365 fleva days

2 Maart

Tegen de avond liepen Wolfs en ik een groot grasveld op. Vandaag zouden we bij zonsondergang een luchtballonvaart gaan maken. Ondanks dat het al wat donker werd zouden we dankzij de vele lampen die aan waren in Maastricht toch nog kunnen genieten van het prachtige uitzicht. We maakte kennis met de man die met ons mee de lucht in zou gaven. 'Stap maar in' zei de man. Eerst stapte Wolfs in waarna hij mij hielp. De man maakte alles klaar en stapte toen ook in.

Het duurde even maar een aantal minuten later zaten we eindelijk in de lucht. Wolfs pakte zijn telefoon en maakte er foto's van. Toen we ineens de lucht in gingen pakte ik Wolfs stevig vast. Wolfs sloeg zijn arm om me heen. We waren opgestegen in de buurt van de sint pietersberg. Langzaam vlogen we richting het centrum. Het was echt zo mooi, overal lichtjes terwijl het inmiddels echt helemaal donker was. 'Prachtig vind je niet' keek ik naast me naar Wolfs. Hij knikte, 'Jaa het is echt prachtig. Ik ben blij dat ik naar deze mooie stad ben verhuist.' Ik knikte daar was ik het absoluut mee eens, anders hadden wij elkaar nooit ontmoet. 'Dan had ik dit nooit gezien, jou nooit ontmoet en daardoor ook niet mijn beste vriendin gehad. Niet zo'n leuke huisgenote en bovenal de beste werkpartner van de wereld niet gehad die iedere dag aan mijn zijde staat' glimlachte hij terwijl hij achter me kwam staan en zijn armen om me heen sloeg. 'Maar we werken nu allebei niet meer en hoe doe je het straks als ik er niet meer ben. Dan heb je mij niet meer als werkpartner en ik weet hoe je bent met nieuwe en dan ben je nogal verdrietig om mijn dood, althans dat neem ik aan tenzij het je niks uit maakt maar zo ben jij helemaal niet.' 'Nee Eef je kent me veel te goed, ik zal inderdaad nog heel lang over je dood gaan treuren en ook al wil je dat niet, je hebt een bijzonder plekje in mijn hart gekregen. Je bent zo'n speciaal persoon voor me geworden en jaa dat ben je gewoon. Normaal ben ik niet echt een prater dat weet je vast wel maar weet dat dit uit de grond van mijn hart kom. Ik ken geen belangrijker persoon in mijn leven dan jouw. Keer op keer kan jij me zo gelukkig maken en daar ben ik je zo ontzettend dankbaar voor Eef' terwijl hij dat zei liepen de tranen over mijn wangen. 'Hee daar hoef je niet om te huilen het is de waarheid lieve Eef' zei hij terwijl hij me voorzichtig omdraaide. Terwijl we elkaar recht in onze ogen aankeken veegde Wolfs met zijn duim de tranen van mijn wangen. 'Jawel het was zo mooi wat je zei en ik mag mijn echte gevoelens ook wel eens laten zien in plaats van altijd de tranen in te houden om het jou niet te laten merken, ook al heb jij het meestal als nog door.' Door de laatste woorden moesten we allebei lachen. 'Ik ken je niet zo goed als jij mij, ik ken jou zelfs nog beter dan jij jezelf moet je nagaan' grinnikte hij en gaf me een knuffel. Een stevige, warme knuffel van Wolfs. Dat was het enige dat ik op dit moment nodig had. Een beetje liefde van Wolfs. 'We gaan morgen weer een beetje actief doen dus als je slim bent ga je zo meteen gelijk slapen' gaf Wolfs me als hint. 'Gelukkig weer even iets actiefs daar was ik echt even aan toe, hoewel dit ook onwijs leuk is hoor' glimlachte ik en richtte me weer op het uitzicht met Wolfs armen om me heen geslagen.