Yasak AŞK // ALSEL (+18)

-18-

Ali;

E: Geri döndüm, Ali'm...

Öylece, olduğum yerde kilitleniyorum. Onun dolan gözleri karşısında benimkiler de doluyor. 

E: Bir şey söyle..

Ağlamaklı sesi içimi yakıyor.

S: Sakin ol Ali.

Hiç olmadığım kadar sakindim oysa ki. Eğer bir gün karşıma çıkarsa diye hiç böyle düşünmemiştim. Koşarak sarılırdım. Sonra ağlardım. O da ağlardı. Sonra ona hesap sorardım. Bana yaşattıklarının hesabını sorardım. Yılların hesabını sorardım. Sonra affederdim. Yeni bir hayata başlardık. Hep böyle hayal etmiştim. Şimdiyse böyle boş boş duruyorum.

S: Ali?
N: Kardeşim.
E: Affet...

En yavaş adımlarımla yanına doğru yürüyorum. Yürüyorum. Yürüyorum...

Sanki yıllar süren uzun bir yolculuktan sonra yanına varıyorum. Yüzüne bakamıyorum. Cesaretim yok. O yanında durup masum masum etrafa bakan çocuğa dikiyorum gözlerimi. Elif'e bakamıyorum çünkü hayal olmasından korkuyorum. Gözlerimi kapatıp kafamı sağa sola sallıyorum.

Değil. Elif değil. O gideli yıllar oldu. Deliriyorum! Evet. Olmasını isteyebileceğim en mantıklı şey bu şu anda. Derin bir nefes alıp kafamı kaldırıyorum ve gözlerimi açıyorum. Orda. Tam karşımda. Gözünden akan yaşlarla bana bakıyor. Bir yandan Selin'in, bir yandan Elif'in hıçkırıklarını duyuyorum.

E: Özür dilerim.

Gözümde zor tuttuğum birkaç damla yaşın akmasına izin veriyorum. Hıçkırmadan, ifadesiz bir şekilde ağlıyorum. Şokun etkisinden.

A: Ölmedin...

Yanındaki küçük erkek çocuğu elini bana doğru uzatıyor.

A: Ölmedin...

Yere çömelip çocuğun bana doğru
uzattığı elini tutuyorum.

E: Adı Uzay. Sevmek ister misin?
U: Ba-ba.

Zafer'in çocuğu olma ihtimali beni öldürüyor. Sonra gözlerine bakıyorum. Gök mavisi o gözlerine bakıyorum. Benden bir farkı yok gözlerinin. Benim oğlum olduğuna inanıyorum artık.

E: Kendi oğlunu...
A: Uzay. Güzel isim.

Ayağa kalkıp koridorda yürümeye devam ediyorum. Çok uzun sürmeden göz kapaklarım kapanıyor ve bedenim yerle buluşuyor.

***

Gözümü açıyorum. Yaşananların bir rüyadan ibaret olmasını umuyorum.

S: İyi misin? O, seni görmek istiyor.

Dışardan Elif'in seslerini duyunca rüya olmadığını kavrıyorum.

A: Çık dışarı.
S: Ali iyi değilsin seni böyle bıraka-
A: Çık dışarı Selin çık! Hepiniz gidin! Hepiniz! Ablam da sen de Elif de hepiniz defolun gidin!

Delirmişçesine etrafa bağırmaya devam ediyorum.

N: A-Ali!
A: Sen de çık! Hepiniz gidin! Rahat bırakın beni!
S: Ali sakinleşmen gerek!
A: Gidin dedim gidin! Hiçbirinizi istemiyorum! Gidin!!

Hemşire geliyor.

X: Sakin olun. Şimdi bir sakinleştirici yapacağım. O zaman kendine gelir.
A: İstemiyorum! İstemiyorum! Çıkın gidin istemiyorum!!

Koluma batırılan iğneyle tüm vücudum gevşiyor.

A: Gidin...

Ve bedenim uykuya hapsoluyor.