Yasak AŞK // ALSEL (+18)

-26-

Selin;

Alelacele bindiğimiz tekne karadan uzaklaşırken hırsla bir şeylere tekme atıyorum.

S: Kimdi onlar?
Z: Azılı düşmanlarımız.

Bunu ben de biliyordum. Ama o kargaşada hiç kimseyi göremedim, üstelik ona dair en ufak bir fikrim yok.
Kimdi, adı neydi ve istiyordu? Gerçi adamların yüzünü görsem de zaten pek bir şey değişmezdi.

S: Haluk'un işi mi diyeceğim adam ölü! Ama ondan her şey beklenir! Ölüsünden bile! Zaten Cenk neden hala onun şirketine ortaksa!
Z: Ordan gelen para işimize yarıyor anlasana!

Haklıydı. Itiraz edemedim.

S: Şimdi nereye gidiyoruz?
Z: Burda olman güvenli değil. Derdi seninle.

Tanımadığım bir adamın benle ne derdi olabilir ki? Belki de tanıyordum. Bilmiyorum.

S: Nerede kalacağım. Biliyorsun, evim yandı. Oraya bir daha gidemem. Sana gelmiştir kesin.
Z: Cenk'le konuşurum. O ayarlar bir şekilde.
S: Peki.

Ali;

Damla beni ölümüne sallamaya devam ederken ben o manzaranın gözümün önünden gitmesini istiyordum. Aniden Damla'nın bağırdığını duyuyorum.

D: Ali vurulmuşsun!
A: Ne?

Aslında umrumda bile olmayan durumla karşılaşınca biraz olsun şaşırıyorum.

A: Vurulmuş muyum?
D: Sakin ol! Şimdi hastaneye gideceğiz tamam mı?

Aniden karnımdan gelen acı bile yüreğimdeki sızıyı bastıramıyor. Ama bir yandan da gülümsemeden edemiyorum.

A: Y-yaşıyor...

Gülümsemem gittikçe büyürken kahkaha atmaya başlıyorum.

A: O yaşıyor!
D: Tamam! Bende gördüm! Haklıymışsın. Ama hadi hastaneye gidelim.

Ben kahkaha atarken o da kolumdan tutup arabaya bindiriyor.

A: Gördün değil mi? Yaşıyor!

Arabaya bindiğim anda öldüğünden beri yaşadıklarım aklıma geliyor. Kafama sıkmam, ablamla tartışıp ona tokat atmam, Zafer'in yüzüme kezzap atması, Selin'in mezarını kazmam ve şimdi o teknede onu görmem...

Gözlerim doluyor ve mutluluk yerini acıya bırakıyor.

A: Nasıl yapar bana bunu?

Arabayı çalıştırmak üzere olan Damla bakışlarını bana çeviriyor. Gözyaşlarım yanaklarımdan akmaya başlıyor.

A: Ben onun için kendi babamı bile öldürmüşken o bana bunu nasıl yapar? Onu her şeyiyle, geçmişte yaşadığı ne kadar acı varsa tüm acılarıyla kabul etmişken o bana bunu nasıl yapar?!
D: Bir yanlış anlama vardır. Öyle düşünme.

Kapıyı açıp kendimi dışarı atıyorum.

A: Bana tüm bunları yaşattı! Bugün geldi beni vurdu belki de! Şimdi bu tekneye binip gidiyor öyle mi?!
D: Ali yaralısın! Yapma!
A: Zaten hep ben yaralıyım...Sikerim kurşununu!!
D: Ali kan kaybından bayılır kalırsın bir yerde!
A: Ben yok olsam daha iyi sanki?

Yaralı olmamı umursamadan sahil boyu yürümeye başlıyorum.

D: Ali nereye?
A: Cehennemin dibine...

Ellerimi ceplerime sıkıştırıp derin havayı içime çekiyorum. Fakat çeker çekmez karnımdan gelen acıyla inliyorum. Elimi, sol taraftan merminin sıyırdığı yere koyup oturuyorum, daha fazla ayakta durmaya taakatim kalmıyor çünkü...