Destiny ✔

23.

- O Boże... - wyszeptał Alec.

- Przepraszam - nie wiedziałem, co innego mógłym powiedzieć.

- Powtarzasz się - warknął - A myślałem, że to ja się od ciebie oddaliłem.

- To nie tak miało być, ja nie... - zacząłem, ale Alec mi przerwał.

- Nie tłumacz się. Zrozumiałem. Już mnie nie chcesz. To koniec - wyliczał.

Gdy to powiedział, poczułem ból. Dotarła do mnie powaga sytuacji i przypomniałem sobie ostatnie lata spędzone z Alec'em.

- Alec, ja naprawdę... - znów zacząłem, ale znów mi przerwał gestem dłoni.

Wstał i szybkim krokiem wyszedł z pokoju, zbiegł po schodach, a ja za nim. Gdy zaczął się ubierać, akurat wszedł Max i się z nim przywitał, ale Alec się nie odzywał. Chwycił za klamkę i gdy już stał na progu, odwrócił się i na progu podniósł wzrok i spojrzał mi w oczy na ułamek sekundy. Chwilę potem wyszedł bez słowa i odjechał. Tak po prostu. Zapowiadał się super weekend. Wyczujcie ten sarkazm.

   Szurając nogami wszedłem do kuchni, by coś przekąsić.

- Alec już pojechał? - spytała moja mama.

Stanąłem do niej tyłem, by nie widziała mojego wyrazu twarzy i udawałem, że szukam czegoś w lodówce.

- Dziwne, nawet się nie pożegnał - tym czasem ciągnęła dalej moja mama - A myślałam, że będzie chciał zostać na noc. Ja już napraw...

- Rostaliśmy się! - krzyknąłem trzaskając drzwiami lodówki i odwracając się do niej - Jasne?! Więc już nigdy się z tobą nie pożegna, ani nie przywita, już nigdy go nie zobaczysz, już nigdy... - mój krzyk przerodził się w szept.

Mama zakryła usta dłonią.

- Och, Chase... tak mi przykro - wyglądała na zmartwioną.

- I to z mojego powodu - wyszlochałem, mocno zaciskając oczy.

Mama wstała i bez słowa podeszła do mnie i mocno mnie przytuliła.

- Dziękuję. I przepraszam - powiedziałem.

- Okej - wzdychnęła.

W tamtej chwili do kuchni wszedł Max.

- A co tu się dzieje? - spytał - Alec już pojecha...

Nie dokończył, ponieważ zmierzyłem go gniewnym wzrokiem.

- My... - odkaszlnąłem - rozstaliśmy się.