Tysiąclecie Apokalipsy cz.1 ~ Niewolnicy Systemu (Destiel)

XXX. Co nie znaczy, że nie chciałbym...

Powiedziałem mamie, że muszę pozałatwiać kilka rzeczy zanim wyjadę. Nie zadawała zbędnych pytań. Gdy tylko wyszła do pracy, ja ubrałem się w strój ochronny i pobiegłem w stronę muru. Zahaczyłem o naszą bazę i zabrałem ze sobą broń oraz Chematotorkcję. Wybiegłem i dotarłem w okolice bliskie ogrodzeniu. Przykucnąłem za zasłoną w postaci walącego się budynku i obserwowałem wachty. Gdy jedna odeszła, a druga jeszcze nie przyszła puściłem się biegiem i natychmiast wskoczyłem do Otratora. W środku zrobiłem sobie zastrzyk i chowając resztę zapasów tego specyfiku wybiegłem. Musiałem jak najszybciej znaleźć się poza zasięgiem wzroku straży. Po jakiś 3 kilometrach przystanąłem i wyciągnąłem mapę. Wyznaczyłem na szybko trasę i ruszyłem w wybranym kierunku. Za jakieś dwie i pół godziny powinienem być na miejscu. Podróż nie była zbyt przyjemna ze względu na atakujące mnie rośliny. Modliłem się żeby nie trafić na żadne zwierzę. W końcu po określonym wcześniej czasie dotarłem na miejsce. Bynajmniej tak mi się wydawało. Wytarłem cieknący z czoła pot. Zobaczyłem załamanie skalne. Ślady wokół tego miejsca wskazywały na czyjąś obecność. To musiał być Castiel. Wyszedłem z ukrycia, a zza załamania skalnego wychylił się zwierz. Znieruchomiałem. Przypominał konia, był cały czarny ale zamiast grzywy miał kolce, a ogon przypominał ogon diabła, oczywiście też zakończony kolcem.  Patrzyliśmy na siebie w osłupieniu. Z tego co się orientowałem konie powinny bytować w stadach. Bałem się, że zaraz zjawi się jeszcze dziesięć takich osobników, a wtedy już byłem martwy. Powoli sięgnąłem po pistolet. Jeżeli na mnie ruszy to będę miał jeden strzał. Musiał być celny. Koń postawił krok w moją stronę, a ja zacisnąłem dłoń na broni. Dlaczego mnie jeszcze nie atakował? Wtedy ktoś mnie przepchnął na bok, tak że uderzyłem plecami w drzewo. Poczułem zimne ostrze na szyi.
-Dean?- usłyszałem szczere zdziwienie w TYM głosie. Brakowało mi go. Bardzo.
-We własnej, wspaniałej osobie- uśmiechnąłem się blado, a on od razu mnie puścił i podszedł do zwierzęcia stojącego tuż za nim.
-Spokojnie, to przyjaciel- mruknął do czarnej bestii, która słysząc jego spokojny ton głosu wycofała się kilka kroków i przyglądała nam się z pewnej odległości.
-Jak ty to...?- zacząłem się plątać bo byłem w szoku.
-Coś się stało?- przerwał mój bezsensowny bełkot, a ja nieco oprzytomniałem.

-Nie, nic.. znaczy.. hm..

-To po jaką kurwę się tu zapuszczasz?!- warknął na mnie, a ja zdębiałem. Myślałem, że mnie nieco cieplej przywita.

-Też Cię miło widzieć- sarknąłem i się skrzywiłem. Spojrzałem na niego nie mogąc ukryć złości.

-Nie rozumiesz, że to niebezpieczne?- powiedział nadal złowrogo ale nieco łagodniej.

-Nie no, to przecież ja spierdoliłem do lasu bez słowa po tym co się wydarzyło w opuszczonej strefie. To przecież ja zostawiłem Ciebie z rozpierdolonym mózgiem bo stwierdziłem, że tak będzie najlepiej i to przecież ja miałem Cię w dupie!- wrzasnąłem, dziwiąc się ile frustracji się we mnie ukrywało przez tak długi czas. Brwi Casa  wystrzeliły w górę. Cofnął się o krok.

-Bo tak będzie dla Ciebie najlepiej. Nawet jeżeli tego nie rozumiesz- mruknął zbity z tropu.

-A może by wypadało zapytać mnie o zdanie?!

-Jak mogłem Cię pytać o zdanie skoro nie masz pojęcia w co byś się wpakował?- na jego słowa uderzyłem ze złością pięścią w drzewo. Oczywiście zaraz tego pożałowałem i spojrzałem na niego jeszcze bardziej zirytowany.

-Niech Cię szlag- patrzyliśmy chwilę na siebie w ciszy. Jego koń uważnie nas obserwował i wiedziałem, że gdybym zrobił gwałtowniejszy ruch w kierunku jego właściciela to skoczyłby mi do gardła. Po paru minutach odchrząknąłem i mruknąłem.

-Przyszedłem się pożegnać- jego brwi ponownie wystrzeliły w górę. Patrzyliśmy sobie w oczy, w końcu on spuścił wzrok i mruknął.

-Dlaczego?- jego ton głosu był taki, że cała moja złość prysła jak bańka mydlana. Myślał, że po prostu chciałem z nim zerwać kontakt bez ważnego powodu. Miałem ochotę go po prostu przytulić albo zrobić coś jeszcze...