365 fleva days

13 Maart

Met een uitgestalde picknickmand lagen Wolfs en ik op een dun kleedje ik het park. We waren gaan picknicken. Ondanks dat de winter nog niet voorbij is was het toch behoorlijk warm. Door het lekkere weertje waren we te voet gegaan. Voordat we gingen eten besloten we eerst even bij te komen van de wandel. Ik sloot mijn ogen en dacht terug aan gisteren.

Terwijl het zwart werd voor mijn ogen voelde ik nog net hoe Wolfs me vast pakte en me in zijn armen nam. 'Marion bel een ambulance!' Hoorde ik Wolfs nog roepen voor ik helemaal wegzakte. Ik kon aan zijn stem horen dat hij bezorgd was. Ik hoor een hard geluid steeds dichter mijn kant op komen. Een hand geeft me een kneepje. De hand zorgt ervoor dat ik het helemaal warm krijg van binnen. Dit kon maar een ding betekenen. Wolfs had mijn hand vastgepakt. Ik werd weggebracht. Het harde geluid zorgde ervoor dat ik barste van de hoofdpijn. Het enige dat ik voor me zag was zwart, een en al duister. Ik begon zelfs mijn gevoel te verliezen.

Ik werd wakker op een ziekenhuisbed. Naast me zat Wolfs. 'Eindelijk Eef je bent wakker!' Hoor ik hem zeggen terwijl hij zijn armen om me heen slaat. 'Wil je alsjeblieft niet zo hard gillen' zeg ik voorzichtig. Ik wil hem helemaal niet kwetsen maar van het gegil kreeg ik hoofdpijn. 'Sorry ik ben zo blij dat je weer terug bent, je bent vier uur weggeweest' zei hij terwijl ik hem geschrokken aankeek. 'Wat is er allemaal aan de hand dan?' Keek ik hem vragend aan. Ik was tenslotte niet voor niks vier uur weggeweest. 'De hoeveelheid slechte cellen in je lichaam heeft weer toegenomen Eef, je hebt heel veel onderzoeken gehad om te kijken of alles wel goed was voor de rest. Op de ziekte na die je al had is er gelukkig niks meer bijgekomen.' Ik wist dat hij expres de naam van de ziekte vermeed. Hij wilde niet dat het te dicht bij zou komen, dat het ineens zo direct zou worden. 'Ik beloof je dat we morgen wat leuks gaan doen' zei hij met een glimlach.

'Wolfs' zei ik terwijl ik naar hem toedraaide. 'Wat is er Eef.' 'Mag ik nou eindelijk iets te eten pakken ik heb ontzettend veel honger' zei ik met een zielig gezicht in de hoop dat het sneller mocht van hem. 'Jaa vooruit pak maar, we zijn wel klaar met bijkomen van onze wandeltocht denk ik' lachte hij. Meteen viel ik aan op het eten. Allemaal kleine hapjes die Wolfs gemaakt had. Dit was nou een van die dingen die ik echt gemist had. De zelfgemaakte hapjes van Wolfs, zelfs een chefkok zou hier nog niet aan kunnen tippen. Ik kroop wat dichter tegen Wolfs aan. 'Het is lekker weer he' zei Wolfs terwijl hij met zijn hand door mijn haar streelde. Ik knikte zachtjes en legde mijn hoofd op zijn borst. 'Het is heerlijk weer, perfect weer op te picknicken. Het is niet te koud en niet te warm, precies goed dus' glimlachte ik. Toen ik omhoog keek, keek ik recht in het stoppelbaardje van Wolfs. 'Ga je het eraf scheren?' Vroeg ik terwijl ik met mijn hand eroverheen wreef. 'Ik weet niet' antwoordde hij. 'Je moet het zo laten, zo is het sexy' grinnikte ik. 'Het is goed met jou Eva van dongen, maar vooruit dan speciaal voor jou zal ik mijn baardje laten staan. Zodra hij te lang wordt mag jij het wel af gaan scheren' lachte hij. 'Zolang het maar zo blijft vind ik het sexy' lachte ik en legde mijn hoofd weer op zijn borst met zijn armen om me heen. De fijnste plek om te zijn.