwijl ik naar de start loop.

Wanneer het startschot gegeven wordt begin ik gelijk met rennen. Een aantal rennen meteen met vol gas. Super dom natuurlijk. Ik heb namelijk van de trainingen geleerd dat als je gelijk vol gas geeft en je longen uit je lijf rent dat je daarna heel de tijd uitgeput bent. Als je het geleidelijk aan opbouwt gaat het veel beter. Dat doe ik nu dus ook. Na een aantal kilometer merk ik al dat er een aantal mensen afzwakken en langzamer gaan rennen. Ik probeer me op mezelf te focussen. Tot nu toe ben ik nog niet echt heel moe ofzo gelukkig. Iedere keer als we op een vierde van de marathon zaten was er een korte stop. De eerste stop rende ik gewoon door. Ik had even geen behoefte aan water, rennen dat was het geen waar ik me nu op focuste. Bij de tweede stop stopte ik wel. Dit was ongeveer om twaalf uur. Ik zie hoe Wolfs op me afgerend komt. 'Hier snel je medicijnen, je doet het goed Eef je bent een kanjer. Wacht maar tot je wat verder komt dan wordt het rennen heel leuk' grijnsde hij. Ik glimlach naar hem terwijl ik snel mijn medicijnen inneem en een grote slok van mijn drinken neem. Ik neem afscheid van Wolfs en begin weer aan de marathon te rennen. Als ik een heel stuk verder ben merk ik wat Wolfs bedoelde met als je verder komt wordt het rennen leuk. Op de weg staat van alles met verf geschreven. 'Kom op Eef je kan het!' 'Ga voor de winst jij bent de beste Eva!' 'Nog even en je hebt gewonnen hou vol!' Allemaal van die teksten stonden er geschreven. Met een grote glimlach op mijn gezicht ren ik door. Ik zie alleen niemand in mijn buurt rennen. Ik kan toch helemaal niet verkeerd zijn gelopen. 'Eef je kan het de finish is in zicht!' hoor ik Wolfs roepen en ik kijk richting de dranghekken. Wolfs is als een idioot met een bos bloemen in zijn handen met me mee aan het rennen. Wanneer ik met een grote glimlach op mijn gezicht me weer richt op de weg zie ik de finish al. Snel geef ik het laatste beetje dat ik in me heb. Ik ben immers al de hele dag aan het rennen dus mijn energie is al vrij ver op. Als eerste kom ik over de finish gerent. Wolfs springt over de dranghekken heen naar bij toe. Nooit gedacht dat Wolfs zo lenig zou zijn om dit te kunnen doen. 'Gefeliciteerd Eef' zegt hij waarna hij me drie kussen op mijn wang geeft en me de bloemen overhandigd. 'Dankjewel' glimlach ik blij naar hem. 'Je bent echt mijn toppertje' zegt Wolfs blij. Als iedereen er is begeven we ons naar de uitreiking. 'Als eerste plaats geëindigd, Eva van Dongen!' Met een trotste glimlach loop ik naar voren een trotse Wolfs achter me latend.