Destiny ✔

27.

    Tamtego dnia Destiny tak jakby nigdy nic, zostawiając mnie nagiego na łóżku, zaczęła się ubierać, po czym wyszła tłumacząc się, że przeprasza, ale o czymś zapomniała, coś, że coś musi zrobić...

    Przez następny tydzień nie dawała mi znaków życia. Wkurzyłem się. Myślałem, że jesteśmy razem, już się całowaliśmy, no i w ogóle, a wtedy ona w połowie wyszła i teraz była jeszcze na mnie obrażona? Nie odbierała ode mnie telefonów, a w szkole była jakaś taka przygaszona. Gdy po tym tygodniu to ona zaczęła do mnie wydzwaniać, nie odbierałem. Ona nie miała dla mnie czasu, to ja też teraz nie mam. Była sobota- wielki dzień Max'a i Julie, ich ślub.

    Wstałem wcześnie rano i postawiłem włosy na żel. Ubrałem mój najlepszy, ciemny garnitur oraz krawat. Przy śniadaniu mama nie mogła przestać się uśmiechać i na mnie patrzeć. Zachowywała się co najmniej tak, gdybyt to ja brał ślub, a nie mój brat. Mama ubrała zwiewną, białą sukienkę oraz sandałki. Włosy miała rozpuszczone. Dawno nie widziałem jej takiej... promieniejącej.

    Gdy podjechałem z mamą pod kościół było już pełno ludzi. Byłem bez osoby towarzyszącej, ale cóż... wszyscy mnie mieli w dupie. Przywitałem się z dziesiątkami moich kuzynów, ciotek, wujków i resztą rodziny (niektórych członków widziałem pierwszy raz na oczy), po czym zaczęliśmy wchodzić do kościoła.

    Siedziałem z mamą w drugiej ławce na przodzie, a na przeciwko nas siedzieli rodzice Julie oraz jej dwie młodsze siostry. Czułem ostry zapach kwiatów oraz damskich perfum. Kościół był pełen aż po brzegi. Było także dużo znajomych ze szkoły panny i pana młodego. Nagle rozległ się dźwięk organów. Drzwi się otworzyły, a do środka weszła młoda para.

   Max i Julie ustawili się przy ołtarzu, a ksiądz zaczął wygłaszać przysięgę małżeńską. Wszystko poszło idealnie, po czym na słowach ,,Możecie się pocałować" Max chwycił Julie za biodra i przyciągnął ją do siebie, po czym - w akompaniamencie ogromnej ilości braw i okrzyków - namiętnie ją pocałował.